Toen Max werd geboren, kregen zijn ouders de poster van Max, My Love (1986) cadeau. Zeven keer is die poster meeverhuisd, maar het duurde zesentwintig jaar voordat Max zich begon af te vragen waar de film eigenlijk over ging. ‘Het gaat dus over Charlotte Rampling die verliefd wordt op een aap. Ik heb de film nooit gezien, maar misschien is dat juist wel mooi, dat het een soort herinnering blijft. En Charlotte Rampling was ook wel hot hoor, vroeger.’
Max komt uit een filmgezin, met moeder Sandra ten Hamer als directrice van EYE en vader Hans de Wolf als producent. Aan de Filmacademie liep Max al mee op de sets van De Marathon en Borgman, wat hem uiteindelijk heel erg geholpen heeft: ‘Vanaf dag één met alles meelezen, met alles meekijken. Ik verdiende niks, maar dat maakte niet uit.’ Ook werkte Max mee aan Geen koningen in ons bloed, die in de prijzen viel bij de Gouden Kalveren. Naast korte- en speelfilmsets is hij ook vaak te vinden op de videoclipsets, en heeft hij clips geproduceerd voor onder andere Jungle By Night, Gers Pardoel, The Opposites en Ronnie Flex.
Na zijn afstuderen sloot Max zich aan bij het Amsterdamse productiehuis Halal, waar hij als junior producer filmmakers ondersteunt bij het maken van reclames, videoclips, shorts en speelfilms. Bij Halal werkt hij vaak aan meerdere projecten tegelijk: ‘Één film in productie, eentje aan het draaien, en eentje in postproductie.’ Als we Max spreken is hij net klaar in Saga, Japan, waar hij een korte film van Tessa Meijer heeft opgenomen: The Walking Fish. Een soort Japanse De Kleine Zeemeermin. Waar raakt hij zelf door geïnspireerd?
Slapen bij Japanse softporn0
‘Toen ik 12 was mocht ik mee naar de openingsfilm van IFFR. Dan zit je als kind zomaar twee-en-een-half, misschien drie uur naar een Japanse zwart-wit film met softporno te kijken. Sommige mensen vielen in slaap, sommigen werden er boos van en anderen vonden het prachtig. Daar merkte ik voor het eerst echt wat de kracht van film is, dat het iets in beweging kan zetten.’
Die scène uit Good Will Hunting vertelt gewoon het leven.
Bloot gaan op een bankje
‘Ik vind het mooi dat film héél dichtbij iemand kan komen. Makers en acteurs gaan echt bloot met een film, en ik vind een mens het mooist wanneer hij op z’n kwetsbaarst is. Daarnaast leert en stuurt film ook. Je kan me ’s nachts bijvoorbeeld wakker maken voor die scène in Good Will Hunting dat ze op dat bankje zitten. Die kijk ik gewoon tien keer. Dat Robin Williams zegt: “I’d ask you about love and you’d probably quote me a sonnet. But you’ve never looked at a woman and been totally vulnerable”. Die scène vertelt gewoon het leven.’
The Godfather & Gladiator
‘Ik kan nog niet zeggen dat ik één soort film wil maken, maar al die verschillende invalshoeken in al die verschillende films, die zijn me aan het vormen merk ik. Daarnaast merk ik dat ik in een fase zit waarin mijn liefde voor film zich op een positieve manier aan het evolueren is naar het maken ervan. Er zijn zoveel films die me inspireren. Woman Under the Influence, Alamar, Y Tu Mama Tambien, Brief Encounter, Tokyo Story, Happy End, maar ook gewoon zonder schaamte Notting Hill. Ik heb laatst ook The Godfather weer gezien, die zou je eigenlijk om de twee jaar moeten kijken. Je leert er elke keer weer iets nieuws van, die film groeit ondanks zijn tijd met je mee. Of toen ik Gladiator voor het eerst zag. Ik sliep toen bij een meisje en ik was zo gefocust op de film dat ik eigenlijk dat meisje vergat.’
**
Samen de oorlog winnen**
‘Wat ik heel tof vind aan produceren, is dat je eigenlijk meerdere films tegelijk kan maken. Als producent moet je ogen in je achterhoofd hebben. Ik denk dat mensen soms vergeten dat een producent ook creatief kan werken. Een producent moet er voor zorgen dat een film er financieel en zakelijk komt, maar kan ook leidend zijn in de scriptfase. En wat ik belangrijk vind, is dat een producent de film vervolgens aan de man en vrouw brengt. Uiteindelijk is het alsof je samen een oorlog wint. Het is zo tof om met z’n allen van de eerste letters in het script tot de laatste credit van de aftiteling iets moois te maken.’
Als producent moet je ogen in je achterhoofd hebben.
Lijpe filmgeneratie
‘Ik sta best wel te trappelen voor de toekomst van de Nederlandse film. Er komt echt een lijpe generatie filmmakers aan: Shady El-Hamus, Giancarlo Sanchez, Viktor van der Valk, Mees Peijnenburg, Emma Westenberg, Noël Loozen, Ena Sendijarevic. Die regisseurs gaan het filmlandschap sturen en belichamen voor mij meerdere genres. Ze begrijpen de regels van het vak heel goed, maar kunnen die ook weer snel verbreken om tot een betere film te komen.’
Lady Bird en de Hulk
‘Ik denk dat die jongens van [productie- en distributiehuis, red.] A24 op dit moment met de beste films uitkomen. Moonlight, man. Lady Bird, The Florida Project. Zúlke diverse films, niet normaal. Ik zou graag zoiets als Lady Bird willen produceren, maar ook wel de nieuwe Avengers, let’s go. Laten we gewoon een Nederlandse superheldenfilm maken, laten we het doen. We hebben zoveel helden in Nederland. Misschien als we elkaar over tien jaar weer spreken dan hebben we de Nederlandse Kick-Ass, met Susan Radder en Henry van Loon in de hoofdrollen. Fucking goed idee, ik schrijf het op.’
Blikvangers is een samenwerking tussen Cineville en VERS, het online magazine van de Vereniging voor Nieuwe Film- en Televisiemakers.
Foto's: Lauren Murphy
