Mathilde

large_CV_EDDINGTON.jpg

medium_CV_EDDINGTON.jpg

small_CV_EDDINGTON.jpg

thumbnail_CV_EDDINGTON.jpg

large_CV_EDDINGTON_tekst2.jpg

medium_CV_EDDINGTON_tekst2.jpg

small_CV_EDDINGTON_tekst2.jpg

thumbnail_CV_EDDINGTON_tekst2.jpg

Artikelen

large_CV_EDDINGTON_banner.jpg

medium_CV_EDDINGTON_banner.jpg

small_CV_EDDINGTON_banner.jpg

thumbnail_CV_EDDINGTON_banner.jpg

Beeldcolumnist Mathilde Bindervoet is nog niet klaar voor een terugblik op de corona-pandemie, maar Ari Aster wel.

Was getekend: Eddington (of The Good, The Bad & The Coronavirus)

[Door Marleen Slot](https://vikingfilm.nl/viking-film/)

**Zondag 11 mei**
Vandaag vlieg ik naar Nice, maar eigenlijk begint dit verhaal een paar weken geleden op 7 april, met het verlossende bericht van onze Franse distributeur dat _Rietland_ is geselecteerd voor de prestigieuze [Semaine de la Critique](https://www.semainedelacritique.com/en) tijdens het filmfestival van Cannes. Regisseur Sven Bresser debuteert met _Rietland_ en we voelen ons vereerd en heel erg thuis op deze plek. De competitie van Semaine de la Critique is ooit speciaal opgericht door filmcritici, voor de eerste en tweede speelfilms van nieuwe makers. Na een lange eindspurt waarin we de film afmaakten, de première voorbereidden en alle publiciteitsmaterialen op orde kregen, ben ik opgelucht om vandaag dan eindelijk naar Cannes te vliegen. Sven en de acteurs komen dinsdag achter ons aan, net als een deel van onze crew.




**Maandag 12 mei**
Ik ben niet alleen in Cannes voor de première van _Rietland_. Ieder jaar reis ik af naar het festival voor afspraken met verschillende filmprofessionals, om de films die ik ontwikkel en financier een extra duwtje in de rug te kunnen geven. Vandaag heb ik een afspraak met een _sales agent_: eentje met het mooiste tijdelijke kantoor, met uitzicht over de hele haven, het Palais en de zee.

Aan het einde van de middag staat de protocol meeting gepland in het kantoor van de Semaine de la Critique, op de 5e verdieping van het Palais. Gelukkig heb ik op de stoep voor het Palais afgesproken met Théo, die werkt voor The Party Film Sales, en Eloïse die werkt voor The Jokers, want ik heb het richtingsgevoel van een borrelnoot. The Party is onze sales agent, die de film internationaal gaat proberen te verkopen. The Jokers is een Franse distributeur die – heel bijzonder voor een Nederlandse film – al vanaf het script-stadium aan _Rietland_ verbonden is.

>Ik ben opgelucht. Iedereen is er en het is nog maar één nacht tot aan de première

We bespreken het schema van de aankomende dagen met het team van de Semaine, The Party, The Jokers en het team van internationale publicisten die we hebben ingehuurd. We werken samen met een internationale publicist die ervoor probeert te zorgen dat we gerecenseerd worden in alle belangrijke filmbladen, zoals Variety en The Hollywood Reporter en we hebben ook Franse publicisten die zich op de Franse pers richten. Onze distributeur voor de Benelux, Cinéart, verzorgt alle Nederlandse pers. Er zijn voorafgaand aan het festival al persvoorstellingen geweest in Londen, Parijs en Amsterdam.

**Dinsdag 13 mei**
Vandaag arriveert het filmteam en ben ik zenuwachtig. In de ochtend heb ik nog een afspraak met een sales agent, wat een heel goede afspraak blijkt te zijn want naast producent van [Viking Film](https://vikingfilm.nl/) ben ik ook co-eigenaar van animatiestudio Holy Motion, en deze sales agent komt met een grote Amerikaanse film waar 20 minuten stopmotion animatie voor nodig is. Spannend waar dit toe gaat leiden; het leidt me een beetje af van de zenuwen.

