Miele heeft twee telefoons. De hoofdpersoon uit de gelijknamige film wil op een apart nummer gebeld kunnen worden door haar cliënten, die ze helpt uit het leven te stappen, iets wat in Italië een groot taboe is. De organisatie van haar liefdesleven is bovendien al ingewikkeld genoeg. Naast die telefoons heeft Miele ook altijd haar witte iPod-oordopjes bij zich.
Miele is het regiedebuut van actrice Valeria Golino (Respiro, Caos Calmo), een voormalig fotomodel dat precies weet hoe je een mooie vrouw in beeld moet brengen. Ze zit hoofdrolspeelster Jasmine Trinca dus op de huid, en door haar iTunes-playlist zo nadrukkelijk in de soundtrack te verwerken, kruipen we bijna in Miele's hoofd. Ze heeft een interessante smaak, met een voorkeur voor excentrieke zangers en ietwat mysterieuze indiepop. Aan het begin van de film, bij onze eerste kennismaking met de freelance euthanasie-arts, heeft ze 'Found Out' van Caribou op staan. De tekst is moeilijk te verstaan, maar als je hem op internet opzoekt, is ie opvallend treffend.
Caribou is de Canadese producer en zanger Dan Snaith en 'Found Out' is één van de highlights van zijn laatste album Swim uit 2010. Niet alleen is zwemmen haar hobby, de hele songtekst lijkt over Miele te gaan, een personage dat naar het buitenland reist om het in Italië clandestiene middel te kopen waarmee ze ongeneeslijk zieke mensen in een paar seconden pijnloos laat inslapen. 'She knows she'll be there on her own,' zingt Snaith. En: 'She goes on so no one will know'.
Eventueel regelt Miele ook de muziek bij de euthanasie, die ze bij mensen thuis uitvoert. De één gaat heen met een oude Napolitaanse canzone van Marino Marini, de ander verruilt het tijdelijke met het eeuwige onder begeleiding van een Talking Heads-hit. Miele's morele overtuigingen komen haar in de weg te staan als de oudere meneer Grimaldi op haar pad komt. Hij (kleine spoiler alert) blijkt helemaal niet ongeneeslijk ziek te zijn, maar heeft gewoon geen zin meer in het leven. Dat vindt Miele onacceptabel. De twee bouwen iets van een band op, en in een mooie, korte scène luisteren ze samen op een bankje in het station naar Miele's muziek. Ieder een oordopje in.
Zo luisteren ze samen naar ‘Stranger’ van Christian Rainer, het nummer dat ook in de trailer van Miele zit. Toen ik in de bioscoop zat, dacht ik even Tindersticks te horen. Rainer, een Italiaan, heeft namelijk net zo’n binnensmonds fluisterende stem als Stuart Staples van die band. De tekst is dus opnieuw moeilijk te verstaan, Rainer lijkt de Engelse taal alleen fonetisch te beheersen. Dat moet dan ook maar de verklaring zijn voor het erg ongemakkelijke gebruik van het woord ‘nigger’ in het bijzonder sfeervolle liedje, dat lijkt te gaan over een lichamelijke ontmoeting tussen twee vreemden. Zo ver komt het niet tussen Miele en Grimaldi. Voordat ze in de trein stapt, geeft hij het oordopje aan haar terug. ‘Molto bello.’
Je ziet Miele in EYE, Rialto, Filmhuis Den Haag, 't Hoogt, Lumière en LantarenVenster.
Meer filmmuziek? Check de Spotify Cineville Playlist van Job:
