Alkmaar

Amersfoort

Amsterdam

Apeldoorn

Arnhem

Breda

Bussum

Castricum

Delft

Den Bosch

Den Haag

Deventer

Dordrecht

Eindhoven

Enkhuizen

Enschede

Goes

Groningen

Haarlem

Helmond

Hilversum

Hoorn

Houten

IJmuiden

Leeuwarden

Leiden

Maastricht

Middelburg

Nijmegen

Oostburg

Oosterhout

Rotterdam

Schiedam

Tilburg

Utrecht

Voorschoten

Wageningen

Zaandam

Zevenaar

Zierikzee

Zutphen

Zwolle

'Goede Keniaanse meisjes worden goede Keniaanse echtgenotes', maar Kena en Ziki hebben heel andere plannen. 


Ondanks de politieke rivaliteit tussen hun families houdt de vriendschap tussen Kena en Ziki stand. Ze steunen elkaar in het najagen van hun dromen in een conservatieve wereld. Als de liefde tussen de twee meisjes opbloeit, worden de vriendinnen voor de keuze gesteld: kiezen ze voor hun geluk of hun veiligheid?


*Rafiki* ging in Cannes in première en de release werd in het conservatieve Kenia verboden. Uiteindelijk lukte het na veel actievoeren om de film een week in de bioscopen te vertonen.

Rafiki had een verdrietig liefdesverhaal kunnen zijn, maar is trots, kleurrijk en hoopvol.

'Goede Keniaanse meisjes worden Keniaanse echtgenoten.' Maar Kena en Ziki willen iets anders. Ze willen elkaar.

Rafiki

De nieuwe film van Ruben Östlund (*The Square*). Eet de rijken en spuug ze uit!


Modellen Carl en Yaya (Harris Dickinson, Charlbi Dean) worden uitgenodigd voor een luxe cruise met aan boord een bont gezelschap aan abnormaal rijke passagiers, waaronder een Russische oligarch en Britse wapenhandelaars. De reist begint als een perfecte Instagrampost, maar er is een hevige storm op komst. Dat het roer in handen is van een eigenzinnige, aan alcohol verslaafde, Marx-citerende kapitein (Woody Harrelson), helpt niet.

Hoe lang nog voor het kapitalistisch systeem instort? Zou jij zonder lucifers vuur kunnen maken als het moest? En waarom kijken we eigenlijk zo graag naar kotsende mensen? Het zijn zomaar wat vragen die komen bovendrijven na het zien van *Triangle of Sadness*, de nieuwe satire van Ruben Östlund (*The Square*), waarin een bootvakantie van een groep wereldvreemde multimiljonairs volledig in het water valt. Onder de passagiers: een schattig ouder echtpaar dat in wapens handelt en een influencer die niet zo rijk is, maar wel graag doet alsof. De verplichte foto’s voor haar Instagram laat ze maken door haar vriendje, wiens modellencarrière in het slop zit en die zich diep van binnen vooral zorgen maakt over het geld dat hij niet heeft om zijn vriendin gelukkig te maken. Ondertussen is de kapitein dag en nacht dronken, worstelt het dienende personeel met alle bizarre verzoeken (‘Meisje, geniet van het moment. Ik beveel het je!’) en doet de schoonmaakploeg haar werk zo onzichtbaar mogelijk. Je zou honderden essays of Cineville-stukjes kunnen lezen over de thema’s die Östlund hier aansnijdt, maar je kan ook gewoon lekker gaan zitten voor een superschouwspel waarin de hoofdrollen zijn weggelegd voor een driesterrendiner, een kantelend scheepsdek en liters lichaamsvocht. Kom kijken naar brakende rijkaards en voel weer dat je leeft.

Kom kijken naar brakende miljonairs en voel weer dat je leeft.

De nieuwe film van Ruben Östlund (*The Square*). Eet de rijken en spuug ze uit!

Triangle of Sadness

Wat zou het zijn? In de sneak-programma's van de Cinevilletheaters zie je gloednieuwe verrassingspremières. Cinevillepas geldig!

