Aan het slot van Julieta, als de tragiek in het leven van het hoofdpersonage uit de doeken is gedaan en we haar gemoedstoestand bij benadering kunnen invoelen, als alles gezegd lijkt en we zelf onze hoop of vrees kunnen formuleren over hoe het haar na de aftiteling zal vergaan - op dat moment weerklinkt Chavela Vargas' 'Si No Te Vas' en nagelt de intense emotie van haar bolero je aan je stoel.
Julieta, de twintigste speelfilm van regisseur en scenarist Pedro Almodóvar, is een film over moederliefde, en wat het is om iemand te missen van wie je houdt. Het is thematiek die zich uitstekend leent voor een dramatisch getoonzette Latijns-Amerikaanse smartlap, zo één die de Spaanse meester in zijn carrière wel vaker heeft ingezet. Almodóvar werkt al meer dan twintig jaar met componist Alberto Iglesias, maar kent nog steeds de waarde van een goed geplaatste song. In Julieta bewaart hij zijn troef tot het einde.
Ik kan mij niet indenken dat hij tijdens de montage van Julieta dacht: goh, wat zullen we eens over de aftiteling laten horen? Eerder nog stel ik mij voor dat hij naar 'Si No Te Vas' luisterde en dacht: wat voor film zou ik kunnen maken die hieraan vooraf kan gaan? Almodóvar kent de muziek van de Mexicaanse zangeres immers van haver tot gort, en speelde een belangrijke rol bij haar comeback, op hoge leeftijd, in de jaren negentig.
Vargas' levensverhaal zou een uitstekende Almodóvar-film kunnen opleveren, en één Mexicaanse producent is al bezig met een campagne om hem zo ver te krijgen. 'Majestueus en mooi tot het laatste moment van haar leven,' zo schreef The New Yorker bij haar overlijden in 2012, 'behoorde haar liefdes-c.v. tot de meest indrukwekkende van het twintigste-eeuwse lesbiënisme.' In de jaren vijftig en zestig was Vargas een ster. Er gaan verhalen dat ze met Ava Gardner en Frida Kahlo aan de haal is geweest. Ze was één van Mexico’s grootste vertolkers van melodramatische rancheras, maar de vrouwelijke voornaamwoorden in de liefdesballades bleven in haar vertolkingen ongewijzigd. Vargas trad op in een rode poncho en droeg een broek in een tijd waarin Mexicaanse vrouwen geen broeken droegen, noteerde The New York Times.
