Mathilde

large_CV_CLÉO.jpg

medium_CV_CLÉO.jpg

small_CV_CLÉO.jpg

thumbnail_CV_CLÉO.jpg

large_CV_CLÉO_tekst.jpg

medium_CV_CLÉO_tekst.jpg

small_CV_CLÉO_tekst.jpg

thumbnail_CV_CLÉO_tekst.jpg

Artikelen

large_CLEO_banner.jpg

medium_CLEO_banner.jpg

small_CLEO_banner.jpg

thumbnail_CLEO_banner.jpg

Bij klassieker Cléo de 5 à 7, over een jonge vrouw in afwachting is van een onheilspellend doktersbezoek, denkt beeldcolumnist Mathilde Bindervoet terug aan de periode waarin ze hoorde dat ze MS had.

Was getekend: Cléo de 5 à 7 en het leven dat aan je voorbij flitst

Twee uur uit het leven van zangeres Cléo, die angstvallig de diagnose van een onderzoek naar maagkanker afwacht. Agnès Varda's brak met haar schitterende tijdsdocument door in de nouvelle-vaguebeweging.


Cléo, een Franse zangeres, wacht op onderzoeksuitslagen die moeten aangeven of zij kanker heeft of niet. Alhoewel de ziekte nog niet is vastgesteld, is ze er al van overtuigd dat ze de ziekte heeft en er aan zal sterven. De film volgt Cléo gedurende twee uren, terwijl ze door Parijs trekt, allerlei mensen ontmoet en probeert het leven vanuit een ander perspectief te zien. En dan ontmoet zij een soldaat die de volgende dag de oorlog in Algerije in zal gaan.


Als schrijver en regisseur blijft grande dame Agnès Varda een belangrijke stem in de Franse en Europese cinema en de kunstwereld, met een bijzonder oog voor de magie van het alledaagse. In 2014 eerde de European Film Academy haar met een Lifetime Achievement Award.

Twee uur uit het leven van zangeres Cléo, die angstvallig de diagnose van een onderzoek naar maagkanker afwacht.

Cléo de 5 à 7 (re-release)

Tessa

Jesse

Jente

**Deze films kwamen er voorbij**
_The Mastermind_ (2025) - Kelly Reichardt 
_Julie & Julia_ (2009) - Nora Ephron 
_Challengers_ (2023) - Luca Guadagnino 
_Pride & Prejudice_ (2005) - Joe Wright
_The Dark Knight_ (2008) - Christopher Nolan
_Meek’s Cutoff_ (2010) - Kelly Reichardt
_River of Grass_ (1994) -  Kelly Reichardt
_Old Joy_ (2006) - Kelly Reichardt 
_Wendy and Lucy_ (2008) - Kelly Reichardt
_Showing Up_ (2022) - Kelly Reichardt 
Night Moves (2013) - Kelly Reichardt
_Ocean’s Eight_ (2018) - Gary Ross
_Ocean’s Eleven _(2001) - Steven Soderbergh
_Ocean’s Twelve_ (2004) -  Steven Soderbergh 
_Ocean’s Thirteen_ (2007) - Steven Soderbergh
_Heat_ (1995) - Michael Mann
_The Great Train Robbery_ (1903) - Edwin S. Porter 
_Asphalt Jungle_ (1950) - John Huston 
_How to Steal a Million_ (1966) - William Wyler
_Le Cercle Rouge_ (1970) - Jean-Pierre Melville 
_Dune_ (2021) - Denis Villeneuve
_The Batman_ (2022) - Matt Reeves 
_Cinderella_ (2015) - Kenneth Branagh 
_God’s Own Country_ (2022) - Matt Reeves
_Only You_ (2018) - Harry Wootliff
_Hope Gap_ (2019) - William Nicholson
_The Crown_ (2016-2023) - Peter Morgan
_Emma_ (2020) - Autumn de Wilde 
_Mothering Sunday_ (2021) - Eva Husson 
_La Chimera_ (2023) - Alice Rohrwacher
_Challengers_ (2024) -  Luca Guadagnino 
_Wake Up Dead Man_ (2025) - Rian Johnson 
_Jack of Spades_ (releasedatum tba) - Joel Coen 
_The Dish_ (2026) - Steven Spielberg 
_The History of Sound_ (2025) - Oliver Hermanus 
_Certain Women_ (2016) - Kelly Reichardt 
_It Was Just an Accident_ (2025) - Jafar Panahi
_Bugonia_ (2025) - Yorgos Lanthimos 
_Die My Love_ (2025) - Lynne Ramsay 
_You Were Never Really Here_ (2017) - Lynne Ramsay
_We Need to Talk About Kevin_ (2011) - Lynne Ramsay 

**Wat verder nog ter sprake kwam**
[How Real Is It? Ocean's Eight](https://www.youtube.com/watch?v=L_BMPmOZgiY), Business Insider
[How Josh O’Connor Became the Thinking Man’s Leading Man](https://www.gq.com/story/gq-hype-josh-oconnor-2025), GQ, Oktober 2025. 

