De videoclip van Janelle Monáe’s Pynk gaat de hele wereld over. Het is een suikerspinsprookje met ballen, een zoetzure feministische droomwereld die zowel stoer als ultra-roze is. De regisseur? De Nederlandse Emma Westenberg, zeventwintig jaar: ‘Kleurcompositie vind ik heel belangrijk. Ik zie mezelf op het moment niet zo gauw een zwart-wit film maken.’
Emma werd in Californië geboren en verhuisde op jonge leeftijd met haar ouders naar Leiderdorp. Ze was van jongs af aan al dingen aan het maken: op haar tiende leende ze de videocamera van haar moeder voor documentaires over de buurt en kookshows met haar buurmeisjes, en tijdens de middelbare school maakte ze films, kleding, tekeningen en verhalen. Daarbij was ze vooral geïnteresseerd in het vormen van personages. Emma: ‘Ik was altijd mijn vriendinnetjes van top tot teen aan het verkleden - met pruiken, hoeden, gewaden, make-up. Vervolgens droeg ik ze op om toneelstukjes te spelen. En dat doe ik eigenlijk nog steeds.’
Toen ze ging studeren aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam besefte ze dat film haar favoriete medium was, en dat ze daar het meest direct mee kon communiceren: ‘Ik vind het mooi aan film dat het iets is dat je niet echt kan hébben, maar dat je moet erváren. Het zijn verhalen die je mee kunt nemen en die je kunnen vormen als persoon.’
Inmiddels heeft Emma van film haar werk gemaakt, en reist ze er de hele wereld voor over. Tijdens een vervolgstudie in New York maakte ze de shorts Het Stilleven van Estelle en Blue and You, en commercials voor ASOS, Dutch Design Week en Vogue. Ook maakte ze de videoclips Burn en Dominique voor Anouk. Momenteel regisseert ze na Pynk ook een documentaire over zangeres Janelle Monaé, en werkt ze aan de montage van haar eerste no-budget speelfilm - Strangers Arms, een coming of age-verhaal in Long Island. Vanuit Parijs, onderweg naar L.A., vertelt Emma ons waar haar filmliefde begonnen is, en welke film ze in een ideale wereld zou willen maken.
Ik vond La La Land best wel saai
Het hoeft niet super te gaan
‘Door musicals zoals Grease, Moulin Rouge! en Cry-Baby werd ik als tiener betoverd door film. Ik zag hoe vet het medium kan zijn, zó’n feest. Dat je helemaal geïnspireerd en blij het filmtheater uitkomt, meegevoerd in een wereld die muzikaler, mooier en verrassender is dan de realiteit. Dat betekent niet dat het in de film allemaal alleen maar super moet gaan. Er moet natuurlijk wel een soort dubbelzinnigheid of drama in zitten, iets van een dubbele bodem, net als in het leven. Dat hoeft in mijn ogen niet altijd heel diepzinnig te zijn - de films die ik net noem zijn geen ingewikkelde films, maar er zit wel een soort zelfreflectie in de vorm van het verhaal, en in de karakters.’
Onvergelijkbaar
‘Films zijn eigenlijk helemaal niet met elkaar te vergelijken. Soms is het spel zo bijzonder dat je compleet verliefd wordt op de acteur, maar dan is het verhaal bijvoorbeeld niet heel uitzonderlijk. En soms verlies je je juist helemaal in de wereld en het verhaal, zoals bij Call My By Your Name. Die vond ik ook heel mooi. Hoewel die acteurs eigenlijk ook supergoed waren, haha.’
La La Land is best wel saai
‘Ik vond La La Land best wel saai. Misschien komt het ook wel omdat ik er zoveel lovende recensies over had gelezen en ik zo dol ben op musicals, en er dus er heel erg naar uit keek. Maar pfft, krijg je zoveel geld en dan maak je zo’n suffe film! En weet je wat ik ook stom vond? Dat iedereen toen die uit kwam zei dat Damien Chazelle de musical opnieuw had uitgevonden. Wat een onzin! Spike Lee, ook één van mijn lievelingsregisseurs, die had een paar maanden eerder ook een musical gemaakt, Chi-Raq. Die was echt duizend keer interessanter, maar daar schreef weer helemaal niemand over.’
Ik hou van het totaalentertainment van een acteur die kan zingen, dansen én acteren
Geen faalangst
‘Op de kunstacademie, toen ik besloot om filmmaker te worden, was ik heel erg fan van François Ozon. Ik vond vooral 8 Femmes leuk, ook een musical. Ozon doet altijd iets nieuws en dat vind ik heel bewonderenswaardig. Hij is niet bang om te falen. Rainer Werner Fassbinder en Lee Daniels van Precious en The Paperboy vind ik ook vernieuwende makers. En Yorgos Lanthimos! Allemaal uitvinders van nieuwe filmtalen. Love True van Alma Harel vond ik ook heel mooi en ik kijk uit naar haar nieuwe film. En dan natuurlijk Martin Scorsese. Nadat ik in een korte tijd al zijn films achter elkaar had gekeken, blijf ik bepaalde films van hem telkens opnieuw kijken. Hij is zo’n slimme en grappige en kritische maker. Een voorbeeld voor elke filmmaker.’
Spelen met stereotypen
‘In een ideale wereld zou ik wel een soort Grease maken, een film waar je blij van wordt, over de liefde, met veel dans en muziek en weerbarstige karakters. En misschien met Zac Efron in de hoofdrol. Ik hou van het totaalentertainment van een acteur die kan zingen, dansen én acteren. Humor is ook belangrijk, en karakters die misschien lijken op een stereotype, maar dan wel een onverwachtse kant hebben, waardoor je aan het denken wordt gezet. Stereotypen bestaan niet voor niets, en daarom vind ik het leuk om in verhalen met ze te spelen en er vervolgens iets verrassends mee te doen.’
Blikvangers is een samenwerking tussen Cineville en VERS, het online magazine van de Vereniging voor Nieuwe Film- en Televisiemakers. Lees ook onze interviews met Vincent Boy Kars, Beri Shalmashi, Max de Wolf en Shady El-Hamus, en hier onze tips voor de nieuwe lichting afgestudeerden van de Filmacademie.
Foto's: Seema Bazleh-Pejman
