Door Christiaan Boesenach, Jesse Heijnis, Lauren Murphy en Anouk Spoeltman.
**1. Andrea Arnold, **die ene van Fish Tank (2009), Wuthering Heights (2011) en American Honey (2017)
Met Andrea Arnold wil je wel een biertje drinken. Dat komt door hoe ze zich gedraagt (iemand die een Oscarspeech afsluit met ‘this is the dog’s bullocks’ is goed volk), maar ook door de verhalen die ze vertelt. Een jonge danseres in een Londense buitenwijk (Fish Tank), een 19e-eeuwse Britse anti-held (Wuthering Heights), een groep rondzwervende Amerikaanse adolescenten (American Honey) - Arnold geeft ze een gouden randje en iets om jezelf in te herkennen. Ze tilt zware maatschappelijke stenen op om te laten zien wat daar allemaal schittert. Haar personages (vaak non-professionele acteurs) zijn geen typetjes: het zijn de mensen die je tegenkomt in de supermarkt, op de parkeerplaats, in de klas en in de boksschool. De afgelopen jaren laat Arnold normale huisvrouwen duistere dingen doen op tv (in I Love Dick en Big Little Lies), maar wij kunnen niet wachten tot ze haar scherpe humanisme weer het grote scherm op knalt. (LM)
**2. Denis Villeneuve, **die ene van Incendies (2010), Prisoners (2013), Enemy (2013), Sicario (2015), Arrival (2016) en Blade Runner 2049(2017)
Het gebeurt niet vaak dat een filmmaker je hart steelt met de eerste scène die je van hem ziet. In 2010 gebeurde het bij Incendies, de doorbraakfilm van de destijds grotendeels onbekende Denis Villeneuve. Er komt een landschap in beeld, een jochie wordt kaalgeschoren, en op de achtergrond klinkt het waanzinnige You and whose army? van Radiohead. Voordat je weet waar de film over gaat, gaat ‘ie al door merg en been. Het was wel duidelijk dat het niet bij deze film kon blijven, maar Villeneuve liep lekker hard van stapel: binnen tien jaar maakte hij Prisoners, Enemy, Sicario, Arrival én Blade Runner 2049. Hij groeide binnen een decennium uit tot een van de belangrijkste regisseurs van Hollywood. Dat moet wel zelfvertrouwen geven, want nu durft hij het zelfs aan om sciencefictionklassieker Dune te verfilmen, waar al menig filmmaker z’n vingers aan brandde. (CB)
**3. Xavier Dolan**, die ene van *J'ai* *tué ma mère* (wereldpremière: 2009), *Les amours imaginaires* (2010), *Laurence Anyways* (2012), *Tom á la ferme* (2013), *Mommy* (2014) en *Juste la fin du monde* (2016)Ons wonderkind. Xavier Dolan, de piepjone regisseur, scenarioschrijver, acteur, editor, modeontwerper en samensteller van de lekkerste soundtracks. Geboren in Montreal op 20 maart 1989, dus toen zijn eerste Cineville-film in première ging (op 25 februari 2010) was 'ie nog geen 21 jaar oud. Jonge honden willen nog weleens in een stinkende sloot springen, maar saai is het nooit met Dolan, die altijd de beste en knapste acteurs weet te strikken, de juiste hitjes draait en met grote gebaren zorgt voor grote gevoelens. Met Mommy maake hij zijn eerste meesterwerk en het zal zeker niet zijn laatste zijn. Over twee dagen viert hij zijn 30ste verjaardag. (JH)
\ 4. Barry Jenkins, die ene van Medicine for Melancholy (2008), Moonlight (2016), If Beale Street Could Talk(2018)
Met Moonlight schoot Barry Jenkins precies in de roos. In drie levensfases en met drie verschillende acteurs vertelde hij het verhaal van Chiron, een homoseksuele jongen uit de buitenwijken van Miami. Alle ellende waar hij tegenover komt te staan wordt verzacht door drugsdealer Juan (Mahershala Ali) en zijn vriendin Teresa (Janelle Monáe), die Chiron dat eerste stukje liefde geven waar hij zijn hele leven naar op zoek was. Na het Oscar-succes van Moonlight wist Jenkins opnieuw te ontroeren met If Beale Street Could Talk, over twee jonge geliefden, vriendschap, familie en racisme in New York in de jaren zeventig. Opnieuw combineerde hij het droevige met het dromerige, het brute onrecht met onvoorwaardelijke liefde. Über-romanticus Jenkins heeft nog veel te vertellen en wij hangen aan zijn lippen. (AS)
5. Yorgos Lanthimos, die ene van Dogtooth (2009), Alps (2011), The Lobster(2015), The Killing of a Sacred Deer (2017) en The Favourite(2018)
Cineville en Yorgos Lanthimos lopen hand in hand, want ze zijn 10 jaar samen. ‘Ik heb een nieuw horloge. Van echt zilver en je kan ermee onderwater’, zegt Cineville. ‘Ik ga zwemmen. Ik heb morgen een afspraak in Hollywood’, antwoordt Lanthimos. Hij geeft Cineville een draai om haar oren en wandelt weg.
In 2009 ging de eerste Cinevillepas langs de scanner en in 2009 brak de Griekse regisseur Yorgos Lanthimos door met Dogtooth. Zijn absurdistisch-realistische film over incest, levensgevaarlijke kittens en spelletjes in de tuin van een overbezorgde vader, veroverde het filmfestival van Cannes én kreeg een Oscarnominatie. Met iedere conceptfilm van Lanthimos die volgde, groeide zijn publiek. Alps ging over acteurs die je kan inhuren om overledenen te vervangen, in The Lobster werd daten een paringsdans op leven en dood en in The Killing of a Sacred Deer legt een jonge god een arts het vuur aan de schenen. Iedere keer moesten we minimaal 3 keer hardop lachen en 1 keer heel snel wegkijken. Kroon op de liefde tussen Cineville en Lanthimos is The Favourite, die begin dit jaar in première ging en met afstand onze bestebezochte film ooit is. Next up: een verfilming van de Amerikaanse misdaadroman Pop. 1280. (JH)
PS. Yorgos Lanthimos heeft iets met mensen die zich als dieren gedragen en dieren die rare dingen doen. Daarom zitten er een flink aantal Lanthimos-scènes in onze dieren-in-1o-jaar-Cineville-compilatie:
