Eddie the Eagle is een komische biopic over de gelijknamige Engelse skischansspringer die er niks van bakte op de Olympische Spelen van 1988 – tot groot vertier van zowel het publiek op de tribunes als thuis voor de buis. Niet een film die ik per se hoef te zien, leek me, tot ik zag dat 'Jump' van Van Halen op de aftiteling stond. Ja, natuurlijk! Dat kan niet anders dan een glorieuze scène opleveren. Bij de eerste synthesizertonen zie ik Eddie the Eagle zich al opmaken voor de sprong van zijn leven. Might as well jump!
Michael Edwards (‘iedereen noemt me Eddie’) was – volgens het scenario van Sean Macauley, die er lustig op los fantaseert dus of het waar is mag Joost weten – iemand die van jongs af aan één grote droom heeft: meedoen aan de Olympische Spelen. Als het niet met speerwerpen of je-adem-inhouden lukt, dan wellicht met skiën. Met hulp van een uit Macauley’s duim gezogen, door Hugh ‘Wolverine’ Jackman gespeelde ex-skischansspringer stijgt Eddie Edwards tot onverwachte hoogten. Hij kwalificeert zich voor Calgary en wordt tandenknarsend toegelaten tot de Olympische ploeg, die hem tot het einde blijft tarten en beschimpen. Maar dan kennen ze Eddie niet. Zoals Van Halen-frontman David Lee Roth een paar jaar eerder al zong: I get up! And nothing gets me down.
Zoals boksers de ring betreden op de klanken van een zelf meegebracht lijflied, zo zouden skischansspringers ook hun eigen theme tune moeten hebben. 'Jump' van Van Halen is dan natuurlijk de meest voor de hand liggende keuze, en niet alleen vanwege de titel. Het door gitarist Eddie (!) van Halen bedachte en gespeelde synthesizerintro neemt alle angst weg als je boven op de schans zit en in de grote diepte voor je staart. Alles is mogelijk en je bent overal toe in staat.
'Jump' is de eerste single van Van Halens enorm succesvolle, zesde album 1984, dat begin januari van datzelfde jaar uitkomt. Een maand later, als de Winterspelen van Sarajevo zijn begonnen, staan zowel single als album in de Top 3 van Amerika. Er doet niemand uit Engeland mee met het skischansspringen, dat wordt gewonnen door de twintigjarige Fin Matti Nykänen. Vier jaar later wint hij opnieuw goud. Nykänen heeft tot op heden geen al dan niet komische biopic.
Eddie the Eagle is een hit in Calgary. De bebrilde sportman belichaamt de gevleugelde woorden van Pierre de Coubertin, oprichter van de moderne Olympische Spelen: 'Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen maar om goed te hebben gestreden.'
Terwijl de Engelsman naar beneden zoeft, klinkt er geen 'Jump' door de bioscoop. Nou moe? Maar net zoals het nummer na het valse einde op 3:00 nog niet écht afgelopen is (en opnieuw dat onverslijtbare intro inzet), gaat ook Eddie the Eagle nog één keer omhoog. Hij neemt, nu hij er toch is, voor het eerst van zijn leven ook maar de 90-meterschans. Opnieuw wordt hij laatste. 'Jump' weerklinkt nu eindelijk, maar niet voordat The Eagle veilig is geland. Het is een beetje een anticlimax, net als Eddie’s sportcarrière. Maar het blijft een goed nummer.
Eddie the Eagle is nu te zien. Kijk hier voor alle draaitijden.
Lees meer columns van Job, bijvoorbeeld over Mountains May Depart, Belgica, Anomalisa, The Big Short, Janis, The Hateful Eight, Carol, Steve Jobs, Les Cowboys, The End of the Tour, Youth en The Lobster.
En voor meer filmmuziek check je de Spotify Cineville Playlist van Job:
