Marlina, the Murderer voelt zich niet schuldig om een afgehakt hoofd

‘Waarom liet je hem je verkrachten?’ vraagt de politieman, als Marlina na dagenlang reizen eindelijk bij het politiebureau aankomt. Deze vraag geeft al aan wat er precies misgaat in de maatschappij van Marlina (de moordenares), die op het platteland van het Indonesische eiland Sumba leeft. Ze wordt door niemand beschermd.

Marlina is al jong weduwe. Haar overleden man zit gemummificeerd in de kamer, zodat Marlina kan sparen voor een eervolle uitvaart. Een groep mannen uit een naburig dorp komt langs om haar veestapel te stelen en haar te verkrachten, ‘als ze tijd over hebben’. Er wordt Marlina eerst verteld dat ze voor het groepje mannen moet koken. De mannen kletsen intussen wat in de woonkamer, scheppen op over wat ze allemaal met haar van plan zijn. Marlina maakt soto ayam. Gelukkig heeft ze gifbessen. En dat is nog maar akte één van de vier aktes van het verhaal.

Het klinkt misschien alsof Marlina the Murderer (In Four Acts) zich afspeelt in een ver verleden, maar dat is niet het geval. Ze heeft wel een mobieltje, maar geen bereik want ze woont veel te afgelegen en – zie het introducerende citaat hierboven – is de politie überhaupt wel te vertrouwen? 

Terwijl de mannen de soep eten, smikkelen ze: ‘Dit is betere soto dan die van mijn vrouw... maar tegen die van mijn moeder kan het niet op!’ Vrouwen zijn er alleen maar om te koken en zich vervolgens zonder slag of stoot te laten verkrachten, zo op hun gemak lijkt dit groepje mannen met hun vernietigende plan. Intussen kijkt de mummie-echtgenoot met lege ogen geduldig toe en wacht Marlina ook rustig af tot haar aanvallers één voor één het loodje leggen. De gifbessen, die ze bewaarde bij haar juwelen (haar kostbaarste bezit!), hebben hun werk gedaan.

Het afgehakte hoofd laat zien waartoe ze in staat is

Door een samenloop van omstandigheden die ik hier niet uit de doeken zal doen, is Marlina in akte 2, 3 en 4 voornamelijk onderweg, mét een afgehakt hoofd onder haar arm. Dat helpt: opeens is ze niet meer zo kwetsbaar. Het afgehakte hoofd laat zien waartoe ze in staat is, en dat is nogal wat. Niemand valt haar meer lastig.

Een ongewenste consequentie van het afgehakte hoofd is echter wel de geest waar het hoofd ooit bij hoorde, die haar nu, al tokkelend op zijn gitaartje, overal achtervolgt. Een voor de hand liggende interpretatie van die geest zou Marlina’s schuldgevoel zijn, zoals geesten vaak symbool staan voor unfinished business (lezer, pin me hier niet op vast, dit heb ik geleerd van Derek Ogilvy). Maar dat is in dit verhaal niet het geval.

Marlina lijkt zich totaal niet schuldig te voelen. Waarom de geest haar dan wel achtervolgt? Om met zijn gitaartje een goeie soundtrack te leveren voor deze Indonesische Western, misschien. Marlina heeft gedaan wat nodig was om zichzelf te beschermen. En als de politie jou de schuld geeft, tsja, dan zit er niets anders op dan met een afgehakt hoofd je territorium af te bakenen.