Nieuwe verrassingspremières! Cinevillepas geldig.

Sneak Preview

Een briljante thriller waarin een gezin uit de onderklasse zich via een reeks slinkse trucs in de designvilla van een rijke familie nestelt. Winnaar van de Gouden Palm, de Oscars voor beste film, beste regie en beste scenario, én door jullie gekozen tot de [beste film van 2019](/magazine/beste-films-class-of-2019-uitslag-jaarboek).


De werkloze Ki-taek en zijn gezin leven in een krappe woning een arm bestaan. Dan, op een dag, dient zich een kans aan om hogerop te komen. Met een vervalst diploma weet zoon Ki-woo een aanstelling als privéleraar van de dochter van het schatrijke gezin Park te ritselen. Zodra hij is aangenomen, helpt hij ook de overige gezinsleden op slinkse wijze aan een baantje bij de Parks. En ja, daar komt narigheid van.

In de ene hoek van de ring staat een familie zonder geld en zonder scrupules, in de andere een onwetend en steenrijk gezin dat arme mensen vindt stinken. Wie hoop je dat er wint? Of anders gezegd: wie mag er flink verliezen? Omhoog klimmen en omlaag vallen, vooruitkomen en achterop raken: in *Parasite*, de razendspannende, komische en onvoorspelbare Gouden Palm-winnaar van de Koreaanse regisseur Bong Joon-ho, bestaat het een nooit zonder het ander. De film begint met de pogingen van de werkeloze familie Kim om zich het bestaan van de welgestelde familie Park binnen te nestelen. Yes, go Kims! Maar ook: stop Kims, stop hou op! In het spel om geld en aanzien wordt de ene na de andere grens overschreden. Terecht en onterecht. Je begrijpt het wel en je begrijpt het niet. Bong Joon-hoo wilde een film maken over het tijdperk Kapitalisme, en in dat tijdperk zijn we allemaal een beetje parasiet.

Totaal relevant en retespannend. Wat een rijkdom.

De Gouden Palm-winnaar van regisseur Bong Joon-ho *(The Host, Snowpiercer)*.

Parasite

Nu te zien

‘De speelsheid moest van het scherm spatten.’ Regisseur Wanuri Kahiu over haar Keniaanse LHBT-film Rafiki

In De Cineville Podcast #6 praten we over Mirai, anime, driftige peuters en waarom Japan zo kneiterhip is

Profetisch gebleken jeugddrama over drie vrienden die dolen door de Parijse banlieues.


'Ken je dat verhaal van die man die van een wolkenkrabber afsprong? Tijdens zijn val zegt hij bij iedere verdieping tegen zichzelf: tot zover gaat alles goed... tot zover gaat alles goed... tot zover gaat alles goed. Hoe je valt, doet er niet toe. Het gaat er om hoe je neerkomt.'


Hubert (Hubert Koundé), Vinz (Vincent Cassel) en Saïd (Saïd Taghmaoui) zijn drie vrienden met ieder hun eigen achtergrond, maar alledrie opgroeiend in dezelfde betonnen wijk aan de rand van Parijs. Het is begin jaren negentig en de banlieus vormen het decor van aanhoudende rellen en politiegeweld.


Terwijl hun vriend Abdel op de intensive care ligt na gevechten op straat, overweegt Vinz een wraakactie met het politiepistool dat hij te pakken heeft gekregen. Hubert droomt juist van een toekomst voorbij de voorstad.

