Door Erik Schumacher, Anouk Spoeltman, Lauren Murphy, Jesse Heijnis en Sophie Peters
10 jaar Cineville betekent 10 jaar geniale filmscènes. De afgelopen weken zijn Anne Barnhoorn, Jasper Wolf, Gaite Jansen en Morgan Knibbe aan het woord geweest over hun favorieten en vanaf volgende week gaan drie jonge filmmakers aan de slag met hun ideale droomscène voor Scenes in Cineville. Maar nu is het nog even onze beurt! Een overzichtje van de filmmomenten waar we nog steeds niet helemaal van zijn bijgekomen: Disney World, Wonderwall, Whitney Houston en niet één, maar twee (!) badkamerscènes.
**De eindscène van The Florida Project **(Sean Baker, 2017)
Wie huilde er bij de slotscène van The Florida Project niet mee met Moonee? Ze woont met haar moeder in een aftandse motelkamer in de schaduw van het magische Disney World, waar welvarende gezinnen vakantie vieren. Zo bitter als dat klinkt, voelt het lange tijd niet, omdat je met Moonee mee mag op haar kinderavonturen. Maar de harde werkelijkheid van de volwassenen is niet eeuwig op afstand te houden. En dan doet regisseur Sean Baker iets wonderlijks. Opeens gooit hij de vorm van de film totaal om. Dag realisme. Het beeld versnelt, de violen komen erin en de kinderen rennen een sprookjeseinde tegemoet. Is het een fantasiescène? Is het echt? Eigenlijk doet dat er niet zoveel toe, want hoe dan ook voel je dat er voor een machteloos kind als Moonee uiteindelijk geen ontsnapping is. Zo’n wrang happy end zagen we nooit. (ES)
De uit-je-scherm-knal-scène uit Mommy (Xavier Dolan, 2014)
Wie had gedacht dat kampvuurcliché Wonderwall van Oasis ooit nog zó mooi kon klinken? In Xavier Dolan’s Mommy volgen we Steve, zijn moeder Diane en hun buurvrouw Kyla eerst op een claustrofobisch vierkant schermpje, dichterbij kunnen we bijna niet komen. Samen met hen zitten we opgesloten in hun problemen: Diane is werkloos, Steve is agressief en onvoorspelbaar en Kyla is onzeker. Met zijn drieën gaan ze de straat op, Diane en Kyla op de fiets, Steve op zijn skateboard. Wonderwall klinkt over zijn koptelefoon. Steve staat stil, spreidt z’n armen en duwt zo het scherm open: eindelijk kunnen we rustig ademhalen. Voor deze ene magische scène lijkt alles eventjes oké. Voor één magisch moment zijn Steve, Diane en Kyla onoverwinnelijk. (SP)
Het moment dat Ines Whitney Houston zingt in Toni Erdmann (Maren Ade, 2016)
Er is al heel wat ongemakkelijks gebeurd wanneer vader Winfried zijn dochter Ines meeneemt naar het verjaardagsfeestje van zomaar een vrouw die hij één keer eerder heeft ontmoet. Net als Ines voel je je in de val gelokt. Wat doen we hier? Welke stunt gaat Toni Erdmann, het zelfverzekerde alter ego van Winfried, nu weer uithalen? Lolbroek Winfried ziet zijn relatie met de bloedserieuze Ines uit zijn vingers glippen en probeert haar met een zoveelste kunstgreep bij zich te houden. 'Kom, laten we samen een lied spelen.' Ines zou heel hard weg moeten rennen, maar ze blijft en zingt Greatest Love Of All van Whitney Houston uit volle borst mee. In dat ene moment komt alles samen: de liefde voor jezelf, het diepe ongemak dat je voelt bij mensen die je niet kent, de broze en warme band tussen ouder en kind, het medelijden voor de oude vader én de power van Houstons wereldhit. Onvergetelijk. (JH)
**Het moment dat Nicolas Cage zijn shit verliest in Mandy **(Panos Cosmatos, 2018)
Als jij in 2018 ook betoverd werd door de manische magenta-metal van Panos Cosmatos' Mandy, dan weet je hoe lastig het is om uit zo'n visuele trip het meest geniale moment te kiezen. Was het de 'Grote Onthulling' van sekteleider Jeremiah Sands? De demonische bikers in de mist? Of misschien toch het smeden van het zwaard waarmee houthakker Red wraak neemt op de moordenaars van zijn vriendin? Toch steekt er één scène met kop en bloederige schouders boven de rest uit: Reds meltdown op de wc. Want je moet lef hebben om zoiets als Mandy te maken, maar je moet al helemáál lef hebben om een losgeslagen projectiel als Nicolas Cage in een gevoelige rol te casten, en hem vervolgens los te laten in een badkamer met 60s behang. Als je Cage niet strak regisseert krijg je namelijk dit. Maar geef de man een witte ballenknijper en een fles vodka, en je krijgt een stortvloed aan emoties waar zelfs de grootste Cage-hater een traantje bij wegpinkt. (LM)
De badkamerscène in Jusqu'à la garde (Xavier Legrand, 2017)
In Jusqu'à la garde, waarin Miriam (Léa Drucker) net is gescheiden van de explosieve Antoine (Denis Ménochet), weet Xavier Legrand de spanning precies goed te doseren. Het liefst houdt Miriam haar jongste zoon Antoine zo ver mogelijk bij haar ex-man vandaan, maar de familierechter beslist anders: er zijn geen bewijzen dat Antoine zich slecht heeft gedragen en dus moet Julien om het weekend naar zijn vader toe. Het lijkt slechts een kwestie van tijd voordat de situatie volledig uit de hand loopt en in een van de laatste scènes gaat het goed mis. Met harde bonken op de voordeur geeft Antoine aan de controle over zijn woede kwijt te zijn. Waar Legrand aan het begin van de film het vooral rustig aan doet, gebeurt alles nu razendsnel: de vlucht van Miriam en Antoine naar de badkamer, het gebonk op de deur, de woorden die vallen in de noodcentrale van de politie. Met je hart bonzend in je keel kan je niets anders doen dan hopeen dat dit goed gaat komen. We kwamen zelden met zulke klamme handjes de zaal uit. (AS)
---
Dit was 'em! De jubileummaand van Cineville. In het kader van mooie scènes lanceren we vanaf volgende week (11 april) ons eigen scène-project, Scenes in Cineville, met de ultieme scènes van drie jonge Nederlandse filmmakers. In de theaters en online te zien.