Host: Jesse Heijnis
Aan tafel: Jesse Buskes en Tessa de Vet
Edit: Tessa de Vet

Podcasts

Hot and heisty: een podcast over The Mastermind, Josh O’Connor en de kunst van de heistfilm

Oef, wat klinkt dit hot: een heistmovie, zich afspelend in 1970, met Josh O’Connor en Alana Haim in de hoofdrol. De mode van 1970? Hot. Een vintage Chevrolet Nova? Hot. Josh als kunstdief? Hot. Maar nee, _The Mastermind_ is helemaal niet hot. Want veel meer dan een heistfilm is _The Mastermind_ een Kelly-Reichardt-movie: kalm, groezelig, tragikomisch en opgebouwd rondom een onopvallend figuur wiens leven – en buit – hem door de vingers glipt.    

Eerder maakte Reichardt, die in de VS al drie decennia actief is als onafhankelijke filmmaker, onder andere een western over pioniers die maar niet vooruitkomen (_[Meek’s Cutoff](https://cineville.nl/nl-NL/films/meeks-cutoff)_), een thriller over gewapende eco-activisten bij wie de twijfel toeslaat (_[Night Moves](https://cineville.nl/nl-NL/films/night-moves)_) en een historisch drama over twee mannen die melk stelen van de enige koe in het dorp (_[First Cow](https://cineville.nl/nl-NL/films/first-cow)_). Reichardts genrefilms kijk je niet voor de actie, maar voor de reactie. Hoe reageren de personages op de dingen die buiten hun invloed om gebeuren – of juist niet gebeuren? 

In _The Mastermind_ draait het allemaal om de plannen van JB Mooney (Josh O’Connor), een werkeloze jonge vader die een _heist_ beraamt in een klein museum in Massachusetts. Terwijl zijn vrouw Terri (Alana Haim) druk is met de kinderen en brood op de plank brengt met haar kantoorbaan, hangt JB in zijn boxer op de bank en rijdt rondjes in zijn auto, denkend aan de vier schilderijen die hij wil stelen. 

Waar de meeste heistfilms eindigen met de roof, zit ie bij _The Mastermind_ wat meer aan het begin. De scène waarin JB zijn plan tot uitvoering brengt, is op zichzelf loeispannend én grappig, zoals het een goede heistmovie betaamt. Maar wat er daarna allemaal gebeurt, is waar het Reichardt werkelijk om gaat. ‘Ik wilde dat het personage moest improviseren’, legt ze uit, videobellend vanuit een hotelkamer in Rome, waar ze is om haar film te promoten. ‘Ik wilde beginnen met iets wat het personage had gepland. Daarna zou het geen heistfilm meer zijn, maar meer een _coming undone_-film.’

**Is uw film een bewust antwoord op de clichés van het genre? JB blijkt het tegenovergestelde van een mastermind.** 

‘Als mensen mijn films analyseren, zeggen ze vaak dat ik een genre heb gedeconstrueerd. Maar het is niet alsof ik dat van te voren zo bedenk. Ik geef filmcollege en de beste manier voor mij om les te geven, is om films te deconstrueren. Dus misschien is dat gewoon hoe mijn brein werkt. Op een gegeven moment heb je een leeftijd bereikt – ik heb het hier weleens over met kunstenaars, schrijvers of andere filmmakers – dat als je iets nieuws wil proberen, je altijd weer terugkomt bij ‘jezelf’. Het is alsof je eigen stem zich aan je onthult. Je kan er niet aan ontsnappen. In de montageruimte zag ik het ook dit keer meteen: o ja, dit is de wereld waarin ik opereer.’