Wat maakt een film een klassieker? Als 'ie Frans en zwart-wit is, en [minstens 25 jaar oud](https://www.anothermag.com/design-living/12574/la-haine-25-anniversary-mathieu-kassovitz-hubert-kounde-pierre-aim-interview-bfi)? Als 'ie [belangrijke prijzen](https://www.youtube.com/watch?v=XRhiT8Wm-hE) heeft gewonnen, zo [vaak](https://www.youtube.com/watch?v=2hgESZ5auLk) [wordt](https://www.youtube.com/watch?v=teoa48M7KMc) [nageaapt](https://www.youtube.com/watch?v=Ql5Hr0kepEQ) dat je niet meer weet wie [de eerste](https://www.ssense.com/en-us/editorial/culture/the-style-legacy-of-la-haine) was en tegelijkertijd [een ode](https://www.youtube.com/watch?v=okQJPUTQMqA) is aan eerdere, oudere [filmrebellen](https://www.youtube.com/watch?v=9bN397c8Zug)? Is een klassieker een vorm van [verzet](https://www.criterion.com/current/posts/642-la-haine-and-after-arts-politics-and-the-banlieue), een felle vuist tegen het systeem? Van een jonge, woedende filmmaker, die de film móet maken omdat er, zoals hij het zegt, ‘[kids doodgaan](https://www.bfi.org.uk/sight-and-sound/interviews/mathieu-kassovitz-la-haine-legacy)’? Herken je eindelijk [jezelf en je vrienden](https://www.youtube.com/watch?v=ADEvT6TB7og) in de personages, of wil je ze juist leren kennen? Voelt hun stadse wereld als een [warm bad](https://www.youtube.com/watch?v=MXacnU-SP0A) of een [koude plens](https://www.youtube.com/watch?v=XD7EBugIYpA) in je gezicht? Speelt een klassieker in op het nieuws, zoals in 1995, toen na [aanhoudend politiegeweld](https://fr.wikipedia.org/wiki/Affaire_Makom%C3%A9_M%27Bowol%C3%A9) de molotovcocktails door de banlieues vlogen, en wordt 'ie met de jaren [relevanter](https://www.parool.nl/nieuws/filmavonden-zijn-heilig~be90ab7f/), zoals in 2021, nu de wereld door diezelfde ongelijkheid en falend beleid nog heviger [in de hens staat](https://www.nytimes.com/interactive/2020/07/03/us/george-floyd-protests-crowd-size.html)? Het antwoord is ja. Als dat een film klassiek maakt, dan is *La haine* nog steeds niet te missen.

Nog steeds even vol branie, nog steeds even boos, nog steeds even bijzonder.

Profetisch gebleken jeugddrama over drie vrienden die dolen door de Parijse banlieues.

La haine

Een korte film van Pedro Almodóvar, gebaseerd op toneelstuk La voix humaine van Jean Cocteau. Met Tilda Swinton in de hoofdrol.


Een vrouw (Swinton) komt thuis en wacht op de man die haar verlaten heeft. Zijn koffers staan klaar, maar hij komt niet. Ook de hond is rusteloos zonder zijn baasje. Tijdens een telefoongesprek tussen de vrouw en haar ex-geliefde worden we deelgenoot van haar wanhoop, rusteloosheid en sarcasme.

Een korte film van Pedro Almodóvar, gebaseerd op toneelstuk *La voix humaine* van Jean Cocteau. Met Tilda Swinton in de hoofdrol.

The Human Voice

Voor zijn tweede film baseerde Andrej Tarkovski zich losjes op het leven van de 15de-eeuwse Russische meesterschilder Andrej Roebljov. Liever dan een biografie maakte hij een bespiegeling over het belang van de kunstenaar en het overleven van kunst.


Tarkovski en coscenarist Andrej Kontsjalovski geven een contemplatieve uiteenzetting over de taak van de kunstenaar in een door terreur geteisterde samenleving. In zijn streven een zuivere kunstvorm gestalte te geven, wenst meesterschilder Roebljov zich niet te compromitteren. Hij zwijgt.


De sovjetcensuur toonde zich niet ongevoelig voor de implicaties van Tarkovski’s zwartwit- en kleurenproductie; de in 1966 voltooide CinemaScopefilm werd pas in 1971 vrijgegeven voor vertoning in de Sovjet-Unie.

Andrej Tarkovski groots opgezette historisch drama over het leven van de middeleeuwse iconenschilder Andrej Roebljov.

