Naar de film met Hanna Bervoets

Hanna, waarom Les amours imaginaires?

'Ik heb er veel goeie dingen over gehoord, dus ik was erg benieuwd. Ik ga graag naar films die goeie recensies kregen en waarvan vrienden hem aanraden. Al hou ik eigenlijk niet van Franstalige films.'

Wat is er mis met Franstalige films?

'Er is niets mis mee, maar ik hou gewoon niet zo van niet-Engelstalige films. Ik ben heel bevooroordeeld, want ik heb maar een paar van dat soort films gezien. Het is eigenlijk gebaseerd op mijn bezoeken aan de Sneak Preview in Kriterion, waar ik meerdere keren van die tergend langzame en saaie Europese films zag. Sommige mensen vinden het geweldig, ik heb er niets mee.'

Deze film oogstte veel bewondering op het afgelopen IFFR en won daar zelfs de jeugdprijs. Wat vind jij er van?

'Van de eerste drie kwartier heb ik genoten! Het was fris en fijn. De stijl vond ik geweldig en die was ook consequent doorgevoerd: de hoofdpersonen, maar ook alle figuranten droegen heel mooie jurkjes en outfits en hoewel de film duidelijk in deze tijd speelt, zag je niemand met een mobiele telefoon of laptop lopen. Dat vond ik heel leuk gedaan. Ook werden er goede thema's behandelt: jaloezie en onbereikbare liefde.'

En de Franse taal was overkomelijk?  

Lacht: 'Ja, er werden interessante dingen gezegd en er zaten best wat sterke dialogen in. Ik hou er van als er iets wordt gezegd, dat eigenlijk ook nog een andere betekenis heeft. In de film kwam dat een paar keer voorbij, zoals in de scène waarin de twee hoofdrolspelers elkaars cadeautjes vergelijken en afkeuren, terwijl ze eigenlijk praten over hoe geschikt ze elkaar vinden voor de jongen waar ze beiden verliefd op zijn.'

Ok, de eerste helft van de film is dus goedgekeurd, maar wat vond je van de tweede helft?

'Die voelde soms als een herhaling van stappen en dat ergerde mij. De mooie dingen uit het eerste deel zag je nog twee of drie keer voorbij komen: weer twee mensen die in slow-motion lopen, weer twee mensen die in slow-motion zoenen. Op een gegeven moment verloor ik bovendien mijn sympathie voor de personages, maar dat was misschien wel de bedoeling van de film. Ach, het duurde gewoon net iets te lang, en als je bij een film op een gegeven het gevoel krijgt: "nu mag het wel afgelopen zijn", dan is dat geen goed teken.'

Je was lange tijd filmrecensent voor de NL20, dus kom maar op met dat oordeel: hoeveel sterren krijgt Les amours imaginaires?

'Al met al was het een goede en originele film, met een paar gebreken. Toch ben ik blij dat ik hem heb gezien en qua stijl vond ik hem zelfs inspirerend: ik heb nu zin om jurkjes te kopen en een Audrey Hepburn-behangetje te nemen. Ik twijfel tussen de drie en vier sterren. De waardering gaat tot vijf sterren, maar ik gaf er nooit vijf. Een vier is dus al heel goed. Nou vooruit, hij krijgt drie en een halve ster.'

Je houdt niet van Europese cinema. Naar welke films kijk je wel graag?

'Amerikaanse art-house. Van die kleine independent films. Ik hou van drama, maar het mag niet te zwaar worden. Er moet behalve een traan ook een lach in zitten, een relativerende touch. Ik heb een hekel aan heel nare films, zoals Irreversible van Gaspar Noé. In Amerikaanse films zit vaak in het midden van het verhaal een zwaar moment, gevolgd door een enigszins luchtige afronding. Dat zie ik graag. Daarnaast ga ik naar bijna alle Nederlandse films, dat doe ik al sinds ik films recenseerde voor NL20. Ik vind het leuk om acteurs, scenaristen en regisseurs te herkennen en om het gevoel te krijgen van: "hè, gelukkig, ze zijn er allemaal weer bij." Bovendien behoort de Nederlandse filmwereld een beetje tot mijn vakgebied; ik schrijf er soms over en ken wat filmmakers. De laatste Nederlandse film die zag is Loft, echt een hartstikke goeie film.
Verder hou ik van musicals. Veel mensen haten dat genre, omdat ze zich bewust worden van de manipulatie die de liedjes in zich hebben. Die liedjes zijn natuurlijk bedoeld om je een bepaald gevoel te geven. Ik heb daar geen problemen mee; ik laat me graag manipuleren.' 

'Ik spaarde filmladders uit de krant; er liggen nog ergens mappen vol'

En wat kijk je absoluut niet?

