Spoorloos

‘Eng: op fietsvakantie met je verkering die misschien niet zo lief is als hij lijkt. Ook eng: je vriendin die even een colaatje gaat halen bij het tankstation en nooit meer terugkomt. Supereng: weten wie het gedaan heeft, maar niet waarom. En echt doodeng: zó geobsedeerd raken door een verdwijning dat je er helemaal gek van wordt. George Sluizers klassieke thriller Spoorloos, gebaseerd op leeslijst-boek Het gouden ei en volgens Stanley Kubrick en talloze andere filmmakers de spannendste film óóit, herdefinieerde 36 jaar geleden wat eng is. Wat Jaws deed voor het strand, Ringu voor televisies en The Babadook voor trenchcoats, deed deze film voor pompstations aan de Route du Soleil, waar Rex zijn geliefde Saskia gedwongen moet achterlaten. Maar Spoorloos is meer dan een slimme thriller. Het is een nostalgische gids voor een eighties vakantie in Europa, met het dierenspel spelen op de snelweg en heel veel pastelgeel; een vroeg voorbeeld van onze true-crime-honger en de vraag of we echt alles moeten willen weten; en een tijdloze analyse van mannelijke obsessie en claustrofobische fantasieën. Klampt Rex zich vast omdat hij oprecht om Saskia geeft, of omdat hij het niet uit kan staan dat hij niets te zeggen had over dit stukje van haar verhaal? Was hun relatie wel zo tof als hij het zich inbeeldt? En zoekt hij echt naar antwoorden, of naar vergiffenis? Hoe dan ook: obsessie kan ook iets moois zijn, want wij laten deze film echt nooit meer los. We zouden ’m het liefste in een doosje willen doen.’