Exhibitionistisch zou Helen zichzelf niet willen noemen. Ze houdt het liever op ‘zeigefreudig’ – ze mag er zijn, en iedereen mag dat weten. 'Is dat slecht?', vraagt ze aan Robin, de knappe verpleger aan haar bed. Helemaal niet, vindt hij. Was zijn vriendin, arts-in-opleiding in hetzelfde ziekenhuis, ook maar wat meer zo. Die vindt de vrijpostige patiënte op haar beurt maar een onsmakelijk wicht, met haar praatjes over orale seks.
Feuchtgebiete is de verfilming van de gelijknamige bestseller waarmee de jonge schrijfster Charlotte Roche zes jaar geleden de Duitse literatuur op zijn kop zette. Boek en film gaan over de achttienjarige Helen, een meisje met een afkeer van hygiène en een zucht naar seks. Met zo’n titel (Vochtige Streken in het Nederlands) zou je een film verwachten met een hoop gerampetamp, maar dat valt heel erg mee/tegen. Beter zet je jezelf schrap voor scènes die rood kleuren van menstruatie- en aambeienbloed. Geil? Niet heel erg. Maar iets voelen ga je hoe dan ook.
Helen wordt gespeeld door Carla Juri, die tien jaar ouder is dan haar personage en maar ternauwernood voor een middelbare scholier kan doorgaan. De Berlijnse is niet alleen dol op seks, maar ook op skateboarden. Ze rijdt op haar longboard naar school, naar het stadsstrandje (waar ze een leuke jongen aftrekt in ruil voor een befbeurt) en ook door de gangen van het ziekenhuis waar ze voor haar aambeien wordt behandeld.
Helens blote billen steken vrolijk uit haar ziekenhuishemdje terwijl ze door de verlaten gangen rolt. De soundtrack is een vrolijk hippieliedje uit 1968. Op het eerste gehoor geen voor de hand liggende keuze, maar hij werkt wonderwel. ‘Going up the Country’ van Canned Heat, een bewerking van een toen al veertig jaar oud bluesnummer, is ook te horen in de beroemde concertfilm Woodstock. De vrijgevochten sfeer sluit bij nader inzien uitstekend aan bij Helens nachtelijke ritje. Hoewel de zanger in 1981 overleed, bestaat Canned Heat nog steeds. ‘Going up the Country’ is nog immer de grootste hit van de Californische band.
Feuchtgebiete-schrijfster Roche is een voormalig vj van het Duitse clipstation Viva, en hoewel ze niet heel nauw bij het maken van de film betrokken was, mag het geen wonder heten dat muziek er een belangrijke rol in speelt. Helen loopt de halve film in een Bad Religion-t-shirt rond, maar die band is niet te horen. Wel zitten er twee songs in van de Canadees-Berlijnse Peaches, al net zo’n seksueel openhartig figuur als het hoofdpersonage. ‘You Love it’ (2006), een nummer samen met rockheldin Joan Jett, zet meteen de toon als Helen in de eerste scène met blote voeten over de autoweg skate. ‘You love it when I’m bad!’
Niet alleen is Roche ex-vj, in de jaren negentig speelde ze ook in een garagerockband. Ze zal ongetwijfeld goed bekend zijn met het werk van de Engelse kunstenaar, muzikant, songwriter en garagerockideoloog Billy Childish, bekend van de cultgroep Thee Headcoats en de vrouwelijke spin-offband Thee Headcoatees. Hun ‘Cum Into My Mouth’ (1992) klinkt over de aftiteling van Feuchtgebiete en tegen die tijd ben je volledig ontvankelijk voor de expliciete, of laten we zeggen zeigefreudige songtekst.
Vochtige Streken is vanaf morgen te zien in Lumière Maastricht, 't Hoogt in Utrecht, Cinerama Rotterdam, EYE, het Ketelhuis en Kriterion in Amsterdam en Filmhuis Den Haag.
Morgen lees je hier een interview met regisseur David Wnendt.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over The Missing Picture, Suzanne, Miele, We are the Best!, Frozen, 12 Years a Slave, Her, Only Lovers left Alive, Dallas Buyers Club, American Hustle, The Wolf of Wall Street.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
