Een vriend van me wilde niet mee naar Avengers: Endgame. ‘Dat doe ik niet meer,’ zei hij. Ik vond dat een dappere beslissing, maar ik ben zwak. Als iets de filmbeleving van de jaren 2010-2020 samenvat, dan is het wel de Marvel Cinematic Universe. Ik vind het heerlijk om in kleine zaaltjes naar kleine films te kijken, maar als de massa zich roert wil ik toch even voelen hoe het is om één van hen te zijn.
Buurman in de Bios
Marvel geeft me een goed gevoel maar ook een leeg gevoel
Superhelden-eindstreep Avengers: Endgame zit tot de nok toe vol met personages, emoties en effecten, maar Peter raakte er niet van vervuld.
Tip van Max
Avengers: Endgame
Het einde van Marvels eerste, monumentale, reusachtige superheldenserie. Met Iron Man, Captain America, Black Widow en vele, vele anderen.
Ergens is het simpel en zelfcomplimenteus om te doen alsof ik geen onderdeel van de massa uit zou maken - van heel veel populaire dingen probeer ik toch in ieder geval globaal op de hoogte te blijven, maar Marvel is altijd langs me heen gegaan. Vorig jaar rond deze tijd schreef ik nog een column over hoe het was om naar Avengers: Infinity War te kijken zonder ook maar één van de voorgaande 18 (!) films te hebben gezien, en sindsdien heb ik geen enkele andere film uit de Cinematic Universe gekeken. Bij alles wat ik hierna schrijf moet je dus maar denken: dit is eigenlijk een column over hoe het is om een 23ste film uit een film serie te kijken als je maar 1 van de voorgaande 22 films hebt gezien.
Mijn conclusie over Infinity War was tot mijn eigen verrassing dat het bij Marvel helemaal niet zo gek is om pas bij film 18 in te haken. De verhaalstructuren zijn helder en de verdeling tussen goed en kwaad laat weinig aan de verbeelding over. Ze zorgen er voor dat je ook als buitenstaander genoeg krijgt om geboeid te blijven. En hoewel Endgame als slotstuk van de reeks wel erg veel knipogen naar het verleden had die me ontgingen, was dat ook hier het geval. Ik heb me uitstekend vermaakt.
Kritisch zijn op Marvelfilms kan niet zo gauw op basis van vermaak
Kritisch zijn op Marvelfilms kan dan ook niet zo gauw op basis van vermaak. Endgame is een film van drie uur, maar zo voelde het geen seconde. Alle registers gaan open om er een spektakel van te maken, en de makers laten zich door weinig tegenhouden. Niet door clichés, niet door logica, niet door het idee dat ze zich na 22 films een beetje zijn gaan herhalen. In het Marvel-universum kan álles. En dat werkt.
Tijdens Endgame vroeg ik me dan ook af waarom je nog moeilijk zou doen. Waarom zou je nog door allerlei innerlijke worstelingen moeten gaan om de pijn van het menselijke bestaan te vangen? Waarom zou het allemaal moeten kloppen? Waarom zou het altijd origineel moeten zijn? Gewoon een superpak aantrekken en volle kracht vooruit.
Maar direct daarop volgt het gevoel dat, in ieder geval voor mij, tekenend is voor de filmbeleving van de jaren 2010-2020: het gevoel dat het allemaal toch niets meer uitmaakt. In de voorfilmpjes van Marvel werd letterlijk geeneen originele film aangekondigd. Aladdin, The Lion King, Detective Pikachu, Avengers, - het is allemaal 1 grote cinematic universe waarin we steeds hetzelfde te zien krijgen en ons toch wel vermaken.
Marvel geeft me een goed gevoel, maar Marvel geeft me ook een leeg gevoel. En misschien is dat wel hetzelfde, dacht ik achteraf. Misschien wil ik me niet alleen maar goed voelen.
Peter Buurman
Als hij niet in de film zit, is columnist Peter Buurman redacteur bij De Speld, maakt hij podcasts en schrijft hij verhalen. Hij houdt van films over het bovennatuurlijke (Villeneuve, Lynch, Miyazaki) en juist het diep menselijke (Herzog, Von Trier). Voor Cineville schrijft ’ie om de twee weken over films die hem in de war brengen.
