Elke Quentin Tarantino-film heeft een memorabele soundtrack. Tot zijn nieuwe, achtste film The Hateful Eight bestond die altijd geheel uit vakkundig bij elkaar gezochte popliedjes en gerecyclede filmthema's die het historisch onderlegde vakmanschap van de filmmaker verder onderstreepten: Tarantino kent niet alleen zijn klassiekers, hij kent ook zijn vergeten hitjes en obscure albumtracks. Zo herkennen de meeste mensen het nummer 'Little Green Bag' (1969) van de Volendamse George Baker Selection vooral dankzij de openingsscène van Reservoir Dogs (1992) en leeft Nancy Sinatra’s 'Bang Bang' (1966) voort dankzij Kill Bill Vol. 1 (2003).
Tarantino deinst er niet voor terug om liedjes te gebruiken die veel moderner zijn dan de periodes waarin zijn films zich afspelen. David Bowie's 'Cat People' uit 1982 werkt bijvoorbeeld fantastisch in de bizarre Tweede Wereldoorlogfilm Inglourious Basterds (2009). En kort nadat de bevrijde ex-slaaf Jamie Foxx niet met zich laat spotten door een groep wrede slavendrijvers, klinkt in Django Unchained (2013) de muziek van rapper Rick Ross ('100 Black Coffins') over de plantage.
En dan zijn er nog de muzikale zang- en dansscènes die hij in zijn scripts verwerkt, zoals Uma Thurman en John Travolta op de dansvloer in Pulp Fiction (1994) of Salma Hayeks zwoele slangendans in From Dusk Till Dawn (1996) terwijl naast haar op het podium de band Tito & Tarantula het nummer 'After Dark' speelt.
Er is veel gezegd en geschreven over het feit dat The Hateful Eight als eerste Tarantino-film een originele score heeft, en nog wel van de grote meester Ennio Morricone. Toch komen ook Tarantino's eerdere soundtrackmethodes allemaal terug in zijn nieuwe, extreem bloederige ensemblefilm. Om te beginnen was een groot deel van Morricone's score 35 jaar geleden al geschreven voor John Carpenters The Thing (1982), maar nooit voor die film gebruikt. Tarantino gebruikte in vier eerdere films ook al oude thema’s van Morricone, dus dat was evenmin iets nieuws onder de zon.
Veel liedjes in Tarantino-soundtracks komen van soundtracks van oudere films. Dat krijg je als je een wandelende filmencyclopedie bent. The Hateful Eight sluit af met – de titel is een beetje een spoiler– 'There Won’t Be Many Coming Home' van Roy Orbison, dat afkomstig is uit The Fastest Guitar Alive (1967). Die (verschrikkelijk slechte) western was een hopeloos mislukte poging om de zanger drie jaar na zijn laatste grote hit ('Oh, Pretty Woman') te lanceren als filmster. Grappig weetje: het na Orbison belangrijkste personage in de film heet Sammy Jackson.
Als je de film doorskipt op YouTube kom je erachter dat ‘There Won’t Be Many Coming Home’ er eigenlijk helemaal niet in voorkomt, in tegenstelling tot acht andere liedjes van The Big O. De song staat wel op Orbisons bijbehorende soundtrack-lp, en hier hoor je Tarantino het nummer – dat hij zes jaar geleden al eens in een radioshow draaide – zelf zingen:
De soundtrack van The Hateful Eight is op vinyl uitgebracht door Third Man Records, het platenlabel van muzikant Jack White. Dat hij en Tarantino elkaar hebben gevonden is niet zo gek. Ze hebben immers meer dan een paar dingen gemeen: allebei zijn het kunstbeoefenaars met de instelling van fans en archivarissen, witte mannen met een obsessie voor Afro-Amerikaanse cultuur, publieke figuren met tegendraadse, uitgesproken meningen, begaan met uitstervende opnametechnieken. White zag ook een nummer van zichzelf terug op de soundtrack. 'Apple Blossom' is een track van De Stijl, het tweede album van zijn band The White Stripes uit 2000.
'Apple Blossom' speelt als de koets met premiejager John Ruth alias The Hangman (Kurt Russell), de door hem gevangengenomen moordenares Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) en ex-legerofficier Marquis Warren (Samuel L. Jackson) door het besneeuwde Wyoming naar Minnie's Haberdashery spoedt, een herberg annex Winkel van Sinkel in de middle of nowhere.
Het verhaal speelt zich af in de jaren tachtig of negentig van de negentiende eeuw. Als Daisy even losgemaakt is van de ketting waarmee de sadist John Ruth haar bij zich in de buurt houdt, ziet ze een gitaar staan en vraagt ze toestemming om iets te spelen. Ze zingt een Australisch folkliedje dat in de bioscoop niet ondertiteld wordt, maar de moeite waard is om even bij stil te staan.
'Jim Jones at Botany Bay' is een verslag in de eerste persoon van een Engelse gevangene die is veroordeeld tot levenslang in een Australisch strafkamp. Alwaar hij geen grappen hoeft uit te halen, 'or else you’ll surely hang'. Precies het lot dat Daisy Domergue te wachten staat, straks, als de sneeuwstorm gaat liggen. Net als Jim Jones droomt Daisy van een ontsnapping. Ze zingt:
And one dark night when everything is quiet in the town
I’ll kill you bastards one by one and gun the floggers down
I’ll give them all a little shock, remember what I say
They’ll yet regret they sent Jim Jones in chains to Botany Bay
Het lied stamt uit de eerste helft van de negentiende eeuw. De bekendste versie is waarschijnlijk die van Bob Dylan, die het in 1992 opnam voor zijn album Good as I Been to You. Jennifer Jason Leigh leerde speciaal voor The Hateful Eight gitaarspelen, iets wat ze nog nooit in haar leven had gedaan.
The Hangman toont voor het eerst enige gevoeligheid en vraagt Daisy als ze klaar is of ze misschien nóg een couplet weet. Ja hoor, whatever you say. Ze verandert alleen een paar woorden. In de laatste tekstregel, in een couplet over Jim Jones' ontsnappingsplannen, richt Daisy zich rechtstreeks tot haar kwelgeest: 'And you’ll be dead behind me, John, when I get to Mexico...'
Dat hoorde John ook. Music time’s over, de gitaar gaat naar de gallemiezen, en het bloedbad neemt zijn aanvang.
The Hateful Eight is nu te zien. Kijk hier voor alle draaitijden.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over Carol, Steve Jobs, Les Cowboys, The End of the Tour, Youth, The Lobster, The Martian, Slow West, Straight Outta Compton, Victoria, Amy, Eden, The One I Love en Prins.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