Na afloop ga ik snel naar de plek waar ik Gerrit Knobbe en Loïs Reinders, onze hoofdrolspelers, heb ondergebracht. Gerrit is een 61-jarige rietsnijder uit Belt-Schutsloot die in _Rietland_ zijn debuut maakt als acteur. Hij reisde samen met zijn vrouw Janny naar Cannes. Later reizen ook zijn twee kinderen en twee vrienden af naar het festival om de première met ons mee te maken. Loïs speelt zijn 10-jarige kleindochter en is de dochter van regisseur Sacha Polak. Sacha komt met haar mee naar Cannes en dat vind ik heel fijn. Zij en ik werken al heel lang samen en zijn beste vrienden. Ik verheug me erop dat we dit samen kunnen beleven.

>We lunchen en zwemmen en genieten van de zon. Het is een gek idee dat we straks de première hebben

Iedereen van de cast en crew is goed gearriveerd en in de avond dineren we met elkaar. Ik ben opgelucht. Iedereen is er, we hebben het fijn met elkaar en het is nog maar één nacht tot aan de première.

**Woensdag 14 mei**
D-Day. Het voelt onwerkelijk, hier hebben we zo lang naartoe geleefd en nu is het zover. Ik heb mijn speech uitgeschreven op papier en Sven heeft in de ochtend nog een paar interviews gedaan. Het prettige van de Semaine is dat de makers een ‘eigen’ strandpaviljoen hebben. Hier kun je met het filmteam afspreken en interviews inplannen. Sven is daar zijn gesprekken aan het voeren en ik heb met Sacha en Loïs afgesproken. We lunchen en zwemmen en genieten van de zon. Het is een gek idee dat we straks de première hebben. Ik voel me heel ontspannen en ben vanaf mijn strandstoel de laatste dingen aan het produceren. Om kwart over drie ren ik van het strand naar mijn appartement. Ik wil snel douchen om er vervolgens achter te komen dat er geen föhn is! Ik bel met Janniek, de vriendin van Sven, die snel een föhn komt brengen, zodat ik niet met natte haren over de rode loper moet.

We verzamelen allemaal rond half vijf voor de Miramar, het filmtheater van de Semaine. Het is zo leuk om iedereen aan te zien komen, en hoe mooi iedereen eruitziet. We gaan naar binnen en Sven, Gerrit, Loïs en ik worden het podium opgeroepen als iedereen in de zaal zit. Sven heeft een heel mooi verhaal voorbereid en kan heel goed vertellen over de thematiek van de film.

>Als de credits over het beeld rollen gaan de deuren open en stormt er een cameraploeg binnen

De film begint en ik voel me fijn, met alle mensen om ons heen die zo hard aan de film hebben gewerkt en onze families en geliefden en vrienden. Het is heel speciaal. Als de credits over het beeld rollen gaan de deuren open en stormt er een cameraploeg binnen. Hier waren we eerlijk gezegd niet helemaal op voorbereid. Sven en ik kijken elkaar aan en Sven zegt gelukkig: ‘volgens mij moeten we gaan staan’. We gaan staan met Loïs en Gerrit en krijgen een minuten durend applaus en staande ovatie van het publiek. Het is hartverwarmend en prachtig en we zijn allemaal ontroerd.

Na afloop hebben we feest in de Vertigo, een club die speciaal voor het filmfestival van Cannes in het leven wordt geroepen. We praten na en hebben plezier. De druk is eraf want de film is de wereld in. We maken een groepsfoto met de crew en cast in de club want dat zijn we vergeten bij de rode loper.