‘Ik verzamel al heel lang artikelen over kunstroven – al sinds de tijd dat iedere stad nog zijn eigen krant had. Tegenwoordig zoek ik naar heists op Google en zo kwam ik terecht bij het 50ste jubileum  van een overval in Worcester, Massachusetts. Vier tieners waren in een museum bezig met een opdracht voor school en raakten zo betrokken bij een _snatch and grab_. Dat was de inspiratie. Daarnaast had ik het idee om binnen een bepaald genre te werken, waarna het personage en ik, de filmmaker, inhoud zouden geven aan die vorm.’

**Is JB uw eerste hoofdpersonage die wat meer een slechterik is?**

‘Ik hoop dat al mijn personages een mengelmoes zijn van goed en kwaad, waarbij de één misschien meer gebreken heeft dan de ander. Het personage van JB krijgt vorm door hoe de mensen om hem heen op hem reageren: zijn moeder, zijn vrouw, zijn oud-klasgenoot van de kunstacademie. Het is 1970; Terri heeft twee kinderen, ze werkt en brengt brood op de plank. JB is een man uit de middenklasse, die soort van rebelleert tegen zijn ouders en zijn privileges. Tegelijkertijd leunt hij juist op die hulp, op de vrouwen in zijn leven die hier en daar zijn scherven oprapen. Als man heeft JB de mogelijkheid om zijn leven te vergooien. Hij is een man, dus als hij dat wil, dan kan hij dat doen. Terri heeft die mogelijkheid niet echt. Ze heeft als het ware drie kinderen om voor te zorgen. Maar zoals ik het zie, staat Terri aan het begin van een nieuw hoofdstuk.’

**Heeft u sympathie voor voor JB?**

‘Soms ben ik in de war, omdat Josh hem speelt en Josh op geen enkele manier is zoals JB. Maar iedereen reageert weer anders op hem. Ik heb veel vrouwelijke vrienden die JB echt een enorme ezel vinden en zich niet kunnen voorstellen dat ik hem überhaupt heb kunnen maken, haha. Hij is op een bepaalde manier een leeg vat, wat ook het punt is dat ik wilde maken. Je kan dingen op hem projecteren, afhankelijk van in welke levensfase jij je bevindt. Bij de Q&A’s zijn er genoeg mannen die het probleem niet zien.’

**Ik projecteerde vooral mijn eigen vaderrol op JB. Op TikTok kijk ik graag naar vaders die het slechter doen dan ik. JB kan daar zo tussen.** 

‘Zelf ben ik opgegroeid in de jaren zeventig, maar Alana en Josh zijn natuurlijk van een andere generatie. Alana wilde graag weten hoe de kinderen zich voelden en vond dat ze liefde en zachtheid moest toevoegen aan haar rol. Ik heb toen aan haar uitgelegd dat in mijn ervaring – en in de ervaring van mijn vrienden – in de jaren zeventig… _nobody gave a shit_. Het was geen tijd waarin ieder gevoel van ieder kind belangrijk werd gemaakt. Ouders waren destijds ook zo veel jonger dan de ouders van nu. Je vader of moeder zei gewoon: ga de auto in, we gaan nu dit en dit doen. Als we thuis waren en je werd gezien, dan moest je een klusje doen. Dus je probeerde jezelf onzichtbaar te maken. Het was zo’n andere manier van opvoeden. Als ik vaders tegenwoordig met hun kinderen zie, dan denk ik aan wat kinderen vroeger allemaal hebben gemist. Maar andersom geldt het ook: vaders _missed out_. Het was een andere tijd.’

**Waarom koos u voor een film die zich afspeelt in de jaren 70?**

‘Let op, het speelt in 1970! Dus niet in de jaren zeventig, maar juist aan het einde van de jaren zestig. De teleurstellingen uit die periode hangen nog in de lucht en het is nog niet duidelijk wat de jaren zeventig gaan brengen. Het land is supergepolariseerd. Nixon… We bombarderen Cambodjanen. Er zijn schietpartijen op universiteiten. In 1970 geldt er nog steeds een dienstplicht, maar JB is te oud om nog opgeroepen te worden. Dat vond ik belangrijk. Terwijl zijn vrienden zich daar nog zorgen over moeten maken, staat het bij hem niet meer op de radar. Toen ik het scenario schreef waren er al parallellen tussen nu en 1970, maar ik had me niet kunnen voorstellen dat de National Guard [door president Donald Trump, red.] naar Chicago en Portland, waar ik woon, zou worden gestuurd. Er is in Amerika op dit moment geen enkele ruimte voor een weerwoord.’

