Queer
Toen bekend werd dat Luca Guadagnino weer een liefdesfilm zou gaan maken over twee mannen (met een groot leeftijdsverschil), dachten de meesten van ons: Queer wordt de nieuwe Call Me By Your Name. Maar we hadden er niet verder naast kunnen zitten. Terwijl de warmte van Call Me By Your Name voelde als een zomers briesje, krijg je het van Queer Spaans benauwd en klamme handen. Misschien door de Latijns-Amerikaanse temperaturen, vlijmscherpe whiskey of überwanhopige mannen. Wie weet. Guadagnino verfilmde William Burroughs’ gelijknamige novelle, castte Daniel Craig als de oversekste Lee, en liet ‘m los in de Mexico-Stad van de jaren vijftig. Lee’s blik strijkt neer op de veel jongere Allerton (Drew Starkey), en de honger naar de liefde wordt te groot om te stillen. Queer is geen romantisch sprookje, maar een koortsachtige en trieste trip vol obsessie, eenzaamheid en rauw verlangen. Liefde en waanzin versmelten, en Guadagnino levert een ongegeneerde film over, voor en met verloren zielen. (Emin)
Lees ook ons interview met regisseur Luca Guadagnino en scenarist Justin Kuritzkes over Queer: ‘Seks is een vorm van drama’
All We Imagine as Light
Het is een cliché om te zeggen dat film een deur naar andere werelden opent, maar dat is wel precies wat het zachte en blauwgekleurde stadsportret All We Imagine as Light zo mooi doet. En dan niet van buitenaf, maar van binnenuit. De in Mubai geboren en getogen regisseur Payal Kapadia maakte eerder alleen documentaires en gaat ook in haar fictiedebuut observerend te werk. De vriendschap van de naar iets van liefde zoekende huisgenoten Prabha (Kani Kusruti) en Anu (Divya Prabha) vormt het hart van Kapadia’s film, maar daaromheen geeft ze veel aandacht voor alles dat leeft en beweegt in de straten en parken van de Indiase metropool. En zo voelt het reusachtige Mubai met haar grote thema’s net zo hoogstpersoonlijk en intiem als het appartementje waarin de vrouwen samenwonen. Ik weet niet of ik ooit die kant op zal gaan, maar het lijkt sinds dit jaar wel of ik er al eens ben geweest. Niet als toerist, maar als iemand die er jaren heeft gewoond. (Jesse)
Lees ook ons interview met regisseur Payal Kapadia over All We Imagine as Light: ‘Films maken en films kijken is een privilege’.
Rietland
Het Nederlandse landschap staat niet bepaald bekend om haar magie. We zijn een plat en half-opgespoten land, waar de luchten naar mijn smaak veel te vaak veel te grijs zijn. Maar toen ik Rietland zag, gebeurde er iets. Onder de regie van Sven Bresser werden de ritselende rietstengels van het Weerribben-gebied een soort magische fluisterstokken, die een taal spraken die ik niet kende. Rietsnijder Johan spreekt die taal duidelijk wel, wanneer hij met zijn zeis door het veld loopt — in tegenstelling tot de aartsrivalen in het dorp verderop, die het veld uitputten met hun dure rupsmaaiers. Maar zelfs voor Johan zwijgen de stengels wanneer hij het levenloze lichaam van een jonge vrouw vindt op zijn perceel. Met thema’s als femicide, eenzaamheid, xenofobie en landbouwproblemen door mondiale marktwerking is de film hyperactueel. Maar tegelijkertijd brachten Johans geprakte aardappels met jus en zijn bruine leren tweezitsbank me weer helemaal terug bij mijn eigen grootouders op het Friese platteland aan het einde van de vorige eeuw. De scène met het fikkende riet, de grijswitte rookwolken en de vuurrode zon was misschien wel het mooiste beeld dat ik ooit in een Nederlandse film zag. Alsof ik naar een film van Andrej Tarkovski aan het kijken was. Maar dan gedraaid in ons platte doch wonderlijke kikkerlandje. (Tessa)
Babygirl
One Battle After Another bestbezocht dit, One Battle After Another bestbezocht dat. Ik vind het persoonlijk heel belangrijk dat iedereen weet dat als je de bezoeken van december 2024 meetelt, Babygirl met afstand de bestbezochte film uit 2025 is. Halina Reijns serieus erotische en serieus grappige thriller over de (verboden) relatie tussen een CEO en haar stagiair ging op 2 januari in première, maar in dagen tussen kerst en oud en nieuw hadden al bijna 9000 Cinevillers de film gezien. Echt helemaal niet sexy natuurlijk, al die cijfertjes, maar als ik iets heb geleerd van Babygirl, dan is het dat het belangrijk is om open te zijn over waar je hart ligt en waar je nieuwsgierig naar bent. Niet alleen in de slaapkamer, maar ook daarbuiten. Wat ik verder van Babygirl heb geleerd gaat jullie verder niets aan, maar dankjewel Halina Reijn voor deze schaamteloze Hollywoodfilm vol iconische scènes en meer dan genoeg materiaal om uren over na te praten aan de bar van je favoriete filmtheater, bij de kantoorlunch (met of zonder glas melk) en in bed. (Jesse)
Lees ook ons interview met regisseur Halina Reijn over Babygirl: ‘Als maker moet je je ego, ijdelheid en angsten bij de deur laten’.
The Blue Trail
Ik zit in een volle zaal als ik The Blue Trail voor de tweede keer zie. De eerste keer was ik in Berlijn, nu in Amsterdam. Toen tussen gereserveerde filmjournalisten, nu tussen praatgrage ouderen. Literair icoon Lidewijde Paris doet de nabespreking Hoe lees ik een film?, waarin ze mooie dingen zegt en de mensen gelijk het zwijgen oplegt als ze beginnen te interpreteren (’Vertel alleen wat je ziet!’). In Gabriel Mascaro’s The Blue Trail worden ouderen in een dystopisch Brazilië naar de Kolonie gestuurd als ‘bedankje’ voor hun harde werken. Maar de 77-jarige Tereza heeft daar lak aan en slaat op de vlucht. Ze maakt drie reizen in één mee, legt Paris uit. Eerst door het Amazonegebied, op een bootje met een drugskoerier. Daarna in een klein plaatsje, waar ze zit te wachten op een dronken piloot. En tot slot op een groot schip, waarmee ze langs verschillende dorpen vaart en ze zich overgeeft aan drank en drugs. In haar eerste twee reizen leert ze en maakt ze mee. In de laatste dóét ze. En dat is waar The Blue Trail uiteindelijk over gaat: de (her)ontdekking van je eigen kleur in een wereld die je grijs wil maken. Waag een gokje, kleur buiten de lijntjes, of laat je de les lezen door Lidewijde Paris. Het is nooit te laat voor een eerste keer. (Emin)
Lees ook ons interview met regisseur Gabriel Mascaro over The Blue Trail: 'Mijn film is een portret van een ander soort ouderdom'.
Meer weten over de beste films van 2025? Luister hier onze eindejaarspodcast, waarin we uitgebreid terugblikken op onze favoriete films van het jaar. Hier kan je lezen welke film dé Cineville-filmverkiezing won en hier verzamelden we de lekkerste soundtracks van het jaar.