'Platte komedies of actiefilms, maar ik maak dan weer een uitzondering voor dat soort films in 3D. Een 3D-vertoning is ook meer een uitje dan een film, het wordt een soort attractie om naar de bioscoop te gaan.'
Hanna is even stil en vervolgt: 'Eigenlijk ben ik heel kritisch. Ik vind het lastig om aan te wijzen wat een film 'goed' maakt. Ik heb dan ook geen lievelingsfilm. Heel lang was dat Moulin Rouge, maar als ik die nu terug zie denk ik: what was I thinking?'

Jouw perfecte film is serieus, met een paar liedjes en luchtige momenten, die niet té luchtig mogen worden. Verder mag de film absoluut niet saai zijn, maar zonder actie. De film is Amerikaans of Nederlands met acteurs of een regisseur die je kent. Toch?

'Ja! En het moet er allemaal mooi uitzien, had ik dat al gezegd?'

Je hebt media en cultuur gestudeerd, waarin film uitgebreid aan bod komt. Maar je koos ervoor om af te studeren in televisie-wetenschappen.

'Ik heb van jongs af aan een grote liefde voor films. Op mijn achtste schreef ik al recensies voor de schoolkrant. Had ik in de videotheek gezien dat Jungle Book 2 zou uitkomen op videoband, dan schreef ik daar een stukje over. Ik spaarde zelfs de filmladders uit de krant; er liggen nog ergens mappen vol filmladders uit de jaren '90. Toen ik naar de middelbare school ging was het mijn droom om regisseur te worden, maar ik hield toen ook al erg van televisie.
Tijdens mijn studie maakte ik kennis met de wetenschappelijke benadering van film en televisie. De benadering van filmdocenten vond ik vaak ouderwets, achterhaald en niets zeggen over de samenleving van nu. Als je ervoor koos om verder te gaan in de filmrichting, dan moest je een schema maken van Fight Club en daarin alle scènes op chronologische volgorde zetten. Ik wil niets te maken hebben met dat soort gepuzzel. Daarnaast wil ik niet met een wetenschappelijke blik naar films kijken. Ik kijk liever voor mijn plezier. Al moet ik toegeven dat sinds ik fictie schrijf, ik in de bioscoop wel meer op verhaallijnen en dialogen ben gaan letten.'

Vorige week kwam je nieuwe boek Lieve Céline uit, over het laagbegaafde meisje Brooke uit Amsterdam-Noord, dat geobsedeerd is door Céline Dion. Hoe kwam je op het idee om daar over te schrijven?

'Ik wilde graag wat met fans doen. Het is fascinerend hoe zij hun leven betekenis geven aan de hand van een icoon. Ik wil het niet over één kam scheren met religie, maar het is wel hetzelfde mechanisme: fan zijn geeft een doel in het leven, iemand om van te houden en iets om naar te streven. Als Céline Dion zegt dat het niet goed is om boos te zijn, dan is dat voor Brooke een levensles. Het is mooi en ontroerend hoe iemand zich in het fan zijn kan verliezen. Ik snap het ook wel: Iedereen probeert om er maar het beste van te maken. In tijden dat ze zich ongelukkig voelen, kunnen veel mensen hopen: later heb ik een huis en een gezin en dan ziet mijn leven er anders uit. Maar sommige mensen kunnen dat niet. Brooke is laagbegaafd en doet niets anders dan televisie kijken. Eigenlijk heeft ze geen toekomst en dus richt zij zich op Céline.'

Lieve Céline is behalve snel en grappig, ook een tragisch verhaal. Ook in films zie je graag wat drama voorbij komen. Wat trekt jou daar zo in aan?

'Ik schrijf graag over mensen die niet goed terecht zijn gekomen in de samenleving, of die niet echt gelukkig zijn. Dat probeer ik niet alleen in mijn fictie, maar ook in mijn journalistieke werk te doen. Zo komt er binnenkort een stuk van mijn hand in het Volkskrant Magazine over moeders die het geslacht van hun kind willen bepalen. Ik stort me dan gedurende een paar weken in hun wereld en verdiep me in de vraag waarom ze zo geobsedeerd zijn met het krijgen van een meisje. Ik hou van obsessies en tragiek. Tragiek is mooi. Het laat je iets voelen en biedt een zekere troost. Het is cliché: maar vaak zijn gebeurtenissen in films en boeken veel erger dan die in je eigen leven. Dan is het fijn om dat even in te zien en daarna weer blij te zijn met wat je zelf hebt.'

Fotografie: Bowie Verschuuren

Ook in deze serie: Hadassah de Boer, Perquisite, Fanny van de Reijt, Mei Li Vos, Teun Luijkx, Nadja Hüpscher, Marcel Musters, Jelle Brandt Corstius, Alma Mathijsen, Paulien Cornelisse, Pien Feith, Lucky Fonz III en Renske de Greef.