Toen Layla Meijman voor het eerst naar de bioscoop ging zag ze hoe Scar zijn broer Mufasa van een berg afgooide in The Lion King. De kleine leeuwenkoning bleef achter zonder vader, en Layla wilde direct opgehaald worden door die van haar - om te checken of hij nog wel leefde. Dat film levensecht kan zijn leerde ze dus al vroeg, maar de realisatie dat ze daar in haar eigen leven iets mee wilde kwam pas later.
Tijdens haar studie Media & Cultuur maakte Layla kennis met David Lynch en de nouvelle vague. Met meer kennis groeide haar ambitie, maar regisseren of schrijven wilde ze niet. Op zoek naar een manier om op een analytische en organisatorische manier met film bezig te zijn kwam ze uit bij de richting Productie op de Filmacademie. Daar probeerde ze Titanic tot een cultfilm te verheffen en ontmoette ze Iris Otten van het Amsterdamse productiehuis Pupkin Film.
Het bleek het startschot van een langlopende samenwerking met een groep jonge filmtalenten met een sterke eigen stem: tijdens haar studie maakte Layla Cowboys Janken Ook met Mees Peijnenburg en Over Zonen met Shady El-Hamus. Na haar afstuderen produceerde ze voor Pupkin en de VPRO onder andere het absurdistische TreurTeeVee van Circus Treurdier onder regie van Joost van Hezik, de OneNightStand Malik van Shady en festivalfavoriet Import van Ena Sendijarevic (eerder al geïnterviewd voor Blikvangers). Veel van haar filmvrienden hebben inmiddels de stap naar de bioscoop gemaakt: deze zomer krijgen we zowel De Libi (van Shady) als Take Me Somewhere Nice (van Ena) te zien. Die laatste produceerde Layla samen met Iris.
Zó snel na je afstuderen al zó goed op je plek zitten, dat is niet iedereen gegeven. Hoe kiest ze haar projecten uit, hoe werkt ze samen met ambitieuze makers en waar laat ze zich door inspireren?
Een vrijbrief
‘Als producent probeer ik een soort puzzel te leggen, een kader waarbinnen een film gemaakt kan worden. Daarbij overzie ik de praktische en strategische kant van het maakproces, maar heb ik ook een curerende rol. Ik kies welke filmmakers ik bijzonder vind, en zij kiezen mij. Vanaf het begin trekken we samen op. Ik ben een beetje hun geweten - ik stel kritische vragen en moedig ze aan. Ik zie produceren als een vrijbrief om in verschillende werelden te mogen duiken. Filmmakers stellen zich vaak enorm kwetsbaar op, en ik vind het inspirerend om ze daarin te ondersteunen.’
Rare dingen maken
‘Ik hou zelf van vreemde, gestileerde films met humor. We mogen met zijn allen wel wat meer rare dingen maken, dingen die onze verbeelding prikkelen. Als ik kijk naar wat voor films vooral indruk op me hebben gemaakt de laatste tijd dan zijn dat bijvoorbeeld de films van Yorgos Lanthimos, zoals The Lobster en The Favourite, of die van Ruben Östlund, zoals Turist en The Square. Dat zijn films die, naast dat ze een verhaal vertellen, ook je hersenen aan zetten. Wat ik heel leuk vind aan The Favourite, is dat Lanthimos het kostuumdrama totaal naar zijn eigen hand zet. Hij maakt er een film van die gaat over sekse en macht en hoe die zich tot elkaar verhouden. In kostuumdrama’s zitten vrouwen vaak gevangen in een rol. Maar de vrouwen in The Favourite staan in hun eigen kracht en buiten hun vrouwelijkheid juist uit. Ze zijn niet achterbaks, zoals manipulerende vrouwen meestal worden verbeeld, maar slim, zoals manipulerende mannen meestal worden neergezet. Super verfrissend en vermakelijk.’
‘Ik heb sowieso een zwak voor kostuumdrama’s. Jane Campion heeft hele mooie films gemaakt en ik ben een sucker voor series zoals The Crown of Downton Abbey. Naast de machtsverhoudingen en hoe je daar mee kan spelen, spreken kostuumdrama’s ook gewoon heel erg tot de verbeelding. Je wordt in een compleet andere wereld in een compleet andere tijd getrokken. Dat vind ik het meest bijzondere aan film als medium, dat je voor eventjes écht helemaal weg bent. Ik zou eigenlijk heel graag een Nederlands kostuumdrama willen maken, met allemaal vrouwen in de hoofdrollen, maar dan in de toekomst.’
Een mooi uitgangspunt
‘Nog een film waar ik recentelijk van onder de indruk was is On Body and Soul van Ildikó Enyedi, een Hongaarse vrouwelijke filmmaker. Twee teruggetrokken mensen komen er achter dat ze dezelfde droom hebben gehad en dat ze elkaar daarin zijn tegengekomen. In hun droom zijn ze twee rendieren in het bos, terwijl ze in de realiteit in een slachthuis werken en nauwelijks met elkaar durven te praten. Elkaars dromen delen, dat is het soort idee waar ik héél blij van word. Het is zó origineel en een mooi uitgangspunt voor een film. Ondanks dat de personages ver van me af staan, heb ik door de verfijnde beeldtaal van die film toch ervaren hoe ze zich voelen. Le meraviglie van Alice Rohrwacher vind ik ook heel bijzonder. Dat is een subtiel gevoelige film over familiebanden, idealisme en opgroeien. Magisch. Ik ben ook heel benieuwd naar Rohrwachers nieuwe film Lazzaro felice.’
Ik zou heel graag een Nederlands kostuumdrama willen maken, met allemaal vrouwen in de hoofdrollen
Geen saaie film
‘Het was mooi en bijzonder om samen met Ena en Iris aan Take Me Somewhere Nice te werken. De film speelt zich voor het grootste gedeelte af in Bosnië. Ik had zelf nog nooit een speelfilm in het buitenland geproduceerd, in een andere wereld, dus dat was spannend. Voor het eerst heb ik veel uit handen moeten geven, maar heb ik ook zoveel geleerd - over zowel het filmmaakproces als de geschiedenis en huidige staat van Europa. We hadden onszelf het doel gesteld om hoe dan ook géén saaie film te maken. Volgens mij is dat wel gelukt. Take Me Somewhere Nice is speels, grappig en vervreemdend, maar gaat ook over thema’s als identiteit en privilege. Het is een avontuur in een wonderschoon land, écht een zomerfilm, maar je wordt wel geprikkeld door Ena’s zwarte humor en de visuele stijl.’
Vleugels
‘Ik ben bezig met het voorbereiden van de draaiperiode van het nieuwe seizoen van TreurTeeVee en de Telefilm Boy Meets Gun met Joost van Hezik aan het afronden, een black comedy/misdaadfilm over een uitgebluste filosofieprofessor die betrokken raakt bij een overal en per toeval het wapen in zijn bezit krijgt. En ik ga samen met Maarten van der Ven een eigen productiebedrijf starten! Ik heb zes jaar met veel plezier bij Pupkin gewerkt, maar het is tijd om mijn vleugels uit slaan. Ik heb zin in deze nieuwe stap.’
Foto’s: Lauren Murphy
---
Blikvangers is een samenwerking tussen Cineville en VERS, het online magazine van de Vereniging voor Nieuwe Film- en Televisiemakers. Lees ook onze interviews met Vincent Boy Kars, Beri Shalmashi, Max de Wolf, Shady El-Hamus, Emma Westenberg, Ena Sendijarevic, Rosanne Pel, Steven Wouterlood, Nina Badoux, Marina Meijer en Sam de Jong. Take Me Somewhere Nice draait vanaf 23 mei.