Andrej Roebljov

Gauloises, zwarte coltruien en artistieke jongelingen die zich verzetten tegen een verstikkende, burgerlijke cultuur. Het existentialisme uit de jaren vijftig en zestig roept romantische beelden op. 


De eerste lange speelfilm van Jean-Luc Godard, naar een idee van François Truffaut, was het manifest van de nouvelle vague en trok meteen internationaal de aandacht, niet in het laatst door het onbevangen acteren van Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg.

Kennen we Jean-Luc Godard als topzwaar intellectueel orakel dat zich verschuilt achter een ondoordringbare five o'clock shadow en dito Gitanes-rookgordijn, eind jaren vijftig gold hij als de man die de weg vrij maakte voor films die de polsslag van het grotestadsleven deden voelen, ver weg van de studio's. In zijn hommage aan de Amerikaanse gangsterfilm uit de jaren veertig brengt Godard Parijs bijna documentair in beeld. De handheld camera volgt Patricia, verkoopster van de New York Herald Tribune die op de voortvluchtige autodief Michel Poiccard (Belmondo) stuit. Hij wordt verliefd, zij geeft hem aan bij de politie, ademloos vindt hij de dood in de straten van Parijs.

Godards debuutfilm geldt door zijn beeldende, niet-veroordelende manier van vertellen, het gebruik van de 'jump cut' en de inzet van jazzmuziek als mijlpaal in de filmgeschiedenis.

Het levendige debuut van Jean Luc Godard.

À bout de souffle

Een onvergetelijke roadmovie waarin Wim Wenders Europees sentiment versmelt met Amerikaanse grandeur. Winnaar van de Gouden Palm in 1984! Met een soundtrack van Ry Cooder en beelden van de Nederlandse cameraman Robby Müller.


Harry Dean Stanton speelt de de mysterieuze einzelgänger Travis Henderson, die na vier jaar afwezigheid door zijn broer wordt teruggevonden in de Texaanse woestijn. Met tegenzin keert Travis terug naar Los Angeles, waar zijn 7-jarige zoontje Hunter op hem wacht. Samen gaan ze op zoek naar de eveneens verdwenen echtgenote en moeder Jane (Nastassja Kinski).

\*klik\* Daar is de ongewassen man met het rode petje. \*klik\* Treinrails op droge woestijngrond, van hier tot aan de horizon. \*klik\* En dan zo’n door neon verlicht wegrestaurant, als baken in het pikkedonker. \*klik\* \*klik\* \*klik\* Als we onze ogen dichtdoen en denken aan *Paris, Texas*, draaien de iconische stills als fotootjes in een View-Master® aan ons voorbij. Zelfs als je de klassieker uit 1984 nog nooit hebt gezien, snap je misschien wat we bedoelen. De beelden die Duitse regisseur Wim Wenders en Nederlandse cameraman Robby Müller kozen bij hun zachte roadmovie over een gebroken Amerikaans gezin, worden al veertig jaar massaal gedeeld en hergebruikt. Ook jij moet er wel eens stukjes van hebben gezien. Sindsdien rijdt de film heen en weer in je onderbewuste. \*klik\* De View-Master blijft hangen bij actrice Nastassja Kinski in een knalroze pluizige trui. Dit is hét beeld. Niet voor niets zette distributeur Odyssey Classics het op de poster van hun re-release. Kinski en haar trui kleuren al weken onze timeline en nu net zagen we ze voor eerst levensgroot hangen in de stad: een peperpus vol blonde haren en superroze. Want iedereen moet het weten en iedereen die het weet is gelukkig: *Paris, Texas* is uit het onderbewuste ontsnapt, terug op het witte doek, terug in de wereld.

Of je ‘m nu voor het eerst ziet of voor de 13e keer, je zal voelen dat Paris, Texas al heel lang met een pinnetje in je onderbewuste staat geprikt.

Een onvergetelijke roadmovie waarin Wim Wenders Europees sentiment versmelt met Amerikaanse grandeur.