**In de filmwereld ging het vorige maand veel over het budget van _One Battle After Another_, en het feit dat Paul Thomas Anderson zo’n persoonlijke en politieke film mocht maken met meer dan 100 miljoen dollar. Heeft u een filmidee in de la liggen dat 100 miljoen dollar moet kosten?**

‘_Those boys_ krijgen echt veel geld, haha. Ik ga nooit 100 miljoen dollar krijgen. Mijn geld verdien ik met lesgeven. Ik heb het geluk dat ik de films kan maken die ik wil maken. Ik bedoel: ik heb een film gemaakt over een man die melk steelt bij een koe en een film over gebroken aardewerk en een gewond vogeltje. Ik heb die films kunnen maken zoals ik het wilde. Ik denk dat de mannen die zo veel geld krijgen ook kunnen doen wat ze willen, maar… Weet je wat het is? Ik had iets meer budget voor deze film en dat helpt om de dingen beter te maken. Het belangrijkste is dat je meer tijd hebt om na te denken.’

‘De wereld van de onafhankelijke film is zo moeilijk en zo precair. Het is moeilijk voor iedereen. Als we een film maken, hebben we altijd zoiets van: dit is waarschijnlijk de laatste. Er komt vast iemand langs om de stekker eruit te trekken.’

**U vertelt net dat u naast filmmaker ook docent bent. Hoe is het om in contact te staan met een nieuwe generatie filmmakers? Hoe kijken zijn naar de filmwereld?**

‘Ik geef nu 20 jaar les aan Bard College, een _liberal arts school_. Op Bard zijn veel studenten landschapskunstenaars of ze maken non-narratieve films, of ze doen performances. Er is een sterke connectie met de fotografie-afdeling en de leerlingen doen ook aan beeldhouwen. Het zijn geen kids die visitekaartjes aan het maken zijn omdat ze naar Sundance willen. Ze zijn meer op ontdekkingstocht, volgen filosofielessen – dat soort dingen. Ik vind ze heel open en nieuwsgierig. Ze zijn opgegroeid met YouTube en zo, dus als ik mijn studenten bijvoorbeeld films uit de jaren veertig laat zien, vinden ze dat interessant. Het is iets anders dan wat ze normaal gesproken zien.’ 

‘Ik was deze week in Bologna en Rome en de jongeren daar leken me weer anders op een andere manier. Ze bleven allemaal voor de Q&A en stelden interessante vragen. Mijn films vragen om geduld en het is hartverwarmend om te zien dat jongeren er echt iets in zien. Het is fijn om die connectie te voelen.’

Interviews

Het was niet per se de bedoeling, maar met heistfilm _The Mastermind_ zet regisseur Kelly Reichardt (_First Cow, Certain Women_) weer eens een filmgenre volledig naar haar hand.

Kelly Reichardt over The Mastermind: ‘Als man heeft JB de mogelijkheid om zijn leven te vergooien’

Emin

Een kleurrijke musical over het einde de tijden zou je misschien niet zo snel verwachten van documaker Joshua Oppenheimer, wiens bekroonde films _[The Act of Killing](https://cineville.nl/nl-NL/films/act-killing)_ en _[The Look of Silence](https://cineville.nl/nl-NL/films/look-silence)_ de Indonesische massamoorden van 1965-66 belichten. Maar als we Oppenheimer spreken over _The End_, vertelt hij ons dat je aardig wat gelijkenissen kan vinden in zijn voorgaande docu’s en zijn speelfilmdebuut. ‘_The End_ is een tragedie over oneerlijk en onverdiend optimisme dat eigenlijk staat voor wanhoop en schaamte. De personages grijpen naar een lied als een nieuwe manier om tegen zichzelf te liegen, om hun vreselijke situatie te romantiseren of hun schuld te ontkennen.’

Wat Oppenheimer hier zegt, is in feite de essentie van zijn vorige twee documentaires. In _The Act of Killing_ richt hij zijn camera op de daders van de Indonesische massamoorden en daagt hij ze uit om hun moorden en martelingen na te spelen, in de stijl van hun favoriete genres – waaronder musicals. Ze liegen over wat er is gebeurd en romantiseren hun schuldgevoelens. In _companion piece_  _The Look of Silence_ schuift de focus naar de slachtoffers, die de moordenaars met hun leugens confronteren. Beide films gaan over schuldgevoelens en het zoeken naar de waarheid in een wereld vol onwaarheden. En zo doet _The End_ dat ook – ietsjes abstracter, ietsjes muzikaler.



