Ikiru (re-release)
- Regie
- Akira Kurosawa
- Met
- Takashi Shimura, Nobuo Kaneko, Haruo Tanaka
- Duur
- 143 min.
- Jaar
- 1952
- Taal
- Japans
‘Weg met al die zelfhulpboeken. Wie op zoek is naar de zin van het leven, kan al sinds 1952 terecht bij deze film.’
Klassieker van Akira Kurosawa over Kanji Watanabe, een bureaucraat die op zoek gaat naar de zin van het leven.
Watanabe is een ambtenaar, die net als al zijn collega’s niets uitvoert op z’n werk. Hij werkt al dertig jaar op dezelfde afdeling. Zijn leven is saai en eentonig, terwijl hij vroeger passievol en gedreven was. Dan ontdekt hij dat hij maagkanker heeft envoor het eerst in meer dan twintig jaar begint hij écht te leven.
Kurosawa's karakterstudie over eenzaamheid en de dood werpt een zachte blik op wat het betekent om te leven. Ikiru is behalve een filmtitel ook een Japans begrip, dat vertaald kan worden als to live/je leven leiden.
‘Wat is de zin van het leven? Twee keer knipperen met je ogen en ergens op de wereld heeft er weer iemand een nieuw zelfhulpboek over volgeschreven, zesdelige podcastserie over opgenomen of Facebookbericht met glitterplaatje aan gewijd. En dat terwijl de legendarische Japanse regisseur Akira Kurosawa met Ikiru al in 1952 het enige juiste antwoord gaf. De zin van het leven is: een speeltuintje bouwen. Kurosawa begint Ikiru op het gemeentehuis van Tokyo, waar niemand op speeltuintjes zit te wachten en bureaucraat Kanji Watanabe al 30 jaar stapels rapporten van de juiste stempel voorziet. Dat zijn werk nogal zinloos is, realiseert Watanabe zich pas als hij ernstig ziek blijkt en de dood dichtbij. In de beperkte tijd die hij nog heeft, probeert hij in te halen wat hij al die jaren aan zich voorbij liet gaan. Woorden om die odyssee te omschrijven schieten tekort – want het zit ’m in de beelden. Kijk naar Watanabe’s gezicht, het bruisende Tokyo en een besneeuwde schommel en je weet weer waarom je leeft.’