**Donderdag 15 mei**
We moeten weer vroeg op vandaag want Sven, Gerrit en Loïs hebben de hele dag interviews en fotoshoots. Wel in het fijne strandpaviljoen, dus tussen alle gesprekken door is er ook tijd om te zwemmen en een glaasje rosé te drinken op de goede afloop. Tussen de middag is er in het strandpaviljoen een lunch voor het hele team. Iedere dag organiseren ze dit voor een andere film en wij treffen het, want er schuiven ook allerlei festivalprogrammeurs aan. Dus die middag kan ik snel schakelen en voer ik korte gesprekken met programmeurs van Sundance, Berlijn, Venetië en Rotterdam. 

Einde middag is er in het Nederlandse paviljoen een borrel om de Nederlandse producties in Cannes te vieren. In de avond ga ik met Sven en Gerrit en Janny naar een speciale vertoning in Valbonne, een klein plaatsje net buiten Cannes. Na afloop is er een Q&A. Het was een heel lange dag en we zijn blij als we rond middernacht Cannes weer binnenrijden.


**Vrijdag 16 mei**
Vandaag vertrekken de acteurs weer. Het is fijn en goed geweest en we hebben in twee dagen zo veel meegemaakt en ervaringen opgedaan, dat onze band nog sterker is geworden. We zwaaien iedereen uit en dan haasten Sven en ik ons naar een afspraak voor de Camera D’Or, de prijs voor beste debuutfilm van het festival. We drinken een glaasje champagne en Sven moet een formulier ondertekenen waarin hij verklaart dat dit echt zijn debuutfilm is.

In de middag lunch ik met een bevriende Nederlandse producent en race ik daarna van afspraak naar afspraak. Ondertussen stromen de goede recensies binnen.

**Zaterdag 17 mei**
Als ik ’s ochtends wakker word, bellen Gerrit en Janny om te vertellen dat ze gisteravond met een rode loper zijn ontvangen door het hele dorp.



Ik ben gevraagd om vandaag een masterclass te geven aan de vierdejaars studenten Productie van de Filmacademie maar er zijn wat problemen met de locatie. Uiteindelijk belanden we op het terras van de Petit Majestic. Dit is een barretje waar ’s avonds iedereen staat te borrelen en te netwerken. Overdag is het een beetje een smoezelige plek waar we er uiteindelijk in slagen om alle studenten een stoel op het terras te geven en ik staand mijn verhaal doe over de totstandkoming van _Rietland_. Ik had niet gedacht dat ik ooit op deze plek les zou geven!

Zaterdagmiddag merk ik dat de vermoeidheid begint in te dalen en ik zeg twee afspraken af. We gaan met Sven en wat vrienden bij een klein oesterbarretje zitten. Het is een heel gezellige middag en ook heel fijn om even te kunnen ontspannen.

>In de avond dineer ik met een groep bevriende Nederlandse producenten. Onze een gouden traditie in Cannes

**Zondag 18 mei**
Ik heb deze dag nog een première. Voor de film _[O Agente Secreto](https://cineville.nl/nl-NL/films/o-agente-secreto)_ van Kleber Mendonça Filho hebben we met de Holy Motion studio een stopmotion scène gemaakt. Het was heel bijzonder om hieraan te werken. Het is een scène waarin een harig been mensen aanvalt. Ik merk dat de dagen (en nachten) beginnen te tellen en ik heb moeite om mijn ogen open te houden, ook al is het een fantastische film. Gelukkig mis ik ‘onze scène’ niet.

In de avond dineer ik met een groep bevriende Nederlandse producenten. Dit is een gouden traditie geworden in Cannes. Wij zijn van een generatie producenten die veel contact met elkaar hebben en veel overleggen en samenwerken. Het is een heel gezellige avond en ik voel een grote connectie.

In de avond beland ik op mijn allereerste villa-feestje ooit in Cannes. De sales agent van _Rietland_ heeft meerdere films in Cannes en bestaat 5 jaar dus zij hebben een grote villa in de heuvels afgehuurd. Het is een prachtige plek met uitzicht op de haven van Cannes en we dansen bij het zwembad.

**Maandag 19 mei**
Als ik wakker word ben ik heel blij dat ik naar huis ga. Het was een heel mooie maar ook heel intense week. Ik mis mijn zoontje Dorus en wil heel graag naar huis. Voordat we einde dag het vliegtuig pakken lunch ik nog met mijn beste vriend Frank Hoeve, die ook filmproducent is. En we nemen nog een laatste duik in zee. We vertrekken naar huis met een hart vol herinneringen.

Met _Rietland_ ging er afgelopen lente eindelijk weer een Nederlandse speelfilm in première in Cannes. Producent Marleen Slot hield voor ons een dagboek bij.

Rietland in Cannes: achter de schermen op 's werelds grootste filmfestival, bij de wereldpremière van een Nederlands debuut

Jente

Jesse

Emin

Tessa

**Eddington**
Weet je nog, 2020? Met z’n allen klappen voor de zorg, zuurdesem bakken, virtuele vrijmibo’s. Maar ook: doomscrollen tot je erbij neerviel, Black Lives Matter-protesten die met brute kracht de kop ingedrukt werden en ruzie met de fam over kerst en anderhalve meters. Corona haalde het beste en het slechtste in ons naar boven en misschien zouden we er liever nooit meer aan denken. Maar zo makkelijk gaat dat niet, weet Ari Aster (_Hereditary, Midsommar_). Want als er één ding duidelijk wordt in zijn nieuwe film _Eddington_, is het dat we volslagen zijn doorgedraaid sinds dat ene jaar. Met zijn paranoïde COVID-western gaat Aster vijf jaar terug in de tijd, naar een woestijnstadje waar de sheriff (Joaquin Phoenix), burgemeester (Pedro Pascal) en alle andere inwoners (Micheal Ward, Austin Butler, Emma Stone) elk in hun eigen waarheid geloven. In de krochten van ons collectief verdrongen geheugen vindt ie de eerste (en misschien wel enige) film die voelt als antibacteriële handgel, QR-codes wantrouwen en BookTok-influencers die je dansend James Baldwin aanraden. Weet je nog, 2020 – toen het slechtste in ons naar boven kwam? _(Jente)_

**Voor de meisjes**
Het is een ondenkbaar idee, moeten kiezen tussen twee mensjes – eentje zal leven, de ander niet. Maar in het zwart-komische _Voor de meisjes_ moet deze harde keuze toch worden gemaakt. Regisseur Mike van Diem (_Karakter_) castte Thekla Reuten en Fedja van Huêt als lomp en bekrompen echtpaar, en Noortje Herlaar en Valentijn Dhaenens als verwaand maar kalm stel. Met z’n vieren delen ze een huis in de Alpen en beide duo’s hebben hun eigen tienerdochter – Madelon en Elise, twee meiden die elkaar wel kunnen schieten. Nadat de meisjes betrokken raken bij een ongeluk en duidelijk wordt dat slechts een van hen kan leven, gaan de vier ouders als een dolle tekeer. Tegen elkaar en tegen de anderen. Ze zuipen, gaan vreemd, zoeken bonje. Alles wordt in het spel gegooid voor hun eigen dochter, al lijkt het soms alsof het niet meer om de kinderen gaat. De papa’s en mama’s zijn schijnheilig, onsympathiek en strontvervelend. En daarom is _Voor de meisjes_ best een gezellige film – op z’n Nederlands, dan. _(Emin)_

**Das Verschwinden des Josef Mengele**
Als nazi-arts in vernietigingskamp Auschwitz, mag Josef Mengele met recht een van de meest verschrikkelijke personen aller tijden worden genoemd. In de gepast onprettige biografie _Das Verschwinden des Josef Mengele_ is te zien hoe hij daar zelf heel anders over denkt. _Das Verschwinden_ springt heen en weer in de tijd, maar focust zich vooral op de jaren na de val van nazi-Duitsland, waarin Mengele als een geslagen hond probeert ‘te overleven’ in Argentinië en Brazilië. De ooit zo machtige arts is neerbuigend tegen de mensen die hem onderdak bieden, is boos als zijn zoon op bezoek komt en kan niet stoppen met zeuren over het onrecht dat hem is aangedaan. De enige keer dat we hem breeduit zien lachen is tijdens een uitgebreide, huiveringwekkende flashback. De film schakelt van zwart-wit naar kleur en toont Mengeles _true colors_, als ‘Engel des Doods’ in Auschwitz. _(Jesse)_

