Een screwball-komedie, rechtbankdrama en ode aan de nouvelle vague. Dit zijn de goeie films van november

Pavements
Als we documentaire Pavements moeten geloven, was Pavement de beste en invloedrijkste Amerikaanse indie-band van de jaren 90. Wat we ook moeten geloven is dat er recent sprake was van een kleine Pavement-revival: er werd gelijktijdig gewerkt aan een off-Broadway musical (‘Slanted! Enchanted! A Pavement Musical!’), een uitgebreide expo met verzamelstukken en een klassieke biopic à la Bohemian Rhapsody, met hoofdrollen voor jonge sterren als Joe Keery, Fred Hechinger en Natt Wolff. Op zoek naar het verhaal van Pavement, drukt filmmaker Alex Ross Perry zijn stempel als verslaggever, aanstichter, grappenmaker én oprechte fan. De muziek is misschien niet voor iedereen, maar meta-docu Pavements is als film even ongrijpbaar en fascinerend als de band waar het hier allemaal om draait. (JH)

Christy
Drie weken voor zijn achttiende verjaardag wordt Christy uit zijn pleeggezin gezet. Hij moet terug naar arbeiderswijk Knocknaheeny in Cork, waar hij onderdak krijgt bij zijn vervreemde broer Shane en diens jonge gezin. Shane ziet het als een tijdelijke situatie, maar Christy begint zich steeds meer thuis te voelen binnen de hechte gemeenschap in de wijk. Als Christy weer in contact komt met zijn louche neef, groeit het ongemak tussen de broers. Tussen de pastelkleurige huizen, glooiende heuvels en het zachte licht van Cork, vertellen regisseur Brendan Canty en schrijver Alan O'Gorman een kalm coming-of-age verhaal dat draait om de stille moed van Christy om opnieuw te beginnen, de kracht van broederschap en het lieve karakter dat achter een verharde façade schuil kan gaan. (TdV)

Nouvelle vague
Met Nouvelle vague brengt Richard Linklater (Dazed and Confused, Boyhood) een liefdesbrief aan de experimentele Franse New Wave. In korrelig zwart-wit reconstrueert hij de verfilming van Jean-Luc Godards À bout de souffle, één van de boegbeelden van de beweging. Eerst moet Godard (Guillaume Marbeck) zijn film nog van de grond zien te krijgen, en reist hij van Parijs naar Cannes om grootse filmfiguren erover te vertellen en te overtuigen. Agnès Varda, François Truffaut, Éric Rohmer: allemaal hebben ze wel iets te zeggen over zijn filmidee. Godard zelf is een pittige tante. Onuitstaanbaar zelfs – maar dat helpt als je een baanbrekende film wil maken. Hij verzint de regels en buigt ze om. Zoals Godard iedereen van zijn visie wist te overtuigen, zeggen wij: deze filmgeschiedenis is het (her)ontdekken zó waard. (EK)

On vous croit
Een gestreste moeder, twee kids met tegenzin, een sociaal werker, twee advocaten, een vader overtuigd van zijn eigen onschuld en een rechter. Rechtbankdrama On vous croit heeft maar een paar personages en 78 minuten nodig om een heel systeem aan de kaak te stellen. Moeder Alice is opgetrommeld nadat haar kinderen 2 jaar geen contact met hun vader hebben gehad (of gewild). Alice weet donders goed waarom. Wat ze óók weet, is dat elk verkeerd woord in het TL-verlichte kantoortje haar haar kinderen kan kosten. En dus zit jij samen met haar op het puntje van de stoel. Is Alice de perfecte moeder en een welwillende co-ouder? Zou ze niet wat beter kunnen meewerken? Schiet ze niet wat snel uit haar slof? Regisseurs Arnaud Dufeys en Charlotte Devillers (die eerder als verpleegkundige werkte met slachtoffers van seksueel geweld) geven met de titel van hun film – Frans voor ‘we geloven je’ – eigenlijk al weg wie hier gelijk zou moeten krijgen. De echte vraag is of de rechter dat ook zo ziet. (JB)

Splitsville
Twee koppels, een relatiebreuk en een open huwelijk. In screwball‑komedie Splitsville mag een hoop en gebeurt van alles. Van alle betrokkenen snapt Carey (Kyle Marvin) er nog het minste van. Hij wil niets liever dan samen zijn met zijn verloofde Ashley (Adria Arjona), maar die verveelt zich en kiest voor een nieuw vrijgezellenbestaan. Op zoek naar een schouder om op uit te huilen, belandt Carey op de bank bij beste vriend Paul (Michael Angelo Covino) en diens echtgenote Julie (Dakota Johnson), die hem doodleuk vertellen dat ze niet geloven in monogamie. Of jij daar nu wel in gelooft of niet; of je nu helemaal klaar bent met daten of aan het begin staat van een scheiding; en of je nu van romcoms houdt of van vechtfilms — Splitsville gooit alles in de strijd om het je 105 minuten lang volledig naar de zin te maken. (JH)