Goeie films dit jaar: 25 toptitels om naar uit te kijken in 2025

L’histoire de Souleymane
Zenuwslopend, deze 48 uur in Parijs met fietskoerier Souleymane uit Guinee. Niet alleen omdat hij op volle snelheid grote vrachtwagens en boze nachtwinkeleigenaren moet omzeilen, maar ook omdat hij zich ondertussen moet voorbereiden op zijn allesbepalende gesprek bij de Franse IND. Het levensverhaal dat hij daarvoor uit zijn hoofd leert, is niet het zijne (hij kocht het bij een sjacheraar), maar dat zou niet uit moeten maken. Regisseur Boris Lojkine verzamelde voor docu-drama L'histoire de Souleymane ontelbare verhalen als die van zijn hoofdpersoon. Persoonlijk, levensbepalend en pijnlijk inwisselbaar tegelijk. (LM)

Queer
Op zijn 17e las Luca Guadagnino voor het eerst William S. Burroughs semi-autobiografische Queer. 36 jaar en acht films later is de film die hij sindsdien wilde maken er eindelijk: een surrealistische, zweterige en trippy reis door het Mexico-Stad van de jaren 50, druipend van verlangen (en seks). Guadagnino’s Challengers-metgezel Justin Kuritzkes schreef het script, Nirvana en Prince klinken op de soundtrack en de twee fragiele harten van Lee (Daniel Craig) en Allerton (Drew Starkey) draaien zinderende rondjes om elkaar heen. Wie wil weten hoe een écht passion project voelt, moet naar deze film. (JB)

Sing Sing
Een gevangenisdrama zonder stereotype gevangenis-drama. In Sing Sing – een op ware feiten geïnspireerd verhaal waarin een deel van de rollen gespeeld wordt door mensen die ooit zelf opgesloten zaten – zit geen geweld, maar wel theater. Draaaama met een grote D. Onder leiding van Divine G (Colman Domingo) maakt een groep gedetineerden samen een theaterstuk, waardoor ze ook in het echt een ander iemand leren worden. Een hoopvol en eerlijk verhaal – ook achter de schermen, want iedereen op set kreeg hetzelfde loon. (LM)

The Brutalist
‘Monumentaal’, staat er in dikke letters op de poster van The Brutalist. Beter kan je ‘m ook niet samenvatten: de film van Brady Corbet (Vox Lux) beslaat vier decennia, duurt drieënhalf uur (plus een kwartier intermission, onze goeie ouwe vriend), werd gedraaid op megarollen 35mm-film en ontmantelt in de tussentijd de American Dream door de ogen van László Tóth (Adrien Brody), een architect en overlever van de Holocaust. Een film van mythische proporties, uit de categorie ‘zo worden ze niet meer gemaakt’. Wij zijn heel blij dat dat laatste dus niet waar is. (JB)

Miséricorde
Het vermaarde, door onder andere André Bazin opgerichte filmtijdschrift Cahiers du cinéma riep deze thriller van Alain Guiraudie uit tot de beste film van 2024. Een logée die maar niet weg wil gaan, een jaloerse vriend van vroeger, zijn goedgelovige moeder, een bemoeizuchtige priester en een heksenkring van cantharellen: ergens in een dorpje in de bossen van de Ardèche is alles en iedereen verdacht van een mysterieuze vermissing. Wat begint als een Frans drama, vertoont steeds meer sporen van absurdisme. Wie lag bij wie in bed? Hoe is die auto daar terechtgekomen? En van wie is dat bloed op de paddestoelen? (MM)

Maria
In 2016 keken we ademloos naar Natalie Portman in Jackie, in 2021 was het Kristen Stewart in Spencer en volgend jaar zijn alle schijnwerpers gericht op Angelina Jolie in Maria. Want voor de derde keer zet de Chileense regisseur Pablo Larraín een iconische vrouw in een nieuw licht. De legendarische operazangeres Maria Callas dwaalt in de laatste dagen van haar leven door de kamers van haar gigantische appartement en struint door de straten van Parijs van de jaren zeventig. Larraín zoomt opnieuw in op een wereldster, geeft een inkijkje achter de schermen en onthult het kwetsbare leven van een grootse vrouw die we allemaal denken te kennen. (EK)

