Dit vonden wij (de redactie van Cineville) de beste films van 2024

Evil Does Not Exist
Aan het begin van de lente, op 21 maart, was het ineens winter in Cineville. Tintelende vingers, rode neus, kraakheldere hemel. Hamaguchi Ryūsuke liet een vers pak sneeuw vallen op het witte doek, knisperend onder de schoenen van klusjesman Takumi en zijn dochtertje Hana. Weg van de auto’s en e-mails voelden we weer dat we leefden. Maar terwijl buiten de filmzalen het zonnetje doorbrak, ontstond er aan de strakblauwe lucht van Evil Does Not Exist een klein grijs wolkje dat alsmaar groter werd. Yuppen met yurts kwamen binnen, snelwegen doorkruisten het eerst zo idyllische filmlandschap. Hadden wij het slechte weer meegenomen? Waren we eigenlijk wel uitgenodigd? En waarom is het aan Takumi en Hana om óns van levenslust te voorzien? Zonder dat we het door hadden sloop het kwaad met ons mee naar binnen in deze moderne fabel, over gentrificatie, klimaatverandering en de septic tank die ‘kapitalisme’ heet. (JB)

La chimera
Het scheelde weinig of het halve kantoor had haar koffers gepakt om naar Noord-Italië te verhuizen. Wie La chimera had gezien, moest en zou die kant op, het avontuur tegemoet. Lekker samen met Josh O’Connor en de andere tombaroli een beetje sigaretjes roken en speuren naar Etruskische graven om leeg te roven. Gezellig niet? Zo met z’n allen, iedere dag aan de slag in de buitenlucht. Maar ja, de wereld van La chimera bestaat niet. Ze is levensecht, maar ook een droom. Tastbaar als de telefoon die je nu misschien in je handen hebt en tegelijkertijd net zo ongrijpbaar als de concepten ‘tijdloosheid’, ‘schoonheid’ en ‘sterven’. Liefdevol en warm, als een zomeravond op een Italiaans buurtfeest, maar ook grondkoud en hard. Want wie wil er leven van graf tot graf? En wat heb je nog te zoeken bovenop de aarde, als de liefde van je leven met een rood touwtje vanuit een onderwereld aan je blijft trekken? La chimera plaatste troep naast schoonheid, geschiedenis naast een sprookjeswereld, bevindt zich overal tussenin, is van alles en nog wat én meer, en belandde zo op precies de juiste plek in ons hart. (JH)

The Substance
Soms ben je zo in de ban van een film dat het je hele persoonlijkheid overneemt. Je begint er tegen iedereen over te praten, volgt de cast en crew obsessief op internet en twijfelt erover om ‘m te vereren met een tattoo. The Substance is zo’n film. Eentje die bij de eerste keer zó’n indruk maakt, dat je de tweede keer je moeder meesleept en de derde keer je date, die vervolgens óók fan wordt en zíj́n moeder ermee naartoe neemt. (True story.) Heerlijk samen kijken en luisteren naar Demi Moore in een felgele trenchcoat struinend door Hollywood, Margaret Qualley die in alle glorie ‘control yourself!’ brult en een soundtrack vol beukende plaatjes van dj Raffertie. Is het een horror? Is het feministisch? Is het een parodie? Is het Ozempic? Zou jij The Substance nemen? Hier op kantoor zijn de meningen – net als in de buitenwereld – verdeeld. En dan waren er ook nog de nieuwsartikelen over bezoekers die misselijk werden, wegliepen of flauwvielen. Het is maar hoe je het bekijkt, maar er was en is geen ontkomen aan de voorpret en nasleep van deze groteske film. Valt er binnenkort nog een stilte tijdens een gesprek? Begin over The Substance. (EK)

City of Wind
In augustus blies er een frisse wind door Cineville, afkomstig uit de Mongoolse hoofdstad Ulaanbaatar. De wind droeg het verhaal van Ze met zich mee. Met vlagen is Ze een sjamaan zo oud als de geesten die hij oproept. Zijn rug is kromgetrokken onder het gewicht van alle wijze raad die hij met zich meedraagt. Maar zodra de wind van richting is veranderd, is hij een stadse tiener die huiswerk maakt, voor het eerst verliefd wordt en zijn haar peroxide-blond verft. Met moeite biedt hij weerstand tegen de oeroude krachten en de vluchtige stad die hem in hun slipstream willen meenemen. Ze brengen hem aan het wankelen en dwingen hem om een kant te kiezen, houvast te zoeken. Debuterend regisseur Lkhagvadulam Purev-Ochir weet de verschillende windrichtingen naadloos samen te brengen in City of Wind en laat zien hoe de contrasten van het hedendaagse Mongolië in wisselwerking met elkaar staan. Ze laat ons overrompeld achter, met een film die je moeiteloos meevoert in de stormachtige belevingswereld van Ze en wereldstad Ulaanbaatar. (MM)

Zone of Interest
Geen jaar compleet zonder een paar films over de Tweede Wereldoorlog, maar zo eentje als The Zone of Interest zagen we nog nooit. Het eerste wat bleef hangen: hoe kunnen mensen zó slecht zijn (daarover later meer). Het tweede: wat ziet dit verhaal over gebeurtenissen van 80 jaar geleden er gloednieuw uit. En niet alleen gloednieuw in de zin dat de familie Höss simpelweg gelukkig is in een smetteloze villa vol nieuwe spulletjes en daaromheen een recent aangelegde siertuin (met direct aan de andere kant van de snijbloemen en betonnen omheining vernietigingskamp Auschwitz) – maar ook qua digitale look and feel. Regisseur Jonathan Glazer en zijn team hebben de film er bewust niet oud uit laten zien, omdat de film ook moest gaan over de wereld van nu. Glazer mixte geschiedkundige decors en personages met bijna buitenaardse soundscapes en digitale effecten. Daarbovenop opende hij bijna letterlijk een portaal tussen 1943 en 2023. De vraag hoe mensen zó slecht kunnen zijn, was op die manier pijnlijk makkelijker te beantwoorden. (JH)

groetjes en tot volgend jaar!
Jente, Maan, Emin, Lauren en Jesse