La chimera

‘Laat het verleden rusten, zeggen ze. Maar dat is nou precies wat Engelsman-in-Italië Arthur (Josh O’Connor) níet wil. Hij steelt er liever van. In het dagelijks leven, in het Toscane van de jaren 80, graaft hij samen met een bende ruwe maar vrolijke tombaroli (grafrovers) waardevolle Etruskische schatten op, en in zijn levensechte dromen pakt hij de tijd met zijn verloren geliefde Beniamina terug. Maar zolang Arthur – letterlijk – in de vezels van vroeger wroet, komt hij niet verder. Welke schimmen schudt hij wakker om Beniamina te blijven zien, en welke echte mensen laat hij juist links liggen? Leven en dood, toen en nu, bescheiden en allesomvattend, hyperrealistisch en vol fantasie: in La chimera, het nieuwe onmogelijk samen te vatten grotemensensprookje van Alice Rohrwacher (Le meraviglie, Lazzarro felice), bestaat alles niet voor of na elkaar, maar is het er allemaal tegelijk. De rode stof van een jurk vecht zich omhoog door de aarde, en de spoken van de Italiaanse filmgeschiedenis liften mee naar de Italiaanse politiek van nu. Net zoals Arthur zich in een permanent vagevuur tussen verlies en verlossing bevindt, balanceert Rohrwacher op een magische middenweg die je inmiddels herkent als onmiskenbaar de hare. Die weg is misschien niet altijd makkelijk, en zeker niet altijd begrijpelijk, maar voelt vaak precies goed. Snap je het niet? Laat het rusten. Wil je dieper? Laat het rusten. Al dat krabben haalt misschien de glans eraf.’