**The End**
Hoe ziet het leven eruit als je het laatste gezin op aarde bent? Opgenomen in een Siciliaanse zoutmijn en gebaseerd op het bouwplan van een echte oligarch, maakt documentaire-maker Joshua Oppenheimer (_The Act of Killing_) zijn speelfilmdebuut met _The End_, een post-apocalyptische musical over een steenrijk gezin dat na een ecologische ramp hun leven voortzet in een luxueuze bunker. Terwijl Mother (Tilda Swinton) zich druk maakt over haar kunstcollectie, houdt Father (Michael Shannon) zich bezig met zijn memoires als energiemagnaat. Hun zoon (George MacKay) kent de buitenlucht alleen van horen zeggen. Samen leven ze in nostalgie en ontkenning, totdat een vreemdeling de façade doorbreekt. Het palet van _The End_ bestaat uit perfect gedempte kleuren, en de door Oppenheimer gekozen shots zijn lang en statisch. Alsof je zelf even in de beklemmende maar prachtige bunker zit. Toch fijn om de vogels te horen als je na afloop weer naar buiten stapt. _(Tessa)_

**All That’s Left of You**
Het grootse familie-epos _All That’s Left of You_ van schrijver-regisseur Cherien Dabis toont 70 jaar aan Israëlische bezetting door de ogen van één Palestijns gezin. Dabis speelt zelf moeder Hanan, die haar familiekroniek deelt met een Israëlische soldaat – een verhaal dat hen naar deze ontmoeting heeft geleid. Het begint in 1948, de periode van de Nakba, met de komst van de Europeanen en de verdrijving van de Palestijnen, en eindigt in 2022, met een bezoek in havenstad Jaffa, ooit Hanans thuis. Haar vertelling ademt evenveel pijn als liefde en toont verzet en hoop op z’n allersterkst. De Palestijnse vlaggen wapperen onverminderd, keffiyehs worden met trots gedragen en de geuren van sinaasappels en vijgen vervliegen niet. Hanans verhaal is er eentje om door te geven aan volgende generaties, zodat de herinnering levend blijft en de roep om gerechtigheid niet verstilt. _(Emin)_

Tips

Het is een gekkenhuis in oktober met nieuw werk van onder andere Yorgos Lanthimos, Guillermo del Toro, Kelly Reichardt en Luca Guadagnino én nog vijf tips van ons.

Een COVID-western, post-apocalyptische musical en passend onprettige biografie. Dit zijn de goeie films van oktober

Christiaan Boesenach

Jim Jarmusch, Luca Guadagnino, Joanna Hogg, Wes Anderson, Apichatpong Weerasethakul – de carrière van Tilda Swinton is onlosmakelijk verbonden met een groep vooraanstaande filmmakers. De keuze voor zo veel eigenzinnigheid, is er duidelijk eentje van een actrice met een uitgesproken smaak en visie, die op geheel eigen wijze uitgroeide tot een van de meest beeldbepalende actrices van de afgelopen decennia. Het is geen vanzelfsprekendheid om op die manier naam en faam te vergaren, maar Swinton deed vanaf dag één niet anders. Het zaadje voor deze uitzonderlijke carrière werd ongetwijfeld geplant tijdens haar eerste samenwerking met de regisseur van haar filmdebuut, Derek Jarman.

