Eden begint eind 1992 op een housefeest in een aangemeerde onderzeeboot ergens in een bos buiten Parijs als Paul 16 jaar oud is en eindigt 21 jaar later als Paul (nog steeds gespeeld door dezelfde 22-jarige acteur Félix de Givry) er een hele dj-carrière op heeft zitten. De film volgt Paul en zijn vriendengroepje terwijl ze meegesleept worden door niet alleen de muziek, maar ook de hele scene om hen heen. Frankrijk behoorde niet tot de eerste Europese landen die overstag gingen voor house (een dj-pionier als Laurent Garnier niet te na gesproken), maar toen ze er eenmaal op gang kwamen, waren de Fransen een tijdlang een dominante factor in de muziek, dankzij artiesten als Cassius, Stardust, Étienne de Créy en, natuurlijk, Daft Punk.
Paul en zijn vrienden zijn niet zomaar een stel house-heads, het zijn fijnproevers, garage-fans. De filmtitel Eden is een verwijzing naar de Hof van Eden, het aardse paradijs uit de Bijbel. En daarmee leggen scenaristen Mia (tevens de regisseur) en Sven Hansen-Løve – broer en zus – de link met de Paradise Garage, de legendarische discotheek in New York waar dj Larry Levan van 1977 tot 1987 de scepter zwaaide. Levan wordt nog steeds vereerd als de god van de garagemuziek, die niet voor niets naar zijn club vernoemd is: een vorm van house waarin de disco-roots nog heel sterk aanwezig zijn. Paul en zijn vrienden adoreren Larry Levan.
Tijdens de eerste clubscène in Eden draait de dj ‘Follow Me’ van Aly-Us. De plaat kwam in het voorjaar van 1992 uit en Larry Levan zal hem ongetwijfeld gehoord, en misschien wel gedraaid hebben voordat hij in november van dat jaar aan aids overleed. Net als ‘Promised Land’ van Joe Smooth, die even later langskomt in de film, is ‘Follow Me’ een garage-classic die de kernwaarden van het genre uitdrukt: liefde, vrede en verbroedering op de dansvloer. Je hoeft geen ecstacy te slikken om kippenvel te krijgen als een volle club meezingt:
When the angels from above
Fall down and spread their wings like doves
And we'll walk hand in hand
Sisters, brothers, we'll make it to the promised land
Het beloofde land voor Paul is een carrière als dj en producer. Eden volgt zijn op- en ondergang. Dat klinkt spannender dan het is. Eden is ook een hele lange film waarin bijzonder weinig interessants gebeurt. Het is een aaneenreiging van overbodige scènes. De twee met de Amerikaanse actrice Greta Gerwig (Frances Ha) zijn als manna uit de hemel. Paul is de minst charismatische dj die je ooit hebt ontmoet. Waarom kijken we naar een film over hem, en niet over Thomas en Guy-Man van Daft Punk, die in de achtergrond van de film een aantal keer opduiken?
Omdat Eden een verkapte autobiopic is. De film gaat min of meer over het leven van Sven Hansen-Løve zelf. Wie? Precies. Sven/Paul verslijt een aantal vriendinnen. Hij heeft een radio-show. Hij draait een keer in Amerika. Hij raakt aan de coke. Als hij tegen de veertig loopt, wordt hij eindelijk een beetje volwassen. Op de dansvloer is hij het gelukkigst. Tijdens zijn trip naar de VS brengt Paul een bedevaartsbezoek aan dj Tony Humphries, de evenknie van Larry Levan uit New Jersey die een cameo heeft in Eden.
Toen een Franse journalist aan Hansen-Løve vroeg welk nummer voor hem het meest kenmerkend is voor de periode die Eden beschrijft, noemde hij ‘Happy Song’ (1997) van C. Dock alias Charles Dockins, de plaat die Tony Humphries draait in de film en die tijdens de aftiteling nog een keer klinkt. ‘You’re looking for a place to go, but all you have to do is let the music take control.’ Zo eenvoudig kan het zijn.
Eden is nu te zien in de Filmhallen, Amsterdam. Kijk hier voor de draaitijden.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over The One I Love, Prins, Entourage, Citizenfour, Mad Max: Fury Road, Ex Machina, Frank, Bloed, Zweet & Tranen, Timbuktu, Wild, Selma, Girlhood en Rihanna, Birdman, P’tit Quinquin, Free Range, The Riot Club, The Hunger Games: Mockingjay - Part I en Mommy.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
