Voorbij de clichés en de neus van Lady Gaga in A Star Is Born

‘I just wanna take another look at ya,’ zegt Jackson Maine (Bradley Cooper met heel veel make-up) tegen Ally (Lady Gaga met heel weinig make-up) in A Star Is Born.

Het is een verhaal vol clichés: zij denkt dat ze te lelijk is om het te maken in de muziekwereld (hij overtuigt haar van haar schoonheid en talent), zij wordt door een foute platenbaas aangemoedigd om oppervlakkige popmuziek te maken (hij maakt country, a.k.a. ‘echte muziek’), en hij drinkt liters gin omdat hij de roem niet aankan (maar hij heeft een traumatische jeugd als excuus).

Succes wordt daarnaast gebalanceerd op een weegschaal in A Star Is Born: hoe beroemder zij wordt, hoe dramatischer zijn carrière ten einde komt. Het is de Hollywood-mythe van roem als een gelimiteerd goed: er kan maar één de grootste zijn. Dus als er enorme billboards met haar naam verrijzen naast de snelweg in Los Angeles, voel je dat het einde van zijn succes nabij is. En dat is ook zo, want terwijl Ally genomineerd is voor drie Grammy’s mag Jackson Maine in het randprogramma van die awardshow niet eens de leadzanger zijn bij een Roy Orbison-tribute. Geweigerd bij een Roy Orbison-tribute! Dan weet je wel hoe laat het is. En dan is het ook nog een probleem voor Jackson Maine (‘it’s a thing when you’re famous: people call you by your full name’, en dat doe ik dan ook) dat Ally’s nieuwste muziek nogal gaat over seks en feesten, terwijl hij volgens hemzelf, tokkelend op zijn gitaar, natuurlijk Echte Emoties overbrengt. Straalbezopen, dat wel.

A Star Is Born is een remake van een remake van een remake. De posters van de versies uit 1937, 1954, 1976 en 2018. Sommige mensen vinden dat The Bodyguard de onofficiële 90s versie is.

Bradley Cooper regisseerde deze remake, en zijn versie gedijt eigenlijk wel bij alle clichés die het verhaal met zich meebrengt. Het helpt dat de eerste helft van de film een opvallend origineel gefilmde vertelling is van de ontmoeting tussen Jackson en Ally, waarbij Lady Gaga als Ally de typische rol van het ‘naïeve meisje’ totaal negeert en gewoon keihard een irritante Jackson Maine-fan in z’n gezicht slaat. Sowieso is Lady Gaga een held in deze film (hoewel ik lichtelijk bevooroordeeld ben omdat ik vroeger hardliep in een t-shirt met haar gezicht erop + een koptelefoon waaruit The Fame Monster schalde).

Ally weet hoe getalenteerd ze is, ze heeft alleen weinig vertrouwen in het mannenbolwerk van de muziekindustrie

Ally weet namelijk precies hoe getalenteerd ze is, ze heeft alleen weinig vertrouwen in het mannenbolwerk van de muziekindustrie. Jackson Maine is dus een handige gastheer die haar helpt enkele treden over te slaan op de steile trap naar succes, want zo gaat Ally soepel voorbij aan die paar vervelende mannetjes onderaan de hiërarchie die zeggen dat haar neus te groot is om succesvol te kunnen zijn (net als Lady Gaga zelf te horen kreeg, jep, serieus).

A Star is Born gaat over de verknipte muziekindustrie, over de destructieve kracht van alcohol en roem, en over de liefde. En over Lady Gaga’s neus. Het is een gekke film: in het eerste deel praten achtergrondpersonages gewoon door de dialogen tussen Ally en Jackson heen, in het tweede deel lijkt de film meer een bijzonder geslaagde concertregistratie en door het derde deel huilt iedereen in de zaal minstens twee keer.

Eigenlijk bestaat A Star Is Born uit meerdere films in één, maar gelukkig wel met een duidelijke conclusie: Lady Gaga is nog getalenteerder dan ze al had laten zien en ik kan keihard Starstruck luisteren zonder dat iemand mijn goede smaak in twijfel trekt. Eindelijk.