Paris, Texas

Speciaal voor peuters, kleuters en hun ouders organiseert Forum Spruit Cinema: kinderen tussen 2 en 6 jaar kunnen iedere zondagochtend terecht voor de allerleukste animatiefilmpjes, met hun ouders binnen handbereik. 


Het filmprogramma duurt 30 minuten, daarna kunnen kinderen en ouders nog lekker blijven hangen om nog 30 minuten door te spelen en te ontdekken rondom het thema van de film.

Films speciaal voor peuters, kleuters en hun ouders.

Spruit Cinema

Na vier eeuwen gemeenschappelijke geschiedenis heeft bijna 10% van de Nederlanders Indisch bloed in de familie. In de documentaire *Sporen van Indië* wordt de nationale geschiedenis van Indonesië en Nederland door presentator Hans Goedkoop tot leven gewekt, aan de hand van de verwevenheid tussen Indonesië en de Amersfoort, zomaar een stad middenin Nederland.

Presentator Hans Goedkoop *(Andere tijden)* wekt de nationale geschiedenis van Indonesië en Nederland tot leven.

80-jaar vrijheid: Sporen van Indië

Anthony Hopkins won de Oscar voor beste acteur met dit inventieve en emotionele portret van een man die zijn grip op de realiteit aan het verliezen is. Zijn dochter Anne (Olivia Colman) probeert hem tevergeefs te helpen.


Anne zoekt een verzorger voor haar dementerende vader Anthony, die steeds weer alle hulp afwijst. Voor Anthony is al lang niet meer duidelijk wat echt is en wat zich in zijn hoofd afspeelt. Zijn vertrouwde omgeving blijkt niet meer zo vertrouwd.

Als je aan het eind van deze tranenrit nog blaadjes aan je boom hebt ben je van steen.

Anthony Hopkins won de Oscar voor beste acteur met dit inventieve en emotionele portret van een man die zijn grip op de realiteit aan het verliezen is.

The Father

De nieuwe jeugdfilm van de makers van *Minoes* en *Het Paard van Sinterklaas,* waarin oma op Romy past, maar Romy ook op oma.


Met frisse tegenzin past oma Stine (Beppie Melissen) op haar kleindochter Romy (Vita Heijmen), omdat haar pas gescheiden dochter Margot moet werken. Oma, nog steeds actief als kapster, worstelt met beginnende Alzheimer. Romy vindt het niet leuk dat ze elke dag naar de kapsalon moet, maar alles wordt anders als oma Stine haar kleindochter in vertrouwen neemt over haar toenemende verwardheid.

De nieuwe jeugdfilm van de makers van *Minoes* en *Het Paard van Sinterklaas.* Waarin oma op Romy past, maar Romy ook op oma.

Kapsalon Romy

Een zwart-wit klassieker met Björk in de hoofdrol als IJslandse heks. 


Margit (Björk) is een meisje wiens moeder is vermoord omdat ze aan hekserij deed. In het middeleeuwse IJsland zijn zussen Margit (Björk) Katla op de vlucht nadat hun moeder werd vervolgd en gemarteld vanwege hekserij.

Een zwart-wit klassieker met Björk in de hoofdrol als IJslandse heks op de vlucht.

The Juniper Tree

Groots olie-epos van Paul Thomas Anderson over familie, hebzucht, religie en The American Dream, met als middelpunt de duivelse oliebaron Daniel Plainview (Daniel Day-Lewis). Nu te zien in Kriterions Moderne Klassiekers.


Wanneer Daniel Plainview begin 1900 een mysterieuze tip krijgt over een klein, maar olierijk stadje in het Westen, trekt hij met zijn zoontje H.W. naar het stoffige Little Boston. In dit dorre stadje, waar het plaatselijke vermaak zich beperkt tot de Hallelujahkerk van de charismatische voorganger Eli Sunday (Paul Dano), slaat Plainview zijn slag. Tegelijkertijd komen alle menselijke waarden - liefde, hoop, geloof, ambitie, gemeenschap en zelfs de band tussen vader en zoon - onder vuur te liggen als gevolg van corruptie, bedrog en de rijkelijk vloeiende olie.