Diep onder de grond en vijfentwintig jaar na een grote milieuramp, zitten Mother (Tilda Swinton), Father (Michael Shannon) en Son (George MacKay) vast in een luxueuze bunker, waar het – gezien de omstandigheden – goed toeven is. Ze wonen er samen met een tante, een arts en een kok. Al snel heb je door dat Mother en Father niet de aardigste mensen zijn. De bunker is erg groot, waarom wonen ze er maar met z’n zessen? 

De bunker bevindt zich in een besneeuwde grot waar je vrij kan rondlopen. Als het gezin in de grot een vreemdeling vindt onder een hoopje sneeuw, willen Mother en Father deze 'Girl' (Moses Ingram) zo snel mogelijk weg hebben. Son is ondertussen op slag verliefd. Langzamerhand worden de schuldgevoelens van de ouders groter (’als er nu plek is voor haar, dan was er toen ook plek voor hen’), terwijl hun zoon zich weet los te wringen uit een wereld vol leugens.

>Ik heb een musical over het einde van de wereld gemaakt, omdat ik wilde laten zien dat optimisme een leugen is

Ik hou van musicals. Hoe meer gezang, hoe meer emotie en hoe duidelijker de boodschap. Maar _The End_ is een ietwat vreemd exemplaar, dat me deed denken aan weer een andere ietwat vreemde musical, _[Zero Patience](https://cineville.nl/nl-NL/films/zero-patience)_. Ook deze film neemt een vrij intens onderwerp – de aidsepidemie – en maakt er een campy musical van, vol zingende, lijdende mensen. En het werkte, net als met _The End_, want zelfs als deze upbeat liedjes worden gezongen, prik je zo door de leugens heen. 

Het lied _[The Mirror](https://www.youtube.com/watch?v=x4C2_vPKKvs)_, in _The End_ gezongen door een onzuivere maar prachtige Tilda Swinton, bleef juist door dat ‘valse’ – op een bedrieglijke manier – in m’n hoofd zweven. Voordat we in het gesprek duiken, vraag ik Oppenheimer nog naar al die spiegels, in de film en het lied. ‘De spiegels zijn cruciaal. _The End_ is een film over hoe we verhalen vertellen om de wereld en onszelf te verdoezelen. Wanneer zien we onszelf zoals we echt zijn? Mother kijkt door een fotoalbum – ook een spiegel – en zingt dezelfde melodie als wanneer ze later in de spiegel kijkt. Spiegels en reflecties komen overal in de film voor en komen samen in haar lied, The Mirror, dat gaat over hoe ze zichzelf ziet en hoe ze liegt over het geluk van de familie.’

**Waarom koos je voor een musical over zo’n duister onderwerp, het einde van de wereld?**

‘Wat ons naar het einde van de wereld leidt, is dat we blijven ontkennen. Het is een waanidee geworden, waarin we grondeloos optimistisch blijven en doen alsof al onze problemen, die we zelf gecreëerd hebben, vanzelf zullen oplossen. Dat optimisme is geboren uit schaamte en angst om naar onze eigen medeplichtigheid te kijken. Daarom zeggen we altijd tegen onszelf en elkaar dat het wel goedkomt.’

>De personages proberen nieuwe excuses en leugens te vinden via melodie, maar deze pogingen zijn slechts gedeeltelijk succesvol. Daarom is het zingen zo ruw

‘Optimisme is geen hoop, het is het tegenovergestelde. Hoop is samenkomen, veranderen, oplossen. De musical is het ultieme genre van de onverdiende, ongefundeerde hoop. Het is het meest onbeschaamde, meedogenloze en grotesk optimistische filmgenre. Ik heb een musical over het einde van de wereld gemaakt, omdat ik wilde laten zien dat optimisme een leugen is. Zingen over het einde van de wereld is niet hoopvol.’

**Het klinkt alsof je zelf geen fan bent van musicals.**

‘Ik vond musicals altijd verbazingwekkend en verontrustend. Hoe en waarom denkt de verhalenverteller dat het acceptabel is om een personage in zingen te laten uitbarsten? De meeste mensen die musicals haten, doen dat vanwege dat ene moment: het moment dat iemand willekeurig begint met zingen. Ze vinden dat bij uitstek een oneerlijk moment.’

