Terrestrial Verses

‘'Wie is dat op je t-shirt?' Mickey Mouse. 'Is dat normaal?' Wat is normaal? 'Je kind een westerse naam geven is niet normaal.' Waarom niet? 'Dat is propaganda. Verzin maar een andere naam.' Waar is mijn hondje? 'Honden zijn verboden, je hond is niet hier.' Maar ik hoor mijn hondje blaffen. 'Dat is een andere hond. Kijk op deze foto, waarom zit jij ongesluierd in je auto?' Ik mag toch zelf weten wat ik doe in mijn auto? En dat was ik niet, dat was mijn broer. 'Bewijs dat maar.' Sorry, maar dit is toch niet te volgen zo? Via negen scènes, bij elkaar opgeteld nog geen 80 minuten lang, komen in de tragikomische Iraanse film Terrestrial Verses honderd-en-één bizarre regeltjes, vragen en verzoeken voorbij. Voor de camera zien we steeds één burger die het vuur aan de schenen wordt gelegd vanwege dingen die toch eenvoudig te regelen zouden moeten zijn: een baan, een rijbewijs, een passende outfit voor een meisje om in naar school te gaan. Achter de camera zit een autoritair persoon die heel ingewikkeld doet en zegt: ‘Ik doe gewoon mijn werk’. Los van elkaar zijn de negen vignetten een soort absurdistische mopjes. Bij elkaar opgeteld vormen ze een ramp voor het land.’