Dit 2,5 uur durende olie-epos wordt gedragen door Daniel Day-Lewis die op onnavolgbare wijze het slechtste in een mens tentoonspreidt. Daniel Day-Lewis won met zijn rol de Golden Globe en Oscar voor Beste Acteur. Gecombineerd met een soundtrack van satanische klanken van Radiohead-gitarist Johnny Greenwood ontpopt deze film zich tot een wervelende draaikolk die uiteindelijk tot een ongekende conclusie komt. Er zal bloed vloeien...

Groots olie-epos van Paul Thomas Anderson over familie, hebzucht, religie en The American Dream.

There Will Be Blood

In de nieuwe Paul Thomas Anderson spotten we Benny Safdie (die van *Uncut Gems*), Alana Haim (die van muziektrio HAIM), Cooper Hoffman (die van Philip Seymour) en Bradley Cooper met een ongezonde hoeveelheid bronzer en een hippieblouse.


In *Licorice Pizza*komen twintiger Alana Kane (Haim) en tiener Gary Valentine (Hoffman) in elkaars leven, terwijl 70s Los Angeles als een wervelwind om ze heen draait. Anderson maakte de film in coronatijd met oude en nieuwe vrienden, en die warmte, vertrouwdheid en levenslust straalt ervanaf.

‘You’re never going to remember me,’ zegt dolende twintiger Alana in het bruisende *Licorice Pizza* tegen Gary, de puistige puber die ze net heeft ontmoet. Gary denkt daar anders over. Hij heeft het soort rücksichtslose, jeugdige branie waardoor je alles wat je bedenkt ook uitvoert, ongeacht het succes: hij zet een waterbed-imperium op, infiltreert de lokale politiek en zet alles op alles voor een instinctieve connectie met een tien jaar oudere vrouw. Hallo, het is 1973 in Californië! *Anything is possible.* In de jaren die volgen buitelen de levens van Alana (muzikant Alana Haim in haar eerste rol) en Gary (Cooper Seymour-Hoffman, de zoon van) telkens weer over elkaar heen. Ze reizen samen langs verlaten tankstations en illegale straatraces, ontmoeten filmbobo’s met fake tans en foute rocksterren, ze kibbelen en ze dromen. Waar ze precies heengaan is niet duidelijk, dat ze er samen aankomen wél. Regisseur Paul Thomas Anderson (*Magnolia, Phantom Thread*) maakte deze film in coronatijd met oude en nieuwe vrienden, en die vertrouwdheid straalt ervanaf. *Licorice Pizza* is een nostalgische kijk op Andersons eigen jeugd en een hoopvolle ode aan jonge mensen van nu. Het verhaal van Alana en Gary is ingewikkeld, grappig, inspirerend en rommelig. Maar wanneer alles toch steeds weer op z'n plek valt, herinner je je precies waarom je zo van film houdt.

Duikelen, kibbelen, dromen: door de levenslust van Alana en Gary (en van Paul Thomas Anderson) weet je weer waarom je zo van film houdt.

De nieuwe Paul Thomas Anderson, met Alana Haim, Cooper Hoffman (zoon van) en Bradley Cooper in een ongezonde hoeveelheid bronzer.

Licorice Pizza

Een filmprogramma met shorts over de geschiedenis van 16mm-film. Jonge makers vinden de creatieve mogelijkheden van 16mm-film een verademing in het huidige digitale tijdperk en volgen het pad van de avant-garde.Let op: het filmfestival is verdeeld in onderstaande blokkenschema, Cinevillepas is alleen geldig aan de deur (online geen reserveringen).


**Programma**

1. Opening vrijdag 29 september, zie [hier](https://worm.org/production/back-to-the-future-festival-spectral-opening/) voor meer info.

