Als lid van het duo Fanny en Alma vulde Fanny van de Reijt vaste pagina's in Het Parool en nrc.next en en presenteerde ze het VPRO-kinderprogramma Villa Live. Tegenwoordig werkt ze als freelance journalist en is ze redacteur van Propria Cures en Opium, het kunstprogramma van de Avro. Sinds september vorig jaar is ze Cinevillepashouder.
Fanny, waarom wilde je naar Yves Saint Laurent: L’amour fou*?*
'Een collega was erheen geweest en had me benieuwd gemaakt. Ik hou sowieso erg van films over mensen die echt bestaan hebben, of het nou een documentaire of een speelfilm is. En ik hou van mode. Ik vind de kleding van Yves Saint Laurent erg mooi. Zoals zijn Mondriaanjurkje. Die wil ik heel graag hebben.' Ze richt zich met luide stem tot mijn opnameapparaatje. 'Hoor je dit? Hoor je dit?'
Wat vond je van de film?
'Ik vond hem een beetje tegenvallen. De regisseur koos niet echt een duidelijke lijn. Gezien de titel verwachtte ik een film over een hele heftige liefdesrelatie. Naar het einde toe kwam dat er wel in, maar daarvoor ging het er bijvoorbeeld ook over dat de man van Saint Laurent zo’n goed contact met de Franse president had. Maar het einde vond ik wel mooi.'
Van wat voor films hou je over het algemeen?
'Ik hou van realistische drama’s en mooie liefdesverhalen. Onlangs zag ik Magnolia voor het eerst. Dat vond ik echt een hele mooie film. Aan de ene kant heel grappig, maar aan de andere kant ook heel dramatisch. Echt een film waar je je in kan verliezen. Laatst heb ik ook voor de duizendste keer Minoes gekeken. Daar word ik iedere keer weer heel vrolijk van. Recentere films die ik mooi vond zijn A Single Man en The Ghost Writer. Ik hou niet van enge films. Van die films waar je heel erg van schrikt, met mensen die neergeknald worden, of met geesten. Ik krijg er vaak nare dromen van. Ik vind het ook griezelig om na afloop in mijn eentje naar huis te fietsen.'
'Mijn eerste bioscoopbezoek was een vreselijke ervaring'
Kan je je de eerste keer nog herinneren dat je naar de bioscoop ging?
'Ja, heel goed. Het was een vreselijke ervaring. We gingen namelijk naar Bambi. Ik was iets van vier en ging mee met mijn beste vriendinnetje, die een jaar ouder was. Ik moest zo vreselijk huilen toen de moeder van Bambi overleed. Ik kon echt niet meer stoppen, dus moest de moeder van mijn vriendinnetje met mij de zaal uit.'
Bambi is ook een soort collectief trauma. Veel mensen herinneren zich allerlei beelden van hoe de moeder sterft. Maar als je de scène terugkijkt, zijn daar helemaal geen beelden van.
'Ik dacht dat je haar wel ziet liggen, hoor. Nee? Ik dacht dat zij daar dan lag in het bos, en dat Bambi nog een beetje aan haar ging snuffelen. Dat heb ik er blijkbaar allemaal bij verzonnen, haha. De tweede film die ik in de bioscoop zag was Alleen op de wereld. Toen moest ik weer de zaal uit omdat ik niet kon stoppen met huilen. Voor een verjaardag mocht ik zelf uitkiezen naar welke film ik wilde. Ik was toen gefascineerd door biggetjes, dus koos ik voor Pig. Dat vond ik wel heel erg leuk.'
'Als puber ging ik veel naar de film met vriendinnen. Ik ben geloof ik wel drie keer naar Titanic geweest. Weer huilen. Toen ik een jaar of zestien was ontdekte ik de arthousefilm. Op vrijdagmiddag kon je in Rialto voor weinig geld naar de film met een cjp-pas. Dat was een speciaal programma met elke week een andere film. Daar ging ik met een groepje vriendinnen heel vaak heen. Toen ging ik ook vaker met mijn zus en mijn ouders naar de film. Bijvoorbeeld in The Movies naar Amélie en American Beauty, wat ik heel mooie films vond.'
'Mijn stemming kan heel erg omslaan door een film'
Hoe vaak ga je nu naar de film?
'Meestal twee of drie keer per maand. Toen ik een jaar in Antwerpen woonde, heb ik het echt ontdekt om in mijn eentje naar de film te gaan. In Amsterdam deed ik dat nooit, omdat ik het gênant vond om dan iemand tegen te komen. Maar in Antwerpen liep ik natuurlijk niet om de haverklap mensen tegen het lijf die ik kende, dus daar durfde ik het wel aan. Ik ging toen wel een of twee keer in de week naar de bioscoop.'
Wat vind je er fijn aan om in je eentje naar de film te gaan?
'Ik vind het heel ontspannend. Je kunt je in je eentje in een verhaal verliezen, en hoeft na afloop niet gelijk te zeggen wat je ervan vond. Toch is het soms ook wel raar. Vorig jaar was ik in mijn eentje naar Kings of Pastry, een geweldige documentaire over Franse banketbakkers die om een hele hoge prijs streden. Ze waren drie dagen bezig om enorme taartsculpturen te bouwen. Toen de tijd bijna om was liet een van de bakkers zijn sculptuur in de haast helemaal uit elkaar vallen. Toen heb ik zo zitten gillen van het lachen. Dan ben je je er opeens heel erg van bewust dat je er in je eentje zit.'
Zo te horen leef je altijd erg mee met films.
'Ja. Mijn stemming kan ook heel erg omslaan door een film. Ik heb daar met vriendjes wel eens ruzie over gehad. Dan gingen we voor de film gezellig uit eten, en was ik na de film plotseling chagrijning of gedeprimeerd. Maar ik vind het heel fijn om verdrietig te worden van een film. Als je je zo laat meeslepen, kan je heel veel levens tegelijk leven.'
Ook in deze serie: Hadassah de Boer, Perquisite, Mei Li Vos, Teun Luijkx, Nadja Hüpscher, Marcel Musters, Jelle Brandt Corstius, Alma Mathijsen, Paulien Cornelisse, Pien Feith, Hannah Bervoets, Lucky Fonz III en Renske de Greef.