Memoir of a Snail
De enige animatie op ons lijstje klinkt niet direct als een monsterhit (ongemakkelijke mevrouw met een slakkenobsessie blikt terug op een leven vol tegenslagen), maar toch… Memoir of a Snail is de eerste film van animator Adam Elliot sinds zijn bitterzoete stopmotion-kunstwerk Mary & Max uit 2009, je hoort de stemmen van onder andere Sarah Snook, Eric Bana en Nick Cave, op het BFI London Film Festival won de film al de hoofdprijs (uniek voor een animatie) en het ziet er allemaal prachtig melancholisch en ongemakkelijk schattig uit. Toch niet zo gek dat we hier zin in hebben. (LM)

An Unfinished Film
Als een filmcrew eind 2019 samenkomt in Wuhan, China, om na jaren uitstel eindelijk hun speelfilm af te maken, slaat het noodlot toe. Door de uitbraak van een mysterieuze ziekte mogen cast en crew hun hotel niet verlaten. In quarantaine blijven de camera’s draaien en zien we hoe achterdocht, chaos, angst en ook de gevreesde ziekte, COVID-19, de hotelgasten één voor één aantasten. Uren worden weken, hoop wordt wanhoop en verzet wordt overgave. Videogesprekken met vertraging op de lijn, feestdagen in isolement en mensen in witte pakken: An Unfinished Film van Lou Ye is een gelaagd, integer portret van het begin van een trauma op wereldschaal. (MM)

Caught by the Tides
Actrice Zhao Tao en regisseur Jia Zhangke hebben in de afgelopen 20+ jaar vaak samengewerkt. Unknown Pleasures (2002), Still Life (2006), of recenter, Ash Is the Purest White (2018). Het leverde ontzettend veel gedraaide scenes op, én een huwelijk tussen de twee. In Caught by the Tides keert Jia terug naar al het beeldmateriaal dat hij in de afgelopen jaren van zijn lief en van het veranderde China heeft gemaakt. Sommige scènes kun je kennen uit zijn eerdere films, andere werden niet eerder vertoond. Hij reconstrueert de beelden tot een nieuw liefdesverhaal en draaide het slot tijdens de pandemie. Een film- en liefdesexperiment van Y2K tot COVID-19. (MM)

All We Imagine as Light
Het is regenseizoen in Mumbai en over alles en iedereen hangt de blauwe gloed van de moesson. Nou ja, bijna alles. De rijstkoker die verpleegkundige Prabha kreeg opgestuurd, is en blijft knalrood. Als een reusachtige red flag staat het ding in haar keuken. Ze kreeg 'm van haar echtgenoot, die ver weg woont en al maandenlang niets van zich liet horen. Prabha's jongere kamergenoot Anu heeft haar commentaar klaar, maar worstelt stiekem met haar eigen relatieprobleem. All We Imagine as Light speelt in een reusachtige stad en gaat over grote thema's, maar voelt zo intiem en hoogstpersoonlijk als het appartementje waar deze twee vrouwen in samenwonen. (JH)

Hard Truths
Bijna 30 jaar geleden maakte regisseur Mike Leigh Secrets & Lies, een pijnlijke en ongemakkelijke film over een gebroken gezin. Met Hard Truths herenigt de Britse filmmaker zich na al die jaren met acteur Marianne Jean-Baptiste, die voor haar rol in Secrets & Lies een Oscarnominatie kreeg. Dit keer speelt Jean-Baptiste de rol van Pansy, een eenzame en altijd boze vrouw. Pansy’s zus Chantal is de enige die haar nog kan verdragen, en misschien ook wel de enige die haar kan helpen. Als regisseur Leigh ergens goed in is, dan is het in familiedrama's en onrust zaaien. Perfect: een week voordat Hard Truths gaat draaien in Cineville, keert Secrets & Lies terug in de zalen. (EK)

The Last Showgirl
Na de comeback van Demi Moore met The Substance, is het hier de beurt aan Pamela Anderson. Het is een trend waar wij volledig achter staan: de passende terugkeer van Hollywood-iconen op het grote doek. In The Last Showgirl, de nieuwe film van Gia Coppola (Palo Alto), speelt Anderson een doorgewinterde showgirl, voor wie het na 30 jaar performen tijd wordt om nieuwe plannen te maken. In Las Vegas is ze al lang over haar ‘houdbaarheidsdatum’ heen. (EK)

