Het is het einde van het jaar, dus tijd voor lijstjes, terugblikken, samenvattingen, verkiezingen, champagne, en het gebruik van het onsmakelijke woord ‘uiteinde’. Een terugblik op 2019 leert me veel over mijzelf. Ik denk aan de eerste film van het jaar, The Favourite, en met wie ik daar naartoe ging. Mijn bezoekgeschiedenis verraadt mijn favoriete thema’s, acteurs, genres. Films waarvan vrienden en collega’s zeggen dat ze ‘echt iets voor mij’ zijn (reclame-achtige films met Waldemar Torenstra in de hoofrol, lesbische films, anarchistische films die tijdens alle laatkapitalistische ellende nog een sprankje hoop bieden, kerstfilms met een woordgrap in de titel zoals The Knight Before Christmas).
Maar ik kijk liever vooruit dan terug. Daarom dus een Top 3 van filmthema’s die ik graag in de jaren twintig van deze eeuw (de jaren twintig!) vaker zie.
Gratis en voor niks geef ik dit idee aan de commerciële tak van de Nederlandse filmindustrie
Op drie: De gelikte Nederlandse romkom
Gebaseerd op de Hollandse releases van afgelopen jaar (het gelukzalige Wat is dan liefde, krakersavonturenfilm Baantjer, het begin, en gaye Transaviafilm Singel 39) heb ik echt hoop dat volgend jaar hét ultieme alternatief voor Nederlandse filmhit Alles is Liefde gaat bieden. Ingrediënten: Elise Schaap, Waldemar T., de jongens van De Libi, een script van Kim van Kooten, een cameo van Kees van Kooten, een feestelijk verhaal waarin zwarte piet geen rol speelt, en een soundtrack van Roxeanne Hazes en Eefje de Visser. Het liefst speelt het zich af in de jaren tachtig of negentig. Gratis en voor niks geef ik dit idee aan de commerciële tak van de Nederlandse filmindustrie. Succes ermee, allemaal.
Op twee: Inspirerende antikapitalistische films
Parasite is natuurlijk een prachtig voorbeeld. Sorry to Bother You, Sorry We Missed You (veel excuses, dat wel), en het te-weinig-geziene Hustlers met een fantastische rol van Jennifer Lopez – allemaal op hun eigen manier inspirerend. Ik vind het namelijk erg fijn als rijke mensen worden opgelicht (ze vermoorden hoeft van mij dan ook weer niet, dat jullie het toch even weten). Het einde van de wereld is makkelijker voor te stellen dan het einde van het kapitalisme, zei literatuurwetenschapper Fredric Jameson ooit, en tóch hoop ik dat film in 2020 ons daar wel een idee van gaat geven. Al is het maar een klein beginnetje.
Het is mij een raadsel waarom dit niet alláng overal op het grote doek te zien is
Ik stel me een superkritische maar hoopvolle film voor, waarna we ons allemaal collectief bij Extinction Rebellion aansluiten, tijdens de Women’s March onze stem laten horen, Greta Thunberg de Nobelprijs voor de Vrede geven, Donald Trump impeachen, onze stikstofcrisis beteugelen, en áls we dan al consumeren, onze cadeautjes, kleding en boeken gewoon kopen bij de winkel om de hoek. Hoera voor de verbeeldingskracht van filmmakers.
Op één: Lesbische kostuumdrama’s
Het jaar begon met The Favourite, waarna Colette volgde (Keira Knightley in maatpak! Yes.), en mijn favoriete film van dit jaar: Portrait de la jeune fille en feu – ik heb speciaal geoefend om deze titel soepel en correct uit te spreken. Dat is toch het minste wat ik Céline Sciamma verschuldigd ben na het maken van dit meesterwerk. Ik heb hoop op meer lesbische kostuumfilms, dus bring it on Cate Blanchett en Sandra Bullock (maakten al een goed lichtelijk queer beginnetje in 2018 in Ocean’s Eight, maar dat kan beter en ik hoop op een sterke comeback van Sandra B.), Kate McKinnon en Adèle Haenel, of Rachel Weisz en wie dan ook. Suggesties zijn welkom natuurlijk.
Misschien een romkom in historische setting met een oudere vrouw in de tweede (lesbische) bloei van haar leven, starring Lily Tomlin? Nou ja. De mogelijkheden zijn eindeloos, dus het is mij een raadsel waarom dit niet alláng overal op het grote doek te zien is. Ik heb geruchten gehoord over een Franse western die uitkomt in 2020, waarbij ik persoonlijk hoop op wat lesbische actie. Hoop met mij mee, a.u.b. Dan wordt ‘t écht een gelukkig nieuwjaar.