‘_The End_ ondermijnt het principe van elke musical. De mensen in mijn film zingen niet om een vrolijk moment te creëren, maar doen het juist op een opvallend neppe manier. Je hoort gelijk dat het gezang een leugen is, in plaats van hoe het in normale musicals gaat, wanneer er wordt gezongen vanuit oprechtheid. Ik hoop dat _The End_ een musicalfilm is voor alle musical-haters.’

**George MacKay, Tilda Swinton en Michael Shannon zijn geen professionele zangers, maar juist hierdoor wel de beste keuze voor je film – ze klinken puur, ruw en echt.**

‘De personages proberen nieuwe excuses en leugens te vinden via melodie, maar deze pogingen zijn slechts gedeeltelijk succesvol. Daarom is het zingen zo ruw. De liedjes zijn bijna allemaal opgenomen in lange _single takes_ . Er is niets mooier dan de kwetsbare stem van de mens in crisis, en daarom is bijna alles live ingezongen.’

>Wij mensen zijn misschien wel de enige wezens die in staat zijn tegen zichzelf te liegen

‘Ik deed de casting niet op basis van zangkwaliteiten. Ik had het gevoel dat ik acteurs nodig had wier gezichten flikkeren van twijfel, net als het poollicht dat ik zag in Noorwegen – waar ik het script schreef. Het poollicht is een aarzelend licht: de ene keer feller dan de andere keer, maar met genoeg ritme in de overgangen, waardoor het volledig natuurlijk gaat. De gezichtsuitdrukkingen van Swinton, MacKay en Shannon zijn ook zo. Dat maakt ze fantastische acteurs, omdat ze, net als dat twijfelende flikkerlicht, heel makkelijk in hun emoties kunnen schakelen. En omdat dat ze de overgang van een serieus gesprek naar volop zingen zo natuurlijk laten ogen.’

‘Tilda Swinton was de eerste die in me opkwam, met name door haar rol in _Michael Clayton_, waarin ze worstelt met schuld en angst. George MacKay zag ik in _Captain Fantastic_; hij ziet er al uit als een zoon van Tilda Swinton. Michael Shannon koos ik vanwege zijn kwetsbaarheid. Dat was essentieel om Father menselijk te maken. Hij moest een CEO zijn die verschrikkelijke dingen doet omdat hij wordt afgeleid door zijn eigen levensvreugde, niet uit puur kwaad.’


**Het verhaal gaat over een steenrijk gezin in een koude bunker, met een buitenstaander, een mysterieus meisje, dat binnenkomt en als het ware infiltreert. Waarom koos je voor deze locatie en setting?**

‘De familie – Father, Mother, Son – bestaat uit naamloze personages, omdat zij ons zijn. Het is een allegorie voor de _haves and the have nots_ , maar ook voor elk van onze families. Mijn poging om deze mensen met zoveel compassie in beeld te brengen, ondanks hun schuld, maakt deel uit van een groter project, dat draait om de vraag: hoe vervormen en corrumperen wij onszelf, wanneer we dingen doen waarvan we weten dat ze verkeerd zijn? Wij mensen zijn misschien wel de enige wezens die in staat zijn tegen zichzelf te liegen. En dat is de fatale fout die tot onze ondergang zal leiden.’

‘Omdat de liedjes momenten zijn waarin de personages proberen zichzelf van nieuwe leugens te overtuigen, en omdat de muziek onbewust meeslepend is, hoopte ik dat het publiek de beklemming van de bunker zou vergeten. De bunker mocht geen ‘brutalistische ondergrondse betonconstructie’ zijn. De keuze voor het exterieur, de prachtige zoutmijn in Sicilië, weerspiegelde de keuze om romantische landschapsschilderijen als ramen te gebruiken. Het zijn uitzichten op een natuur-ideaal dat nooit heeft bestaan. Het idee voor een ondergronds complex kwam voort uit een bezoek aan een voormalige Sovjet-commandobunker in Tsjechië, gekocht door een oligarch die vreesde voor klimaatverandering.'

