Als Miles zijn artistiek getrashde studentkamer binnenstapt, weet hij het zeker: hij is geaccepteerd als lid van de hyperexclusieve Riot Club, een soort geheim studentengenootschap voor upperclass übercorpsballen in Oxford. ‘Omnia vincit Riot’ staat er op zijn spiegel geschreven, een perverse en veelzeggende verbastering van Virgilius’ ‘omnia vincit amor’ (‘liefde overwint alles’).
Het is een kreet die heel kort door het beeld schiet, maar zijn schaduw vooruitwerpt over de rest van The Riot Club, een film over de uitspattingen van de tien meest elitaire en abjecte studenten van Engeland. Erg fraai staan ze er niet op, de jongens (het zijn natuurlijk alleen maar jongens) en misschien heeft regisseur Lone Scherfig (een Deense, nota bene) ze er net even te karikaturaal opgezet. Je zou bijna denken dat het in het echt toch niet zó erg de spuigaten uitloopt. De Riot Club lijkt fictief, maar bestaat wel degelijk. In het echt heet het de Bullingdon Club en met ex-leden als premier David Cameron en de Londense burgemeester Boris Johnson kan je wel stellen dat de vereniging inderdaad de toekomstige Conservatieve leiding van het Verenigd Koninkrijk herbergt.
Niet alle leden van de Riot Club zijn even walgelijk. De knappe Miles wordt in de film gecontrasteerd met de, eh, knappe Alistair. Miles heeft een vriendinnetje van eenvoudige komaf en koestert sociaal-democratische ideeën. Alistair gaat ongeremd tekeer tegen ‘arme’ mensen (vermoedelijk iedereen die niet zoals hij in een landgoed woont) en vindt eigenlijk dat elk persoon die niet tot de bovenste lagen behoort zijn bek moet houden. Beiden worden gerecruteerd door de Riot Club, in het jaar dat één van zijn beruchte dineetjes gruwelijk uit de klauwen loopt. Miles’ vriendin Lauren moet toezien hoe de club ook in hem het slechtste naar boven haalt, terwijl ze hem nog zo gewaarschuwd had (‘they are not your friends’).
Net als wij in de bioscoop denkt Miles aanvankelijk dat het allemaal wel meevalt. De wild boys van The Riot Club zijn een soort romantische schelmen, een geinige traditie in een van traditie vergeven land. ‘The Wild Boys’ (1984) van de Engelse band Duran Duran, één van de populairste popgroepen van de jaren tachtig, is ook een soort lofzang op een stel mytische vrijbuiters: ‘Wild boys wonder where is glory / Where is all you angels now the figureheads have fell?’
De clip, met zanger Simon Le Bon vastgebonden aan een molenwiek die hem bij elke rotatie met zijn hoofd onderwater dompelt, is geregisseerd door de Australiër Russell Mulcahy, die zich duidelijk had laten inspireren door de succesvolle Mad Max-films van zijn landgenoot George Miller. In 1984 kwam ook Mulcahy’s eerste speelfilm uit, Razorback, twee jaar later gevolgd door de VHS-hit Highlander. Naar verluid was de Duran Duran-clip bedoeld als teaser voor een verfilming van William S. Burroughs’ boek The Wild Boys: A Book of the Dead (1971). ‘It depicts a homosexual youth movement whose objective is the downfall of western civilization’, aldus Wikipedia. De film kwam er nooit.
Een andere opvallende song in The Riot Club is ‘Good Times’ van Eric Burdon & The Animals. Het klinkt tijdens de apotheose van het jaarlijkse clubbacchanaal, waarbij de tent traditiegetrouw grondig gesloopt wordt.
Het opgewekte ‘Good Times’ (1967) is een soort sorry-not-sorryliedje dat in eerste instantie heel ironisch klinkt tegen een achtergrond van zoveel ongeremde agressie. Als je naar de tekst luistert, wordt het ineens een kritiek op waar je met open mond naar zit te kijken: ‘When I was drinkin’, I should’ve been thinkin’ / 'When I was fighting, I could’ve done the right thing’. Maar dan knipoogt de zanger na het tweede refrein op 1:58 even flink: ‘Yes, here we all are having a jolly good time, and everything is working out fine, ha ha ha ha’.
We kunnen doen wat we willen. Wij wel.
The Riot Club is te zien in de Filmhallen, Cinerama, The Movies Dordrecht, Trianon en Corso Castricum.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over The Hunger Games: Mockingjay - Part I,. Mommy, 20,000 Days on Earth, Infiltrant, Clouds of Sils Maria, Kreuzweg en Dorsvloer vol Confetti, A Most Wanted Man, Bird People, Dazed and Confused, Boyhood, The Fault in Our Stars, Deux jours, une nuit, Joe, Scacro GRA, The Wind Rises, Les salauds, Vochtige streken, The Missing Picture, Suzanne,Miele, We are the Best!, Frozen, 12 Years a Slave, Her, Only Lovers left Alive, Dallas Buyers Club, American Hustle, The Wolf of Wall Street.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