September Says
‘Eet die pot met mayo leeg’, zegt September tegen haar zusje. En: ‘Doe een kip na, kras mijn naam in het raam, neem mijn plaats in als ik weg ben.’ En wat September zegt, gebeurt. September Says is het regiedebuut van actrice Ariane Labed, die onder andere te zien was in Attenberg (2010) en twee vroege films van Yorgos Lanthimos (Alps en The Lobster). Doordrenkt van ongemak en weirdness, serveert de Frans-Griekse Labed hier haar eigenzinnige versie van een tragisch-verontrustend (en heel erg Brits) horrorverhaal. (JH)

Call Me Agnes
In Call Me Agnes fantaseert trans vrouw Agnes Geneva over de terugkomst van haar vervreemde broer. Ze woont in Den Haag, heeft een Indonesisch afhaalrestaurant in haar woonkamer en tennist met haar queer vrienden. Wanneer haar broer plots voor de deur staat, krijgt Agnes het niet over haar hart om de waarheid te vertellen over wie ze is, en doet ze zich voor als iemand anders. In deze docufictie van regisseur Daniel Donato krijgt Agnes een tweede kans om een pijnlijke herinnering te herleven. Dit keer heeft ze de touwtjes zelf in handen. (EK)

Black Dog
China, 2008. Als Lang vrijkomt na een gevangenisstraf, is zijn geboortegrond veranderd in een spookstad. De inwoners zijn gevlucht voor het verval en nu maken hun achtergelaten honden de dienst uit in de lege straten. Van de honderden honden uit dit verhaal over loyaliteit en vergane glorie in de Gobiwoestijn, steelt één de show. En niet alleen in de film: acteur Eddy Peng adopteerde de zwarte viervoeter die de titelrol speelt en neemt ‘m sindsdien overal mee naartoe. Ook naar Cannes, waar deze film de hoofdprijs won in diens competitie. Black Dog is janken naar de maan of naar het witte doek. (MM)

The Seed of the Sacred Fig 
Als vader Iman promotie maakt bij de overheid, wordt hij net zo achterdochtig als het Iraanse regime dat hij dient. Opeens mogen zijn ooit zo vrije dochters niks meer: voorbeeldig zullen ze zijn. Als in Teheran de protesten uitbreken, heeft papa liever niet dat zijn kinderen filmpjes van ooggetuigen op Snapchat zien. Het gezin staat op ontploffen, terwijl in het land de bom al lang is gebarsten. Vlak voor de première van zijn film werd regisseur Mohammad Rasoulof in Iran veroordeeld tot 8 jaar cel. Hij vluchtte naar Duitsland, was bij de wereldpremière van zijn film in Cannes en onthulde een verhaal over dat waar paranoïde mannen met macht ‘s nachts van wakker liggen: meisjes met een mobieltje en een zucht naar vrijheid. (JB)

Good One
We gaan een weekendje backpacken en nemen mee: tentje, opklapstoeltje, instant noedels, een flinke midlifecrisis en groot ongemak. Eigenlijk zou tienerdochter Sam niet het enige jonkie zijn op deze trip, maar zo is het uiteindelijk wel gelopen. Geeft niks. Met haar koppige vader kan ze goed overweg, en ook diens beste vriend, de openhartige Matt, is best grappig. Terwijl de mannen vooral met zichzelf bezig zijn, zie je in het lijf en de ogen van Sam (knap gespeeld door Lily Collias) van alles gebeuren. Ze observeert, wil ingrijpen, analyseert, huivert en oordeelt: deze mannen zijn echt slecht met hun bagage. (JH)

Motel Destino
SILENCIO staat er met grote letters in de gang van love hotel Destino, maar niemand die zich daaraan houdt. Viezig en gevaarlijk is het hier, maar ook uitnodigend, met vrolijke kleuren op de muur en warm neonlicht aan het plafond. Het is in deze setting waar de Braziliaanse regisseur Karim Aïnouz (Firebrand) een trippy film noir ontvouwt. Over een dealer op de vlucht en twee heetgebakerde motel-eigenaren. Iedereen heeft het warm en iedereen hoort het gekreun uit de kamers. Natuurlijk lukt het niemand om diens hoofd koel te houden. (JH)

