Hoe het is om naar Avengers: Infinity War te gaan als je nog nooit iets van Marvel gezien hebt

Ik dacht dat dit stuk zichzelf wel zou schrijven. Net zoals die keer dat ik naar Cars 3 ging zonder eerst Cars en Cars 2 te bekijken, zou ik nu naar Avengers: Infinity War gaan zonder eerst ook maar één van de achttien voorgaande films uit de Marvel Cinematic Universe te bekijken. En o, wat zouden die superhelden toch onbegrijpelijk en belachelijk zijn voor een buitenstaander als ik. Op de fiets naar het filmtheater lag het eigenlijk al vast wat ik zou schrijven, maar toen ik de film gezien had besloot ik dat allemaal weer te schrappen.

Ik kan moedeloos worden als ik denk aan de nieuwe filmreeks van Marvel, die in amper tien jaar al negentien delen kent. Die omvang is indrukwekkend, maar er spreekt ook een zeker creatief cynisme uit. Infinity War heeft in het eerste weekend alwéér alle records verbroken, en soms voelt het net alsof het alleen daarom gaat: de cijfers, het geld. Ik als purist vind natuurlijk dat het daar niet over hoort te gaan, het moet gewoon een goede film zijn. Alsof dat elkaar uitsluit.

Het punt is ook dat ik Avengers: Infinity War helemaal geen slechte film vond. Ik heb me twee en een half uur niet verveeld, ik vond het met vlagen spannend, het zag er vet uit, en ik moest gewoon echt lachen op de momenten waarop de scriptschrijvers dat van mij hoopten. Tijdens Infinity War bedacht ik me dan ook dat ik dat een saaie mening vind, waar ironisch genoeg ook niet zoveel creativiteit bij was komen kijken. Het is namelijk precies dezelfde kritiek die altijd al gegeven is op comics en popcultuur in het algemeen. Ik vind het al best wel saai om succesformules uit het verleden eindeloos nieuw leven in te blazen, maar ik vind het misschien nog wel saaier om precies hetzelfde te doen met de kritiek erop.

Het voelt ontzettend normaal om naar te kijken terwijl je nog nooit een film van Marvel hebt gezien

Bovendien was het lang niet zo verwarrend als ik vooraf dacht. Een heel aantal personages kende ik al, en verder is de rolverdeling tussen goed en kwaad kraakhelder. De slechteriken hullen zich namelijk vooral in zwarte kostuums en zeggen dingen als ‘ik maak je dood’, terwijl de goeden kleurrijke kleren dragen en vaak gevatte reacties daarop paraat hebben. Natuurlijk heb ik geen idee van de geschiedenis, en er gaan vast een hoop inside jokes aan mij verloren, maar het universum gaat eraan en een aantal helden proberen dat te voorkomen en eigenlijk weet ik al zo ongeveer vanaf mijn geboorte hoe dat soort verhalen verlopen.

Het voelt gewoon ontzettend normaal om naar Infinity War te kijken terwijl je nog nooit een film van Marvel hebt gezien. Niets om een hele column over vol te schrijven. Het is niet verwarrend of onbegrijpelijk, het is alsof je in je leven nooit iets anders hebt gedaan.