Sing Sing

‘Een man die jarenlang in de cel zat en nu op z'n allerkwetsbaarst Shakespeare opvoert. Hoe vaak zie je dat nou? Nooit, dachten de makers van Sing Sing, en dat moest anders. Ze wilden een gevangenisdrama maken zonder stereotype gevangenis-drama – geen geweld, geen onrealistische ontsnappingspogingen, geen focus op trauma. En het mooie is dat er voor deze film niets verzonnen hoefde te worden. Het ‘Rehabilitation of the Arts’-theaterprogramma (RTA) – dat nog steeds bestaat in onder andere de strengbeveiligde Sing Sing-gevangenis in New York – schetst al decennia een hoopvol alternatief. Acteur Colman Domingo speelt Divine G, een onschuldig opgesloten theaterfanaat die samen met zijn mede-gevangenen Divine Eye, Dino, JJ, Preme en Dap een voorstelling voorbereidt. Afgezien van Domingo speelt vrijwel iedereen in de cast zichzelf. Die mannen, nu op vrije voeten, laten zien hoe ze leerden transformeren op het podium, en daardoor ook hun eigen verhaal wisten te herschrijven. Van gedemotiveerd naar geïnspireerd, van kansloos nummertje naar levensecht individu. Maar de vrijheid van het spel in de repetitieruimte staat in schril contrast met de tragiek van de tralies erbuiten. Het recidivepercentage van de mensen die meedoen aan programma's als RTA in de VS is maar 3%, tegenover de hartverscheurende norm van 60%. Als je ooit nog iemand moet overtuigen van het noodzakelijke belang van kunst: stuur ze naar Sing Sing. Het kan rechtzetten wat zo ontzettend krom is.’