Even op pauze: de trappen in Parasite

Een trap – van boven naar beneden, of andersom – knalt doorgaans uit elkaar van de diepere betekenis. Filmmakers maken dan ook gretig gebruik van treden in hun films. Denk aan Rocky die de trappen opklautert voor het Philadelphia Museum of Art: het behalen van de hoogste trede is voor hem de winst. Ook Joker danste dit jaar de trappen af, de diepte in, zo de krochten in van zijn ziel.

Voor mij zijn trappen in film een verbinding tussen twee werelden. In de meest figuurlijke zin zie ik dat terug in Parasite. De werkloze Ki-taek en zijn gezin zijn arm. Dat is één wereld. De andere is die van de rijke familie Park, die in dezelfde stad in een strak vormgegeven villa woont. Twee werkelijkheden: het ene gezin woont hoog en het andere laag. En dan begint het traplopen. Het dromen over, vechten voor en ’t behouden van een beter bestaan.

Er wordt duidelijk dat met het klimmen ook het afdalen komt

Als de familie Ki-taek langzaam stijgt – stapje voor stapje – en dichterbij de rijkdom komt, door elk een andere taak te vervullen in het huishouden van de familie Park, wordt duidelijk dat met het klimmen ook het afdalen komt. Zonder winnaars geen verliezers. Zoals de titel doet vermoeden nestellen de arme ouders en hun kinderen zich in een omgeving van weelde. 

Ik druk op pauze bij mevrouw Park die met verbazing de trap opkomt, omdat het de trappen zijn die mij doen duizelen in deze film. Via een doolhof van treden komen de werelden van arm en rijk samen. Hun verschillen openbaren zich. Vager wordt wie nou goed is en wat nou slecht. Is meer vermoedelijk mooier? Of is weinig van de wereld beter? Mijn verwarring wordt groter, totdat het licht aangaat en ik – via de trappen – naar de uitgang klim van de filmzaal.