Renske de Greef (Utrecht, 1984) begon op haar zestiende met schrijven voor jongerenmagazine Spunk. Van haar hand verschenen onder meer de bundels Lust en Seks in Afrika en de romans Was alles maar konijnen en En je ziet nog eens wat. Sinds twee jaar schrijft ze dagelijkse columns in nrc.next, die gebundeld zijn in Geen paniek (vanaf 29 februari in de boekhandel). En vanavond gaat ze mee naar The Woman in Black, de horrorfilm die te zien is tijdens de eerste Schokkend Nieuws-editie van Café Cineville in De Uitkijk.
'Ik vond hem echt wel heel eng,' zegt ze na afloop. Dat was al wel duidelijk door het feit dat ze tijdens het grootste deel van de film met haar sjaal voor haar gezicht zat. 'Mijn tactiek is om alleen naar de uiterste rechterbovenhoek van het scherm te kijken. De kans is niet zo groot dat daar iets engs gebeurt. Op die manier kijk ik dan toch een beetje naar de film. Als aliens mij tijdens de voorstelling hebben bekeken, kan ik me voorstellen dat ze zich afvragen waar ik mee bezig was: geld betalen voor een avondje uit om naar mijn eigen sjaal te kijken.'
'Een vieze pop, mensen met uitgekraste ogen. Dat leek me leuk'
Waarom heb je deze film uitgezocht?
'Ik ben op de poster afgegaan. Die zag er eng uit: kleine kindjes, een griezelig huis, een vieze pop, mensen met uitgekraste ogen. Dat leek me leuk. Ik heb een slecht geheugen als het gaat om horrorfilms. Ik denk altijd dat ik het leuk vind, totdat ik er in zit. Dan ben ik heel erg bang en vraag ik me af waarom ik dit in godsnaam ooit wilde. En na afloop ben ik dat altijd weer heel snel vergeten. Het is net als met bevallen, alleen krijg je er minder voor terug.'
Kijk je veel horrorfilms?
'Ik heb er heel veel gezien in mijn leven. Vooral slechte. Toen ik in Afrika was, hadden we op een gegeven moment een illegale dvd waar allemaal slecht gekopieerde horrorfilms op stonden. Dat was best wel spannend. Vooral omdat er buiten de poort beach boys met messen stonden. Dan denk je aan gezellige surfer dudes, maar helaas. Brian Wilson met een mes - prima. Die mag gewoon binnenkomen. Maar dit waren louche figuren die op het strand woonden. Als we naar de winkel op de hoek wilden, moesten we voor de veiligheid een taxi bellen.'
'Het is echt naar, eigenlijk. Waarom zou iemand zichzelf dat aandoen?'
Waarom wil je jezelf steeds weer de stuipen op het lijf jagen door een horrorfilm te kijken?
'Het is echt naar, eigenlijk. Waarom zou iemand zichzelf dat aandoen? Ik denk dat ik altijd weer nieuwsgierig ben hoe eng het gaat zijn. Het is een soort masochisme. Ik houd ook erg van de codes van horrorfilms. Er is altijd een groot huis op een heuvel waar mensen in gaan wonen, terwijl iedereen denkt: niet zo'n goed idee, blijf gewoon gezellig in dat leuke stadje. En dat ze het toch doen. Ik vind het ook leuk dat kleine kinderen in horrorfilms opeens heel eng zijn. Een klein meisje met lang, zwart haar is plotseling angstaanjagend.'
Ben je vaak nog bang na afloop van de film?
'Ja, maar dat is ook iets wat je jezelf aandoet. Dan fiets je naar huis en denk je: zo, ik heb net best wel iets heel engs gezien. En het is best wel donker hier. Fijn dat ik niet bang aangelegd ben. Want als ik bang aangelegd was, zou ik die schaduw daar best wel raar vinden. Dat is eigenlijk best wel een rare schaduw. Waarom is daar zo’n rare schaduw? Vervolgens durf je niet meer naar de schaduw te kijken. Of je dwingt jezelf om van je fiets te stappen en achter het bosje te gaan kijken, om voor jezelf te bewijzen dat je echt niet zo debiel bent dat je werkelijk bang bent geworden.'
'Uiteindelijk trek ik dan toch heel boos het douchegordijn weg en is er niets'
'Ik heb het ook als ik 's avonds onder de douche sta. Dan denk ik: hoe naar zou het zijn als ik het douchegordijn weg zou trekken en er een klein meisje met lang, zwart haar zwijgend naar me stond te kijken? Best wel naar. Ik denk: trek dan het douchegordijn weg. Maar waarom zou ik dat doen? Ga gewoon douchen. Uiteindelijk trek ik dan toch heel boos het douchegordijn weg en is er natuurlijk niets. Als ik alleen thuis ben, kan ik me daar behoorlijk in verliezen.'
Je bent ook een liefhebber van zombiefilms. Wat maakt ze zo leuk?
'Het heeft meerdere kanten. Ik val voor het apocalyptische, dat vind ik een mooie wereld. Alles is helemaal verbrand en er loopt een giraffe rond omdat alle dieren los zijn. Ik houd ook van zombies omdat ze in grote groepen bewegen. Misschien is dat gewoon mijn eigen hang naar groepsgevoel. Het lijkt mij heel leuk om een zombie te zijn, omdat je alles samen doet en een gedeeld doel hebt. Een zombie is ook recht voor zijn raap. Hij wil hersenen eten, meer niet. Hij doet niet moeilijk en gaat op zijn doel af.'
'En als het dan van zoenen komt, is het ook raar. Wanneer moet je ophouden?'
Waar sta jij in de discussie over de vraag of zombies kunnen rennen?
'Dat vind ik het allerleukste debat ooit. Er zijn dus mensen die zeggen: goed, we hebben lijken die weer wakker worden. Ze lopen rond, eten vlees, slurpen hersenen en nemen de stad in. Maar ze kunnen gewoon niet rennen, okee? Blijkbaar heeft fantasie ook beperkingen nodig. Als een zombie alles kan - vliegen, toveren, alle talen spreken - is het niet meer leuk. In 28 Days Later gaan de zombies echt wel hard en dat maakt het een heel enge film. Maar als ze langzaam zijn, wordt het een numbers game. Dat vind ik leuker.'
Je schrijft graag over ongemakkelijke situaties. Heb je die ook in de bioscoop?
'Ik heb vroeger wel eens eerste dates in de bioscoop gehad. Wie dat ooit heeft verzonnen, is ook geen mensenvriend geweest. Je wilt elkaar eigenlijk beter leren kennen, maar je gaat zwijgend naast elkaar zitten. Omdat je je zo bewust bent van elkaar, kun je absoluut niet op de film letten. En als het dan van zoenen komt, is het ook raar. Wanneer moet je ophouden? Draai je je gewoon om, zo van: nu weer even naar de film kijken? En wanneer begin je weer? Of is het dan weer klaar met het zoenen? Heel ingewikkeld.'
Ook in deze serie: Hadassah de Boer, Perquisite, Fanny van de Reijt, Mei Li Vos, Teun Luijkx, Nadja Hüpscher, Marcel Musters, Jelle Brandt Corstius, Alma Mathijsen, Paulien Cornelisse, Pien Feith, Hanna Bervoets en Lucky Fonz III.
