Van wie houd je? Van de persoon waar je jaren geleden verliefd op werd? Van degene die hij of zij af en toe laat zien te kunnen zijn? Van een ideale fantasieversie van je partner? Of kan je ook houden van een man of vrouw die soms een bitch is, of een klootzak? Houd je misschien juist van iemand omdát hij of zij niet perfect is? Dat is waar The One I Love over gaat, de eerste speelfilm van regisseur Charlie McDowell, de zoon van Hollywood-sterren Malcolm McDowell en Mary Steenburgen, en scenarist Justin Lader.
Centraal in The One I Love staat een getrouwd stel van in de dertig, Sophie en Ethan, gespeeld door Elizabeth Moss (beter bekend als Peggy, de heldin uit de tv-serie Mad Men) en Mark Duplass. Sinds Ethan een keer is vreemdgegaan, lukt het de twee niet meer om hun relatie weer op de rails te krijgen, ook al toont Sophie goede wil door mee te gaan naar relatietherapie. Ethan heeft veel spijt en begrijpt niet waarom zijn vrouw, als ze schijnbaar toch met hem verder wilt, het gebeuren niet in het verleden kan laten rusten.
In plaats van Sophie en Ethan actief te helpen het onderlinge vertrouwen te herstellen, stuurt hun therapeut (McDowells stiefvader Ted Danson, die ik nooit als iemand anders kan zien dan als de vrouwenverslindende schavuit Sam uit de jaren-tachtigcomedyserie Cheers) ze voor een weekend naar een prachtig buitenverblijf, een villa met zwembad en gastenhuis. En in dat gastenhuis gebeurt iets heel raars. ‘Some fucking weird Twilight Zone shit’, zoals Ethan het noemt. Daarover veel meer verklappen zou de film te veel spoilen.
The One I Love is een ideale napraatfilm. En als je, nog enigszins in de war over wat je hebt gezien, ’s avonds laat thuis komt, kan je (zoals ik) nog tot diep in de nacht het internet uitpluizen over de strekking en de interne logica van het verhaal. De kern komt er, zo legt deze persoon uit op het IMDb-messageboard, op neer dat we de fouten en gebreken van onze partners niet alleen moeten accepteren, maar zelfs koesteren. Het zijn immers de onvolmaaktheden die ons werkelijk menselijk maken.
Na de laatste (pseudo?-)twist in het verhaal beginnen de credits en het liedje waar de film zijn titel aan ontleent: ‘Dedicated to the One I Love’ (1967) van The Mamas & The Papas.
The Mamas & The Papas bestonden uit twee zangers en twee zangeressen: het echtpaar John en Michelle Phillips, Denny Doherty (met wie Michelle een geheime verhouding had) en Cass Elliot (die verliefd was op Denny). God mag weten wie wat voelde als ze samen ‘Dedicated to the One I Love’ speelden, een cover van een song die eerder een hit was voor de r&b-groep The “5” Royales en het meidenkwartet The Shirelles.
‘Life can never be exactly like we want it to be,’ zingen The Mamas & The Papas. De volgende regel is: ‘I could be satisfied knowing you love me.’
En jij?
The One I Love is nu te zien. Kijk hier voor de draaitijden.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over Prins, Entourage, Citizenfour, Mad Max: Fury Road, Ex Machina, Frank, Bloed, Zweet & Tranen, Timbuktu, Wild, Selma, Girlhood en Rihanna, Birdman, P’tit Quinquin, Free Range, The Riot Club, The Hunger Games: Mockingjay - Part I en Mommy.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
