Foto's: Lauren Murphy
Rosanne Pel zat altijd al vol verhalen, maar omdat ze als kind dyslectisch was, was taal zeg maar niet echt haar ding. In beeldtaal kon ze wél haar ei kwijt. Ze besloot er iets mee te gaan doen, en met een ‘in elkaar geflanste fotoserie’ werd ze aangenomen op de HKU, waar ze les kreeg van filmmakers als Mijke de Jong. Rosanne was onder de indruk: ‘Ik dacht, als ik ooit regisseur word, dan wil ik het [net als Mijke] doen, dat je heel close bent met de mensen waarmee je werkt.’ En regisseur is ze geworden, maar nét ietsje anders. Ze benadert haar onderwerpen met de precisie van een wetenschapper: ‘Ik werk denk ik anders dan een conventionele filmmaker. Ik wil eerst een fundering hebben, een onderzoek. En karakters waardoor ik meerdere visies op één onderwerp kan laten zien.’
Ik hoop dat kijkers verward raken van mijn film
Na de HKU deed Rosanne de masteropleiding van de Filmacademie, waar ze onderzoek deed naar het boek The Human Condition (1958) van filosofe Hannah Arendt. Dat onderzoek zou later de basis vormen van haar eerste speelfilm, Light as Feathers, die in première gaat op NFF én in wereldpremière op Toronto International Film Festival. De film gaat over de 15-jarige Eryk, die opgroeit in een verstikkend Pools plattelandsdorpje. Hij misbruikt zijn veel jongere buurmeisje. Als ze zwanger raakt, wordt de situatie in Eryks ontwrichtte familie compleet onhoudbaar.
Rosanne koos voor Light As Feathers het ongewone perspectief van de dader in plaats van het slachtoffer. Daarvoor liet ze zich inspireren door Arendt, die stelt dat geweld vaak voortkomt uit ondoordacht gedrag in plaats van puur kwaad. Rosanne: ‘Er is niet één ding waardoor Eryk zo doet. Er zijn bepaalde triggers waardoor hij ontspoort, een voorgeschiedenis. Daar ben ik naar gaan kijken.’ Ze hoopt dat kijkers hetzelfde doen: ‘Mensen hebben snel een mening klaar, maar soms is iets complexer en moeilijker te beoordelen. Dan moet je het even laten bezinken en er dan pas iets over zeggen. Ik hoop eigenlijk dat kijkers een beetje verward raken van de film.’ Van welke films is Rosanne zelf wel eens flink in de war geraakt?
I ♥️ monsters
‘Vroeger ging ik vaak met mijn ouders naar Scandinavische films. Ik vond het Zweedse sprookje De Gebroeders Leeuwenhart heel gaaf, met allemaal van die papier-maché monsters. En Jaws. Die mocht ik eigenlijk niet zien maar na lang zeuren mocht het toch. Ik vind monsters te gek. Als iets een eng gevoel oproept waar je ’s nachts misschien zelfs een beetje wakker van ligt, dan is dat aantrekkelijk. Ik denk dat dat vaak samengaat. Dat je ergens én een beetje angstig van wordt én getriggerd om er meer van te willen weten.’
Realistisch, rauw en teder
‘Les Amants de Pont Neuf van Leos Carax is één van mijn favoriete films. Juliette Binoche en Denis Lavant spelen twee zwervers. De film begint als een soort documentaire, je zit als kijker opeens in een bus met allemaal daklozen, op weg naar een daklozencentrum. Het is zó realistisch en rauw. Volgens mij werd ik me toen voor het eerst bewust van de echtheid van film. 35 Rhums van Claire Denis is één van de mooiste films die ik ooit heb gezien, heel subtiel is die. Of de debuutfilm van Lynne Ramsay, Ratcatcher. Die gaat over een jongetje in Glasgow die opgroeit in een tijd waarin het vuilnis niet meer werd opgehaald in de stad. Bij debuutfilms zijn makers ergens nog wat voorzichtig, maar vaak wel heel teder en puur. Dat vind ik mooi om te zien.’
Barstende perziken
‘De afgelopen tijd merk ik dat ik niet zo snel meer geraakt wordt door een film. Ik heb al een tijd niet meer gehad dat iets écht binnenkomt. Behalve bij Call Me By Your Name. Dat verlangen tussen de twee hoofdpersonages barst óveral uit, en dat is zo’n fijne sfeer om in te zitten. Ik heb ‘m zeker twee, misschien wel drie keer in de bioscoop gezien. Het zonovergoten landschap, al het fruit aan de bomen dat rijp is en barst, en dat eitje dat overstroomt als Oliver z’n lepel erin steekt. Perziken en dartelende meisjes in de zon, en dan die blote mannenlijven. Liefde en gebroken liefde wordt altijd zo dramatisch neergezet, maar in Call Me By Your Name is het zo mooi dat die breuk ook een hele grote waarde heeft. Je had zo’n liefde écht niet willen missen.’
Neem je baggage maar mee
‘Voor Light as Feathers heb ik er voor gekozen om alleen met niet-professionele acteurs te werken. Ik vind dat dat iets heel anders naar een fictiefilm brengt, iets dat je niet met professionele acteurs kan doen. Die mensen nemen hun eigen, echte geschiedenis mee, een soort baggage die ze in de film gooien. Je vraagt veel van mensen, maar wat er dan uit komt is zó echt. Als het om serieuze problematiek gaat, zoals misbruik, of geweld, dan vind ik het extra belangrijk dat je die mensen een kans geeft, en dat je ze begrijpt.’
Non-professionele acteurs nemen hun eigen, echte geschiedenis mee
Complexer dan je denkt
‘Ik het net een onderzoeksbeurs gekregen voor mijn project Padded Lady, over een dikke jonge vrouw die door haar familie op een geforceerd dieet wordt gezet. Ik was al een tijdje bezig met hoe er naar ‘dik zijn’ en het vrouwelijk lichaam wordt gekeken. Want dat is weer zo’n onderwerp waarbij ik denk dat het complexer is dan dat je in eerste instantie denkt. Het gaat niet om mensen die de controle over hun lichaam zijn kwijtgeraakt, vaak gaat het bij eten juist over totále controle. Uiteindelijk zou ik het liefst een soort combinatie tussen Festen en La Grande Bouffe maken. Mensen kunnen best een beetje naar zijn, en ik vind het juist tof om dat te laten zien. Geen van de karakters zou zonder kleerscheuren de film uitkomen.’
Blikvangers is een samenwerking tussen Cineville en VERS, het online magazine van de Vereniging voor Nieuwe Film- en Televisiemakers. Lees ook onze interviews met Vincent Boy Kars, Beri Shalmashi, Max de Wolf, Shady El-Hamus, Emma Westenberg en Ena Sendijarevic.
--
Ben jij ook een jonge filmmaker? Check dan de #EUandMe jonge filmmakers wedstrijd en win een beurs om samen met een gerenommeerde Europese filmmaker een korte film over Europa te maken. Aanmelden kan t/m 31 oktober 2018.
