Paris, Texas
- Regie
- Wim Wenders
- Met
- Harry Dean Stanton, Nastassja Kinski, Tom Farrell
- Duur
- 143 min.
- Jaar
- 1984
- Taal
- Engels
‘Of je ‘m nu voor het eerst ziet of voor de 13e keer, je zal voelen dat Paris, Texas al heel lang met een pinnetje in je onderbewuste staat geprikt.’
Een onvergetelijke roadmovie waarin Wim Wenders Europees sentiment versmelt met Amerikaanse grandeur. Winnaar van de Gouden Palm in 1984! Met een soundtrack van Ry Cooder en beelden van de Nederlandse cameraman Robby Müller.
Harry Dean Stanton speelt de de mysterieuze einzelgänger Travis Henderson, die na vier jaar afwezigheid door zijn broer wordt teruggevonden in de Texaanse woestijn. Met tegenzin keert Travis terug naar Los Angeles, waar zijn 7-jarige zoontje Hunter op hem wacht. Samen gaan ze op zoek naar de eveneens verdwenen echtgenote en moeder Jane (Nastassja Kinski).
‘*klik* Daar is de ongewassen man met het rode petje. *klik* Treinrails op droge woestijngrond, van hier tot aan de horizon. *klik* En dan zo’n door neon verlicht wegrestaurant, als baken in het pikkedonker. *klik* *klik* *klik* Als we onze ogen dichtdoen en denken aan Paris, Texas, draaien de iconische stills als fotootjes in een View-Master® aan ons voorbij. Zelfs als je de klassieker uit 1984 nog nooit hebt gezien, snap je misschien wat we bedoelen. De beelden die Duitse regisseur Wim Wenders en Nederlandse cameraman Robby Müller kozen bij hun zachte roadmovie over een gebroken Amerikaans gezin, worden al veertig jaar massaal gedeeld en hergebruikt. Ook jij moet er wel eens stukjes van hebben gezien. Sindsdien rijdt de film heen en weer in je onderbewuste. *klik* De View-Master blijft hangen bij actrice Nastassja Kinski in een knalroze pluizige trui. Dit is hét beeld. Niet voor niets zette distributeur Odyssey Classics het op de poster van hun re-release. Kinski en haar trui kleuren al weken onze timeline en nu net zagen we ze voor eerst levensgroot hangen in de stad: een peperpus vol blonde haren en superroze. Want iedereen moet het weten en iedereen die het weet is gelukkig: Paris, Texas is uit het onderbewuste ontsnapt, terug op het witte doek, terug in de wereld.’