Jarman castte Swinton – begin twintig, net afgestudeerd en debutant bij de Royal Shakespeare Company – in 1986 in _Caravaggio_. Jarman werkte zeven jaar aan deze biografische film, waarvan je op basis van de titel een rechttoe-rechtaan historisch drama zou verwachten. Het is misschien de toegankelijkste film uit zijn oeuvre, maar de eigenzinnige artistieke visie van Jarman spreekt uit elk beeld. Jarman gebruikt de historische feitelijkheden – Caravaggio’s schildertalent, zijn heethoofdigheid, vermoedelijke homoseksualiteit en de moord die hij pleegde – vooral instrumenteel. Boven alles is _Caravaggio_ gesigneerd met ‘Derek Jarman’.

>Swintons samenwerking met Jarman is, achteraf gezien, een ideaal voorproefje van de excentrieke filmrollen die haar latere werk kenmerken

Het met een beperkt budget en in zeer korte draaitijd gemaakte _Caravaggio_ is een shakespeareaans drama, met als middelpunt een klassieke driehoeksverhouding tussen Caravaggio (Nigel Terry), zijn wellustige vriend Ranuccio (Sean Bean) en diens vriendin Lena (Tilda Swinton). Inmiddels welbekend is dat de personages van Sean Bean [zelden heelhuids het eind van hun films halen](https://screenrant.com/sean-bean-deaths-onscreen-game-thrones-lord-rings/), en ook hier gaan de personages een wreed en bloeddorstig lot te gemoed. 

Tot zover de klassieke vorm; Jarman kadert het verhaal in homo-erotische sferen, weelderige _tableaux vivants_ en wonderlijke anachronismen als rekenmachines en brommers, die op onverwachte momenten verschijnen alsof ze aan de orde van de dag zijn in zeventiende-eeuws Rome.

Swintons samenwerking met Jarman is, achteraf gezien, een ideaal voorproefje van de excentrieke filmrollen die haar latere werk kenmerken. Met Jarman raakte ze innig verbonden en ze zou in vrijwel al zijn volgende films spelen. Al zouden die er niet bepaald toegankelijker op worden. Gedesillusioneerd door alle verplichtingen en verwachtingen die hoorden bij het maken van ‘grotere’ films als _Caravaggio_, gooide Jarman zijn mainstream ambities deels in de prullenbak om zich te richten op experimentelere en persoonlijkere films.

>Terwijl de projector een enkel shot blauw naar het scherm brengt, hoor je hoe Jarman en anderen, onder wie Tilda Swinton, zijn leven beschrijven

Later in zijn carrière leidt die keuze tot sprekende voorbeelden als _The Garden_(1990) en _Blue_ (1993), twee films die niet los te zien zijn van Jarmans ziekte AIDS en zijn latere overlijden daaraan. Zijn ziekte nam ernstige vormen aan tijdens het maken van _The Garden_, een film die het kruisigingsverhaal koppelt aan homoseksualiteit (met Tilda Swinton als Maria). De film werd geschoten in Jarmans eigen achtertuin, bij zijn huis Prospect Cottage in Dungeness, dat hij kocht met een erfenis, nadat hij samen met Swinton langs het terrein kwam en waar hij kort na zijn diagnose zou gaan wonen.

Swinton en Jarman werkten voor het laatst samen voor _Blue_ (1993), Jarmans filmische zwanenzang, waarin hij het verlies van zijn gezichtsvermogen en, uiteindelijk, ook zijn leven verbeeldt. Dat doet hij op zo’n krachtige wijze, dat je de kleur blauw er amper nog los van kan zien. Terwijl de projector een enkel shot blauw naar het scherm brengt, hoor je hoe Jarman en anderen, onder wie Tilda Swinton, zijn leven beschrijven.

Jarman overleed kort na het maken van _Blue_, maar zijn tuin en huis zijn er nog steeds. Volgens Swinton zag Jarman het huis als een [‘levend ding’](https://www.theguardian.com/film/2020/jan/22/a-toolbox-for-his-work-fundraiser-launched-to-save-derek-jarman-home), en Jarman toverde de tuin om tot een wonderlijk landschap vol kiezels, drijfhout, schroot en planten. Toen het een aantal jaar allemaal dreigde te verdwijnen, stak onder anderen Tilda Swinton daar een stokje voor met een inzamelingsactie. En zo werd [Prospect Cottage](https://www.creativefolkestone.org.uk/prospect-cottage/) een plek die je nog altijd kan bezoeken.

