Nina Badoux: ‘Ik functioneer beter als cameravrouw omdat ik mezelf heb toegestaan te zeggen dat ik óók regisseur ben’

Nina Badoux was vijftien jaar toen ze voor het eerst Memento van Christopher Nolan zag. De manier waarop Nolan constant van perspectief verandert en een spel met de kijker speelt, dat had ze nog nooit gezien. En dat wilde ze ook kunnen doen. ‘Je wordt constant op het verkeerde been gezet, dat vond ik super interessant’, zegt Nina. ‘Je moet zó actief meekijken.’ Voor haar verjaardag kreeg ze van haar ouders een Mini Dv camera, waarmee ze de wereld om zich heen begon vast te leggen. ‘Ik merkte dat ik op een bepaalde manier naar dingen kijk, en die kijk wilde ik graag vastleggen en aan anderen overbrengen.’

Precies dat doet Nina nu - en hoe. Ze werkt als cameravrouw, fotograaf en regisseur, en maakt zowel in het binnen- als buitenland documentaires en speelfilms. ‘Voor mij is er geen verschil tussen documentaire of fictie. Het begint altijd eerst met het verhaal dat ik wil vertellen, en dan ga ik kijken of dat een documentaire, speelfilm of fotoserie moet zijn’, vertelt ze. ‘Als ik als cameravrouw werk, stel ik me op als tool van de regisseur. Dan vind ik het prima om mijn talent in te zetten zodat die persoon zijn of haar verhaal kan vertellen. Maar ik vind het ook fijn om mijn eigen films te maken, omdat ik daar mijn eigen ideeën in kwijt kan.’

Hoe die veelzijdigheid er praktisch uitziet? Binnenkort schiet ze een videoclip voor een muzikant uit Los Angeles, tegelijk schrijft ze aan haar eerste speelfilm Hotel Kitty én ondertussen is ze bezig met een lange documentaire, The Greyhound. Naar wat voor films en makers kijkt zo’n duizendpoot op?

Cameraman... Het zit ‘m natuurlijk ook in het woord zelf, hè?

De tijd nemen*‘Tisch* van Victor Kossakovsky vind ik een fantastische documentaire. Anderhalf jaar lang filmt hij uit zijn raam. Het is echt een kunstwerk. Ik vind het fijn als een filmmaker een verhaal vertelt op de manier waarop hij of zij het wilt vertellen, in plaats van wat het publiek wil, ofwat bij de tijdsgeest past of goed verkoopt. Pedro Almodóvar neemt in Hable con ella bijvoorbeeld ook echt de tijd om een verhaal uiteen te zetten, waardoor je meegaat in het trauma en het liefdesverhaal. Je moet daar echt voor gaan zitten. Mensen moeten die film weer opnieuw gaan zien.’ 

De uitzondering*‘Ik denk dat alle cameravrouwen het gevoel kennen dat ze zichzelf moeten bewijzen. Veel mensen zien het als een technisch vak en vinden dat niet bij een vrouw passen. En het zit ‘m natuurlijk ook in het woord zelf, hè? Vooral in de Nederlandse filmindustrie hebben we het over cameramannen*, dus ik vind het fijn om in de internationale filmwereld te werken. Daar ben ik geen uitzondering op de regel. Sinds ik twee jaar achter elkaar een prijs op CamerImage heb gewonnen, denken mensen ook wel twee keer na voordat ze zeggen dat ik iets niet kan.’

Niet bang voor het donker*‘*Ik vind het heel bijzonder hoe Reed Morano (van o.a. The Handmaid's Tale, red.) het speelveld voor cameravrouwen heeft geopend. Maar mijn favoriete cameraman is Seamus McGarvey, van Atonement en Bad Times at the El Royale. Zijn camerawerk is extreem bepalend voor de sfeer van de films waar hij aan mee werkt, maar het is altijd verantwoord vanuit de inhoud. Wie nog meer… Roger Deakins heeft dit jaar een Oscar kregen voor Blade Runner 2049 en ik denk dat zijn stijl voor veel jonge filmmakers een reden is geweest om juist camera te gaan doen in plaats van regie. Mijn favoriete werk van hem is The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, omdat Deakins daarin het beeld donker durft te laten.’ 

PT Anderson kan binnen het surrealisme werken omdat hij dingen zó realistisch in beeld brengt

Slash / regisseur*‘*Voor mij was het een logische stap om ook te gaan regisseren, omdat ik al jaren films aan het schrijven ben. Ik dacht altijd dat ik daar een regisseur bij moest zoeken en dat ik het dan zelf zou draaien, maar toen kwam er anderhalf jaar geleden een muzikant op mijn pad die vroeg of ik iemand wist die een videoclip voor haar kon schieten. Vroeger had ik haar dan doorverwezen naar een regisseur die ik kende, maar toen heb ik gezegd: ‘Nou, dat ben ik!’ Ik functioneer nu ook beter als cameravrouw omdat ik mezelf heb toegestaan om te zeggen dat ik óók regisseur ben.’ 

PTA & echte gesprekken*‘*Ik dacht altijd dat ik geen favoriete regisseur had, maar ik heb er zeker wel één: Paul Thomas Anderson. Er is geen enkele film van hem die ik niet goed vind. Inherent Vice vind ik fantastisch, écht een meesterwerk. Je moet héél actief meekijken en wordt helemaal in een groots gecreëerde wereld gesleept. Anderson kan binnen het surrealisme werken omdat hij dingen zó realistisch in beeld brengt. En de dialogen die hij schrijft daar neem ik echt een voorbeeld aan. Het zijn échte gesprekken, hoe bizar ze ook zijn.’ 

Vooroordelen op de weg*‘*Op dit moment ben ik mijn eerste speelfilm aan het schrijven, Hotel Kitty. Het gaat over Theo, een man die een traumatische gebeurtenis heeft meegemaakt en zich als overlevingstactiek afsluit van zijn emoties. Gedurende de film wordt hij geconfronteerd met allemaal verschillende karakters binnen het hotel en gaat hij telkens een beetje meer open. Ik ben ook subsidie aan het aanvragen voor een lange documentaire, The Greyhound, over de schoonheid van Amerikaanse white trash en het vooroordeel dat Amerikanen dom zijn. Ik had dat vooroordeel zelf ook, maar tijdens een road trip door de VS werd dat zó van de weg afgeblazen. Dat wil ik ook bereiken met mijn documentaire. Ik denk dat het belangrijk is dat deze film juist nú wordt gemaakt, en ik denk dat we allemaal wel weten waarom.’

---

Blikvangers is een samenwerking tussen Cineville en VERS, het online magazine van de Vereniging voor Nieuwe Film- en Televisiemakers. Lees ook onze interviews met Vincent Boy Kars, Beri Shalmashi, Max de Wolf, Shady El-Hamus, Emma Westenberg, Ena Sendijarevic, Rosanne Pel en Steven Wouterlood.