Take Me Somewhere Nice

‘Even eerlijk: wist jíj hoe je je in godsnaam moest voelen toen je zeventien was? Toen je dacht dat je hormonen de waarheid spraken, Sambuca op het strand het toppunt van beschaving was en seks alleen maar leuk zou zijn? Wij hadden geen idee. En Alma, de stoïcijnse rebel uit Ena Sendijarević’ sprankelende debuut Take Me Somewhere Nice, al helemaal niet. Voelt ze zich Bosnisch, zoals haar ouders, of Nederlands, zoals het in haar paspoort staat? Is ze een klein meisje op afgetrapte gympjes of een kettingrokende femme fatale? Laat ze zich beschermen of zoekt ze het allemaal zelf wel uit? Zogenaamd op zoek naar haar vader - maar vooral op zoek naar zichzelf - pakt Alma het vliegtuig naar Bosnië. Daar loopt ze vooral in zeven sloten tegelijk. In een kort jurkje ’s nachts langs de weg lopen? Tuurlijk. De hele avond je drankjes laten betalen door een oudere man die je niet kent? Waarom niet. Joyriden op de coke die je net in je koffer hebt gevonden? Je leeft maar één keer. We wisten niet of we om Alma’s bizarre escapades mochten lachen, maar bij deze ‘existentiële komedie’ (zoals Sendijarević haar film omschrijft in onze podcast) hoef je je dat niet af te vragen. Je mag lachen, je mag huilen, je mag er boos van worden: niet weten hoe je je moet voelen, is in dit geval hartstikke fijn.’