In totaal zou Swinton negen films maken met Jarman en haar mainstream succes is niet los te zien van die samenwerkingen. Jarman regisseerde haar naar haar eerste filmprijs met _Edward II_ (1991), op het Filmfestival van Venetië. Maar ook haar latere successen kenmerken zich door het consequent aangaan van samenwerkingen met grensverleggende filmmakers. Jarman was daarin de eerste. Dat hun samenwerking nog altijd een belangrijke plek inneemt in haar leven en werk, bevestigt ook de [aandacht voor Jarmans oeuvre](https://www.eyefilm.nl/whats-on/remembering-derek-jarman/1499731?show=1499734) tijdens Tilda Swintons huidige tentoonstelling in Eye.

---

Van eind september t/m 8 februari kan je in Eye naar de expo [_Tilda Swinton – Ongoing_](https://www.eyefilm.nl/programma/tilda-swinton/1473850). Acteur, kunstenaar en stijlicoon Tilda Swinton creëerde speciaal voor het Filmmuseum een overzichtstentoonstelling, in de zalen zijn allerlei films met haar te zien en Swinton gaat in gesprek met collega’s als Luca Guadagnino, Joanna Hogg en Apichatpong Weerasethakul.

Tilda Swinton houdt van samenwerken met regisseurs die net zo eigenzinnig zijn als zij. Haar allereerste innige filmvriendschap was die met regisseur Derek Jarman.

Over Tilda Swinton, Derek Jarman en Caravaggio: dé samenwerking waar het voor supersamenwerker Swinton allemaal mee begon

*Forget All You Know (About Aliens)* is een reis door 300 jaar zwarte geschiedenis: we lopen mee in de voetsporen van één vrouw in meerdere gedaantes. Op de set in Esbeek vroegen we de cast & crew hoe het met ze gaat, en wat we in 2025 – nu de film af is – mogen verwachten.

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/OzFJ4ZlcveQ?si=8Wd9RiIICjhJTT1-" title="YouTube video player" frameborder="0" allow="accelerometer; autoplay; clipboard-write; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture; web-share" referrerpolicy="strict-origin-when-cross-origin" allowfullscreen></iframe>

Aan het woord: regisseur Mirella Muroni, actrice Adanna Unigwe & regie-assistent Svasti Sewnath

Camera en montage: Sjoerd Niekamp
Redactie: Emin Kalkan

Video

In 2023 mochten we op bezoek bij de opnames van *Forget All You Know (About Aliens)*, een magisch-realistische film van schrijver en regisseur Mirella Muroni.

Op de set van Forget All You Know (About Aliens)

Doomscrollen met Joaquin Phoenix, Pedro Pascal en Austin Butler in Ari Asters paranoïde COVID-western.


In mei 2020 loopt een vete tussen de burgemeester (Pedro Pascal) en de sheriff (Joaquin Phoenix) van Eddington, New Mexico uit de hand. Iedereen in het stadje heeft zijn eigen waarheid, niemand weet nog wat te geloven.

Doomscrollen met Joaquin Phoenix, Pedro Pascal en Austin Butler in Ari Asters paranoïde COVID-western.

Was getekend: Eddington (of The Good, The Bad & The Coronavirus)

Gerelateerde films

Eddington

Laatste artikelen

Rietland in Cannes: achter de schermen op 's werelds grootste filmfestival, bij de wereldpremière van een Nederlands debuut

Een COVID-western, post-apocalyptische musical en passend onprettige biografie. Dit zijn de goeie films van oktober

Over Tilda Swinton, Derek Jarman en Caravaggio: dé samenwerking waar het voor supersamenwerker Swinton allemaal mee begon

Op de set van Forget All You Know (About Aliens)