Ik ben kort geleden verhuisd. Nu woon ik opeens in een ander huis, een andere buurt, en opeens samen met mijn vriendin. Zo’n verhuizing brengt altijd een gevoel van algehele desoriëntatie met zich mee. Niet alleen ken ik in een nieuwe buurt de weg veel minder goed, ik word me ook veel bewuster van alle andere dingen die ik helemaal niet weet.
Buurman in de Bios
Buurman en Buurman én Buurman hebben een nieuw huis
Peter Buurman weet niet of zijn familie altijd al uit overmoedige klussers heeft bestaan, of dat ze zich naar Buurman en Buurman hebben gevormd.
Buurman & Buurman hebben een nieuw huis!
Nieuwe stunts van klushelden Buurman en Buurman.
Maar voordat mijn vriendin hier begint te fronsen: Ik vind dat niet vervelend. Als ik lekker in mijn vel zit, vind ik de desoriëntatie zelfs heerlijk: het geeft nieuwe energie. Ik moet weer wat beter om me heen kijken, ik kan slechte gewoontes herzien, en het leert me om me nederig te zijn: ik heb eigenlijk geen idee waar ik mee bezig ben.
Toch moest ik in die desoriëntatie op zoek zijn gegaan naar enige houvast. Want ik heb mijn nieuwe dichtstbijzijnde bioscoop opgezocht en ik ben ernaartoe gelopen. Daar draaide die middag Buurman en Buurman hebben een nieuw huis.
Wat achtergrondinformatie: door mijn achternaam ben ik intensief opgevoed met Buurman en Buurman. De hele familie kent het oeuvre en citeert er regelmatig uit in de whatsappgroep met de naam ‘Buurmannen’. Een andere whatsappgroep heet zelfs ‘A je to’, naar de Tsjechische catchphrase van het duo, die zoiets betekent als ‘opgelost’. Het is niet te zeggen of we als familie altijd al iets te optimistische klussers waren, of dat we dat pas zijn geworden door ons te spiegelen aan de filmpjes, maar het staat vast dat de geanimeerde poppetjes altijd een centrale rol hebben gespeeld in mijn leven.
Als een oom een barbecue in elkaar staat te schroeven, komt er meteen een foto in de appgroep
Als een oom samen met een vriend met gepaste onhandigheid een barbecue in elkaar staat te schroeven, maakt een omstander er meteen een foto van voor in de whatsappgroep. Met altijd hetzelfde bijschrift: ‘Buurman en Buurman’. In je hoofd zie je het plezierige geklungel al voor je.
Misschien was het een samenkomst van al die zaken - mijn familie, die geanimeerde poppetjes, het nieuwe huis, de prettige desoriëntatie - dat ik behalve lollige slapstick ook een mooie metaforische laag zag in Buurman en Buurman hebben een nieuw huis. Ze knippen alle struiken en bomen in hun tuin kaal zodat hun grasmaaier op zonne-energie niet steeds in de schaduw komt te staan, ze hebben last van een mol en storten daarom maar hun hele tuin vol beton.
Dat is mijn leven, dacht ik. Met al dat optimisme steeds weer nieuwe problemen creëren door de vorigen op te lossen, zo houden we onszelf wel bezig. En aan het einde schudden we elkaar de hand en zeggen we: dat hebben we goed voor elkaar, Buurman. A je to.
Peter Buurman
Als hij niet in de film zit, is columnist Peter Buurman redacteur bij De Speld, maakt hij podcasts en schrijft hij verhalen. Hij houdt van films over het bovennatuurlijke (Villeneuve, Lynch, Miyazaki) en juist het diep menselijke (Herzog, Von Trier). Voor Cineville schrijft ’ie om de twee weken over films die hem in de war brengen.