Jimpa
Ho ‘ns even, Olivia Colman is in Amsterdam? In Jimpa speelt Colman de rol van regisseur Hannah, die samen met haar non-binaire tiener Frances naar ons kikkerlandje reist om opa Jim (John Lithgow) te bezoeken. In Amsterdam zit Frances beter in diens vel dan ooit, met alle gevolgen van dien voor moeder Hannah. Nog een reden om uit te kijken naar Jimpa: het is de tweede speelfilm van regisseur Sophia Hyde, die we kennen van Good Luck to You, Leo Grande. (EK)

Alpha
We weten het nog niet zeker maar willen het wel heel graag manifesten, dus bij deze: in 2025 komt Julia Ducournau terug. Hopelijk. Niks is zeker, maar Ducournau (die de Gouden Palm won met Titane) is in ieder geval met íets bezig. Samen met acteurs Golshifteh Farahani (Paterson) en Tahar Rahim (Monsieur Aznavour) werkt de Franse regisseur aan Alpha, een film over een mysterieuze ziekte en een meisje in de jaren 80. Say no more, wij zitten klaar. Julia, als je dit leest: we missen je. (JB)

The Mastermind
Een film van Kelly Reichardt is altijd een cadeautje. Maar een Kelly Reichardt heist movie? Daar hadden we in onze stoutste dromen niet op durven hopen. Toch is het echt zo: volgend jaar plant Reichardt een kunstroof met een bende van onze lievelingsmensen, waaronder Josh O’Connor (La chimera), Alana Haim (Licorice Pizza) en John Magaro (Past Lives). Ocean’s 11 zijn wij nu al vergeten. (JB)

The Bride!
Maggie Gyllenhaal waagt zich aan het beroemdste bruidje van Hollywood: The Bride of Frankenstein. Jessie Buckley speelt de titelrol, Cristian Bale het monster en verder spoken ook Penelope Cruz, Annette Bening en broertje Jake Gyllenhaal ergens rond. Om ons nog nieuwsgieriger te maken maakte Gyllenhaal er een musical van (vandaar het uitroepteken!), wat betekent dat de bruid niet alleen eindelijk iets te zeggen krijgt (in het origineel van James Whale uit 1935 sprak ze letterlijk geen woord en stierf ze binnen vier minuten), maar ook te zingen. Zó punk (hopen we). 

Rietland
Geinspireerd door de rietlanden waartussen hij opgroeide, schreef filmmaker Sven Bresser (Hogeschool voor de Kunsten Utrecht, lichting 2016) een verhaal over een eenzame rietsnijder die stuit op het het levenloze lichaam van een vermoord meisje. Terwijl zijn dorp zich meer dan ooit naar binnen keert, gaat de rietsnijder op onderzoek uit. Met *L'été et tout le reste *won Bresser in 2018 een Gouden Kalf voor beste korte film; het veelbelovende Rietland – waarvan de opnames plaatsvinden op locatie in Noordwest-Overijssel – is zijn eerste lange speelfilm. (JH)

On Becoming a Guinea Fowl
Over de doden niets dan goeds. Shula heeft er moeite mee. Niet met de dood van haar oom Fred, maar met de druk die ze ervaart van haar omgeving om verdrietig te zijn. Waarom huil je niet? Ben je dan geen mens? Maar zijn ze dan vergeten dat oom Fred een slechte man was, waarbij de menselijkheid ver te zoeken was. Waarom mag Shula dat niet gewoon zeggen? Na het succes van I Am not a Witch brengt de Zambiaans-Welshe regisseur Rungano Nyoni het Amerikaanse productiehuis A24 naar Zambia. In dit verhaal over seksueel misbruik binnen een hechte familie, reflecteert ze op de clash tussen oude en nieuwe waarden, met een magisch realistische tint. (MM)

Die, My Love
Er zijn genoeg films over het moederschap, maar te weinig over het hele reële gegeven van een postnatale depressie. Kom maar door, dacht de Schotse regisseur Lynne Ramsay, die met We Need to Talk About Kevin (2011) iedereen met een kinderwens direct van die droom afhielp. Bij Ramsay geen roze, maar gitzwarte wolken. In haar eerste film sinds het ook al niet bijster zonnige You Were Never Really Here uit 2017 speelt Jennifer Lawrence een jonge moeder die in haar geïsoleerde plattelandswoning stukje bij beetje haar verstand verliest. De cinematograaf van Die, My Love liet zich naar eigen zeggen inspireren door onder andere Repulsion en Rosemary's Baby (knus), maar Ramsay zelf zegt dat de film vooral 'really fucking funny' is. In haar geval vertrouwen we daar wel op. (LM)