Als je nog nooit van Frank Sidebottom hebt gehoord – en afgezien van een handjevol veertigplussende anglofielen is dat waarschijnlijk iedereen in Nederland – zal het nooit in je opkomen dat Frank is gebaseerd op een personage dat echt bestaan heeft. Het was waarschijnlijk niet realistisch om te verwachten dat het bioscooppubliek zou geloven dat er ooit een zanger stad en land afreisde met een enorm, kinderachtig, papier-mâché hoofd op zijn, eh, hoofd. Daarbij komt: Frank is ook eigenlijk helemaal niet based on a true story. Nou ja, hoe het verhaal begint wel, ongeveer.
Eén van de twee scenarioschrijvers van Frank, de film waarin topacteur Michael Fassbender de hele tijd een enorm, kinderachtig, papier-mâché-hoofd op zijn hoofd heeft, is journalist Jon Ronson. Eind jaren tachtig speelde hij drie jaar lang toetsen in de band van de alternatieve Engelse komiek/zanger Chris Sievey, die, onder de naam Frank Sidebottom, steevast optrad met precies zo’n krankzinnig masker als Fassbender in Frank. Hoe Ronson in Sidebottoms band terechtkwam vertelde hij in 2006 in dit artikel, een verhaal dat enigszins bekend zal voorkomen als je de film al hebt gezien. De rest van de film hebben Ronson en co-scenarist Peter Straughan (Tinker Tailor Soldier Spy) uit hun duim gezogen.
Hier is een videoclip van Frank Sidebottom uit 1988, een parodie op ‘Panic’ van The Smiths. Het is waarschijnlijk alleen grappig als je indertijd in Noord-Engeland woonde – en dan nog.
In de film is Frank een Amerikaan en houdt hij, anders dan de echte Frank Sidebottom, zijn masker te allen tijden op. Voedsel neemt hij (door een rietje) alleen in vloeibare vorm tot zich. Frank is de frontman van een band met de onuitspreekbare naam The Soronprfbs. De rest van de groep is ook enigszins getikt, met name thereminspeelster Clara (Maggie Gyllenhaal), die het heeft het voorzien op de nieuwe toetsenist Jon (Domhnall Gleeson, binnenkort ook te zien in Ex Machina).
Waarom zou je een film maken over een komiek die niemand kent, en die ook niet zo heel erg leuk is, en vervolgens eigenlijk zijn verhaal helemaal niet verfilmen, en daarvoor een fantastische acteur inhuren die je niet te zien krijgt? Omdat het, via nogal een omweg, een manier is om een verhaal te vertellen dat de moeite waard is. Frank is een intens rare film over een zonderlinge performer die, onder invloed van een nieuw bandlid, zijn best gaat doen om geaccepteerd te worden, fans te winnen, misschien wel een hit te scoren – met desastreuze gevolgen. Niet omdat er iets mis is met acceptatie, fans en hits, maar omdat dat misschien niet altijd voor iedereen de beste weg is.
Dat Frank niet geschikt is om door te breken als popster komt niet omdat hij ‘een beetje raar’ is. Met iemand die 24/7 met een gigantisch gek hoofd over zijn hoofd rondloopt is natuurlijk wel echt iets mis. De film krijgt een hart omdat Frank een echt mens wordt, in plaats van een maf personage. Zodoende wordt ook duidelijk waarom iemand van het kaliber Michael Fassbender deze rol speelt. De troost die Frank vindt in zijn muziek, en zijn bandleden, is waar het uiteindelijk om draait.
‘Put your arms around me, fiddly digits, itchy bridges, I love you all.’ Voor het meest ontroerende liedje in de film hebben The Soronprfbs de ambitieuze Jon helemaal niet nodig.
Frank is nu te zien. Kijk hier voor de draaitijden.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over Bloed, Zweet & Tranen, Timbuktu, Wild, Selma, Girlhood en Rihanna, Birdman, P’tit Quinquin, Free Range, The Riot Club, The Hunger Games: Mockingjay - Part I en Mommy.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
