In het jaar na zijn eindexamen bracht Shady lange dagen en nog langere nachten door op de rode bank van zijn moeder, waar hij de ene na de film verslond. Thuis werden er altijd al verhalen verteld, en dat hij filmmaker wilde worden had hij wel bedacht, maar echt concreet werd dat idee pas op die bank. Hij besloot toelating doen voor de Filmacademie.
Gewapend met een handicam en een idee ging Shady met zijn vader op reis naar Egypte, het thuisland van zijn vader, waar Shady al van kinds af kwam. Daar, op straat en in de woestijn, maakte hij zijn toelatingsfilm. Shady: ‘Ik wist helemaal niet wat ik moest doen, maar ik heb gewoon een verhaal bedacht en mijn vader gefilmd. Mijn neef was de lichtman, met een zaklamp in zijn mond. Die hele houtje-touwtje-vibe, dat was magisch. Dat enthousiasme probeer ik altijd te bewaken.’
Terug in Nederland studeerde Shady uiteindelijk af als scenarist/regisseur, maar wel met twee afstudeerfilms: voor Magnesium, de winnaar van de KNF Juryprijs en de Tushinski Award voor beste eindexamenfilm, schreef hij alleen het scenario, maar Over Zonen regisseerde hij zelf. Ook die film viel in de prijzen, en het regisseren liet Shady niet meer los. Inmiddels heeft hij vijf succesvolle korte films gemaakt en begint hij deze zomer met het draaien van zijn eerste lang speelfilm: De Libi - ‘het leven’ - over twee Amsterdamse jongens die, omdat ze gezien en erkend willen worden, alles proberen om binnen te komen bij een club.
Die club staat in De Libi voor iets groters. Het is een ode aan maakbaarheid en doelgerichte dromen - en dromen, daar kan Shady ook wat van. Op dé bank vertelt hij met een aanstekelijk enthousiasme over de dingen waar hij ‘aan’ van gaat: van de films die hij vroeger heeft verslonden tot zijn liefde voor boeken en verhalen.
De eerste handtekening
‘Bij Lost in Translation en Mulholland Drive dacht ik meteen WOW. En door 21 Grams van Iñárritu begon ik steeds beter te begrijpen welke keuzes je als regisseur kan maken. Die puzzelstukjes in de film die samenkomen. In die film zit aan het eind een scène waarin de regisseur ervoor kiest om het auto-ongeluk waar de hele film om draait juist buiten beeld te houden. Die scène wordt daardoor tien keer emotioneler en heftiger, en toen dacht ik: ik vind dit fucking vet. Er zijn honderd manieren om dat te vertellen en daar zie je opeens een handtekening, een soort craftmanship van de regisseur. Ik denk dat ik door al die films begon te beseffen dat je liefde voor een verhaal naar beeld kan vertalen. Ik HOU echt van film, snap je.’
Een tikkeltje intens
‘Op een gegeven moment heb ik besloten dat Paris, Texas toch echt mijn lievelingsfilm is. Die heeft de tand des tijds doorstaan. Het is thematisch zo’n rijke film, en visueel is hij magistraal mooi. Ik hou heel erg van gevoel, het mag wel een tikkeltje intens van mij. Misschien komt het omdat ik half Egyptisch ben, maar ik vind Nederland vaak best wel onderkoeld. Ik hou bijvoorbeeld ook van Spaanse en Mexicaanse films, van Y Tu Mama Tambien en Amores Perros. Ik wil het vóelen als ik een filmtheater zit.’
Geld en een studio? Fuck die shit
‘Er staat gek genoeg geen film van hem in mijn top 3, maar John Cassavetes is wel mijn favoriete regisseur. Die man had een soort vuur, een realness die ik helemaal voel. Hij nam geen blad voor de mond en deed altijd z’n eigen ding. Heb je geld nodig, een studio? Nee, fuck die shit. Van hem heb ik ook geleerd dat je moet omarmen dat er maar twee of drie dingen zijn waar je geïnteresseerd in bent, en dat dat juist je kracht is. Hij zei dat ‘ie een one track mind had, en dat hij eigenlijk alleen maar geïnteresseerd was in de liefde. En daar ging ‘ie dan tien verschillende kleurenpaletten van maken. En van deze generatie? Dan vind ik Paul Thomas Anderson het meest interessant. Dat is een beetje de Kubrick van onze tijd, die blijft zichzelf iedere keer opnieuw uitvinden. Dat vind ik héél spannend.’
Worstelen met Werner
‘Ik haal mijn inspiratie uit het leven. Echt serieus, gewoon het leven. Ik vind het mooi aan mijn werk dat je je eigen ervaringen op film zet. Je kijkt naar de wereld, en daar maak je je eigen versie van. En ik voel best wel een verantwoordelijkheid. Als ik ergens 12 Euro voor betaal, zoals voor een filmkaartje, dan wil ik wel dat het goed is, en eerlijk. Ik kan niet beïnvloeden of mijn films je smaak zijn, maar ik kan er wel voor zorgen dat het real is. Daar valt dan niet echt over te bakkeleien. Als je een film met hart en ziel maakt dan zet je smaak eigenlijk buitenspel. Ik luisterde laatst een podcast met Werner Herzog. Dat is zo’n baas. Als je het hebt over mensen die het leven ópzoeken, ermee worstelen, dan is Herzog beyond. Hij zegt bijvoorbeeld ook dat je altijd moet blijven lezen, en wandelen, en uit het raam staren. Daar ben ik het zó mee eens. Ik ben altijd op zoek naar zaadjes, snap je wat ik bedoel?’
De Libi
‘Deze zomer begin ik met de opnamen van De Libi, naar een scenario dat ik samen met Jeroen Scholten van Alschat heb geschreven. Bilal Wahib en Daniël Kolf spelen de hoofdrol, die zitten allebei in het eerste jaar van de Toneelschool. We proberen een film te maken die wel een maatschappelijke ondertoon heeft maar die verpakt is als een luchtige en energieke film over jong zijn en gezien willen worden. In mijn korte films heb ik vaak de meer serieuze en cynische kant van immigratieproblematiek en gemengde achtergronden belicht. Opeens was ik daar klaar mee - ik wil nu positiviteit laten zien, daar zijn mensen denk ik het meest gebaat bij. Jonge mensen denken soms ‘ik ben voor een dubbeltje geboren, ik word nooit een kwartje’, maar ik wil juist zeggen: yo, dit jouw leven, maak het. Als jij jezelf serieus neemt, dan gaat de wereld dat ook doen. Er is een hele generatie die zich niet bezig houdt met of de multiculturele samenleving wel gelukt is of niet - nee man, die zijn gewoon hun leven aan het leiden. NU, op dit moment. Die kids hoop ik echt te gaan bereiken.’
---
De Libi wordt deze zomer opgenomen en komt volgend jaar uit. Blikvangers is een samenwerking tussen Cineville en VERS, het online magazine van de Vereniging voor Nieuwe Film- en Televisiemakers. Lees ook onze interviews met Vincent Boy Kars, Beri Shalmashi en Max de Wolf, en hier onze tips voor de nieuwe lichting afgestudeerden van de Filmacademie.
Foto’s: Lauren Murphy
