Is House of Gucci een goeie film, of ben ik gewoon gaga over Gaga? Fien doet onderzoek naar haar persoonlijke motivaties en denkbeelden omtrent Lady Gaga (in deze column ook wel L.G. genoemd). Is er ergens nog een laatste restje semi-objectief oordeelvermogen te vinden?
In mijn Spotify Wrapped van dit jaar was Lady Gaga alwéér mijn meest beluisterde artiest, en ik ken mezelf goed genoeg om dan te denken: hoe kan het ook anders? Wat had ik dan verwacht? Natúúrlijk heb ik het afgelopen jaar honderden keren naar Rain On Me geluisterd, ik heb helemaal geen Spotify Wrapped nodig om mij dat te vertellen. Voor L.G. heb ik een zwak vergelijkbaar met mijn zwak voor Elise Schaap, en dan weet je dat het serieus is. A Star is Born is natuurlijk mijn lievelingsfilm, Chromatica staat op repeat en L.G. heeft wat mij betreft altijd de beste outfits aan op het Met Gala.
In ieder geval, daarom ging ik natúúrlijk ook naar House of Gucci en vond ik het natúúrlijk ook een geweldige film, dat wist ik eigenlijk al voordat ik 'm gezien had. Bij deze dus een zeer subjectieve bespreking van deze Lady Gaga-Hollywoodparel.
Lady Gaga, Adam Driver, Jared Leto, Salma Hayek en Al Pacino in een film over de geruchtmakende relatie tussen Patrizia Reggiani en Maurizio Gucci.
In House of Gucci speelt Lady Gaga Patrizia Reggiani, dochter van de eigenaar van een vrachtwagenimperium, die verliefd wordt op Gucci-zoon Maurizio Gucci (gespeeld door Adam Driver. Wie anders?). De Gucci-familie is het eigenlijk niet eens met Maurizio’s keuze voor de lower class Patrizia, maar ze trouwen tóch – terwijl George Michael’s Faith keihard door de bioscoopzaal schalt. De start van hun huwelijk lijkt een Romeo & Juliet-achtig sprookje, maar dan inclusief hete seksscènes tussen L.G. en Adam Driver. Niks op aan te merken, dus. Patrizia en Maurizio zijn verliefd, en je gelóóft het ook – in het echt reden ze trouwens in de jaren zeventig door Manhattan in een auto met op het nummerbord ‘Mauizia’, oftewel: dit koppel was Bennifer/Brangelina avant la lettre.
Dit koppel was Bennifer/Brangelina avant la lettre
Hun societysprookje wordt echter ruw verstoord door andere leden van de Gucci-familie, omdat iedereen aan het ruziemaken is over het mode-imperium, de miljoenen die daarmee gepaard gaan, en het imago van het modehuis en haar oprichters. (Even terzijde, dit maakt House of Gucci overigens echt een goeie kerstfilm: familiespanningen + winterse gebreide truien = perfecte feestdagen-must see.)
Vervolgens gaat House of Gucci ongeveer een uur lang over aandelen, erfenissen en andere financiële zaken, wat misschien niet zo interessant is, ware het niet dat Lady Gaga een reeks geweldige outfits draagt en Jared Leto, in totale transformatie, helemaal losgaat met zijn interpretatie van een Italiaanse sul. (Dat Leto met zijn over acting in een geheel andere film lijkt te spelen dan de rest van de cast laat ik even buiten beschouwing.) Ook leuk: L.G. mag eindelijk naar hartelust haar Italiaanse identiteit etaleren, waarschijnlijk toch wel haar ultieme ambitie, zie ook dit YouTube-filmpje. Pas aan het eind wordt House of Gucci weer een beetje spannend, vooral wanneer Camille Cottin ten tonele verschijnt in een hagelwit skipak – maar daar zal ik verder niets over verklappen.
Een gebrek aan editing ten spijt, kan ik niet anders concluderen dat ik House of Gucci geweldig vind, want ik ben gewoon tweeënhalf uur lang naar Lady Gaga aan het kijken. Verhaallijn? Mwah, daar zit ik hier niet voor. Spanning en sensatie? Ik weet al hoe het afloopt, het is tenslotte een waargebeurd verhaal. Cinematografische kwaliteit? Let ik niet op. Ik wil gewoon zien wat L.G. aan het doen is. Dat is eigenlijk wat ik het liefste doe.
Lady Gaga is een artistieke held en niemand die mij van het tegendeel kan overtuigen
Het komt erop neer dat mijn vermogen tot objectief oordelen, voor zover zoiets bestaat natuurlijk, rap achteruitgaat als het om Lady Gaga gaat. Ik las bijvoorbeeld een interview met L.G. over deze film, waarin ze zegt: ‘I appreciate so much how the public has adored me for almost two decades now.’ Laat dat even tot je komen. ‘I appreciate so much how the public hasadored me for almost two decades now’ (cursivering F.V.). Eigenlijk is het helemaal gestoord dat iemand zoiets zegt, maar bij L.G. denk ik: ach, ze bedoelt het vast bescheiden. Toch moet ik er misschien ook eens aan gaan geloven, en zal ik moeten accepteren dat Lady Gaga een beroemd persoon is, en dat beroemde personen over het algemeen lichtelijk gestoord zijn en/of een eigenaardige verhouding tot andere mensen en de alledaagse realiteit hebben. Of, zoals Sally Rooney in haar nieuwste romanBeautiful World, Where Are You zegt: ‘People who intentionally become famous - I mean people who, after a little taste of fame, want more and more of it - are, and I honestly believe this, deeply psychologically ill.’ Daar heeft ze misschien wel een punt.
Maar toch! Ik kan niet anders dan enthousiast zijn over L.G.’s absurde looks, haar overdreven commitment aan haar werk (om Patrizia Reggiani te spelen bleef ze naar eigen zeggen maandenlang, ook als ze niet op de set was, in haar rol) en haar talent om echt overal een hit van te maken. Zie, daar heb je het al, dit blijkt mijn leave-Britney-alone-column, want Lady Gaga is een artistieke held en niemand die mij van het tegendeel kan overtuigen.
Anyway. Ik zet even *Born This Way*op en ga intussen Camille Cottin googelen. Ook een leuke vrouw. Een beetje de Franse Fleabag. Geweldig in Dix Pour Cent. Totale queer energy. Ultragoede outfits.
