In Drive My Car neemt regisseur Ryusuke Hamaguchi ons mee in het verhaal van theatermaker Yûsuke Kafuke, die middenin de rouw om de dood van zijn vrouw uitgenodigd wordt door een theater in Hiroshima om een nieuwe, meertalige adaptatie van Tjechovs Oom Wanja te maken. Omdat hij een blinde vlek in zijn linkeroog heeft, krijgt hij met tegenzin twintiger Misaki toegewezen als chauffeur. Het duurt even, maar uiteindelijk opent Misaki onvermijdelijk een deurtje in Yûsuke’s zorgvuldig opgebouwde pantser dat niet meer dichtgaat. Omdraaien heeft geen zin: wie instapt, zet zijn masker af. De passagiers fluisteren hun diepste geheimen vanaf de achterbank en er klinken geesten uit de autoradio. Niemand spreekt dezelfde taal, maar iedereen lijkt elkaar te willen begrijpen. Een goede opmars naar een podcast over de rollen die we spelen, waarom de auto in film vaak zo'n safe space is en goeie voorbeelden van theater in film (of andersom). En over Murakami, The Beatles en Beckett, en hoe lang het zal duren voordat Anna eindelijk helemaal in Miranda July verandert.
Over Anna Verkouteren Jansen
Anna Verkouteren Jansen is regisseur en theatermaker met een voorliefde voor absurdistische verhalen over eenzaamheid en vervreemding. Ze studeerde in 2017 af aan de Toneelacademie in Maastricht met een filmbewerking van Yorgos Lanthimos' The Lobster, maakte de afgelopen jaren voorstellingen voor Frascati en Over het IJ die geïnspireerd waren op graphic novels en science fiction, en haar voorstelling Het principe van verdwijnen uit 2019 was gebaseerd op het werk van Haruki Murakami. Een perfecte gast voor een podcast over de subtekst van Drive My Car, dus.
🎧 Apple: https://op.cineville.nl/2NevIrr🎧 Spotify: https://op.cineville.nl/2NIbWor