2. Eerste dag zaterdag 30 september, zie [hier](https://worm.org/production/back-to-the-future-festival-spectral-day-1/) voor meer info.

3. Tweede dag zondag 1 oktober, zie [hier](https://worm.org/production/back-to-the-future-festival-spectral-day-2/) voor meer info.

Een filmprogramma met shorts over de geschiedenis van 16mm-film.

Back to the Future Festival

Klassieke, kippenvel veroorzakende psychologische horror met freudiaanse ondertoon. Hitchcocks vertelling, naar een kort verhaal van Daphne Du Maurier, draait om een aantrekkelijke blonde verleidster die een beginnende romance heeft met een jonge advocaat. Zij maakt kennis met zijn familie in Bodega Bay, waar brutale vogels hun eigen plan blijken te trekken.


*The Birds* kan worden opgevat als voorloper van de rampenfilm, die in de jaren zeventig furore zou maken. De natuur verklaart de oorlog aan de mensheid, waarbij het gevaar deze keer uit onverwachte hoek komt. Hitchcock moest allerlei montagetrucks aanwenden om de ingewikkelde interactie tussen vogels en mensen te filmen. Zo werden de vogels eerst afzonderlijk gefilmd om later in het beeld geplakt te worden.


De films is ook doordrongen van een maniakale aandacht voor het detail. Zo weerspiegelen meubelstukken en voorwerpen de welstand en sociale status van de bewoners. De stralende Tippi Hedren maakte haar debuut in deze briljante griezelfilm die menig bezoeker na afloop anders deed kijken naar onze gevleugelde vrienden.

The Birds

Zoe Lucas woont al ruim veertig jaar op Sable Island, een stukje land van ruim dertig kilometer lang en anderhalve kilometer breed in de Atlantische Oceaan, in de buurt van Nova Scotia. Ze leeft er in harmonie met de overweldigende natuur, die ze bestudeert, in kaart brengt en waar nodig en mogelijk onderhoudt.Poëtisch portret van Sable Island en zijn enige menselijke bewoner Zoe, die er de flora en fauna bestudeert en conserveert.


Filmmaker Jacquelyn Mills volgt Lucas op haar dagelijkse wandelingen over het eiland, in verschillende weersomstandigheden, en legt die vast op 16mm-film. De twee vrouwen inspireren elkaar met hun belangstelling voor onderzoek en kunst.


Het leidt tot nieuwe projecten, bijvoorbeeld het gebruik van natuurlijke materialen zoals paardenmest, algen en planten bij het opnemen en ontwikkelen van film. De resultaten zijn deel van de documentaire, net als de experimentele muziek ‘gemaakt’ door insecten.

Poëtisch portret van Sable Island en zijn enige menselijke bewoner Zoe, die er de flora en fauna bestudeert en conserveert.

Geographies of Solitude

Korte films van jonge kunstenaars en internationale makers.

Glued and Screwed

Welke keuzes maakt Amsterdam als stad? Gaat ze de allerlaatste vruchtbare grond volbouwen met grote hallen? Of kiest ze voor een alternatief? In *Meer, de strijd om de laatste akkers van Amsterdam* neemt regisseur Bart Melief ons mee op zijn zoektocht naar de antwoorden op deze vragen.


Filmmaker Bart Melief volgde drie jaar lang de ontwikkeling van het bedrijventerrein in de Lutkemeerpolder en het protest daartegen. Met zijn film wil hij deze gebeurtenis vastleggen en een monument oprichten voor een kleine polder in een grote stad.

Documentaire over de ontwikkeling van (en het protest tegen) het bedrijventerrein in de Lutkemeerpolder.

Rafiki

Gerelateerde artikelen

‘De speelsheid moest van het scherm spatten.’ Regisseur Wanuri Kahiu over haar Keniaanse LHBT-film Rafiki

In De Cineville Podcast #6 praten we over Mirai, anime, driftige peuters en waarom Japan zo kneiterhip is

Lid worden

Nu te zien

Triangle of Sadness

Sneak Preview

Parasite