**Zijn er nog dingen die je mee hebt kunnen nemen uit de tijd dat je documentaires hebt gemaakt, of misschien andersom: heb je dingen geleerd tijdens het maken van zo’n grote fictiefilm?**

‘Ik had geen plan om documentairemaker te worden. Ik ben het wereldje ingerold nadat ik besloot iets te willen doen met de Indonesische genocide. Wat documentaires interessant maakt, is het verschil tussen hoe een persoon denkt dat hij gezien wordt en hoe hij zichzelf ziet. Voor mijn documentaires was het belangrijk om goede banden te hebben met de hoofdrolspelers, waardoor ik vaak moest doen alsof. Ik moest mensen te vriend houden en me soms voordoen als iemand anders. Ik kon er toentertijd met niemand over praten, want zodra je je echte zelf blootgeeft, verdwijnt het verhaal dat je aan het maken bent. Dat gaf mij een ontzettend eenzaam gevoel.’

>Hoewel de film gaat over wat er gebeurt als het te laat is, hebben we ‘m gemaakt omdat we oprecht hopen dat het niet te laat is

‘Bij het maken van een fictiefilm probeer je samen een visie te realiseren. Het is veel meer groepswerk, waar je constant met elkaar over in gesprek bent. Dat gevoel dat je samen één creatieve familie bent, voelde voor mij als een verlate coming-of-age – na een leven waarin ik alleen maar bezig was om andere mensen te behagen.’

**_The End_ is een waarschuwend verhaal. Welke specifieke actie of eerlijkheid probeer je bij de kijker op te roepen? Gaat de boodschap meer over de wereldwijde of individuele crisis?**

‘Het gaat over beide. Ik wil dat de film ons aanzet tot meer eerlijkheid over onze relaties tot het grote, zoals klimaatvernietiging, de genocide in Gaza, de vernietiging van democratieën, maar ook het kleine – je relatie met je moeder, beste vriend of de persoon tegenover je.'

‘Misschien zitten mensen in hun eigen ‘bunker’ en hoop ik te laten zien dat je die isolatie kan ontvluchten en samen kan komen in een – misschien je eigen samengestelde – familie. Hoewel de film gaat over wat er gebeurt als het te laat is, hebben we ‘m gemaakt omdat we oprecht hopen dat het niet te laat is.’

_The End_ is een musical over het einde van de wereld. Met schrijver-regisseur Joshua Oppenheimer praten we over zijn keuze voor een muzikale film en waarom zijn acteurs niet per se de beste zangers hoefden te zijn.

Joshua Oppenheimer over The End: 'Dit is een musical voor alle musical-haters'

Het grote scherm voor de kleine filmfan. Onbeperkt naar de film met de Cineville Kidspas.

De Cineville Kidspas

Je weet het vast nog wel, je eerste keer naar de film. De eerste keer rood pluche, de eerste keer een flesje prik met een rietje bij de bar, de eerste keer zo’n giga-scherm in het donker en dat geluid van alle kanten. Je helden op het grote doek, fluisteren met je vriendjes, handen voor je ogen als het spannend werd. Je wilde meteen nog een keer (en nog een keer, en nog een keer).

Of het nou _Star Wars_ of _Het zakmes_ was, samen naar de film gaan is een magische belevenis voor alle leeftijden. Met de Cineville Kidspas krijg je als Grote Cineviller de kans om samen met de kleine filmliefhebber(s) in je leven eindeloos veel filmherinneringen te maken: met warme chocolademelk in de herfstvakantie, met een bende vriendjes op de woensdagmiddag, of spontaan naar een kinderklassieker op zondag. Hoe gezellig!

Wil je weten wat er speelt in kinderfilmland? Via onze speciale [Kidspas-nieuwsbrief](https://mailchi.mp/3ae9e2194ce9/kidspas) houden we je op de hoogte van de nieuwste releases, kinderfilmfestivals en speciale specials in Cineville. Hieronder vind je alvast wat tips voor de filmherfst.

**Hoe het werkt**
Met de Cineville Kidspas kunnen kinderen t/m 11 jaar zo vaak ze willen met hun ouders (of opa, zus, neef, oppas) naar de film in meer dan 75 filmtheaters door heel Nederland. De Kidspas kost € 60 per jaar en kan alleen worden aangeschaft in combinatie met een bestaand of nieuw Cineville-lidmaatschap voor volwassenen. De pas is t/m 4 januari 2026 te koop via de knop hieronder.

Want de nieuwsgierige kids van nu zijn de filmfans van de toekomst.

Was getekend: Cléo de 5 à 7 en het leven dat aan je voorbij flitst

Cléo de 5 à 7 (re-release)

Gerelateerde films

Cléo de 5 à 7 (re-release)

Laatste artikelen

Hot and heisty: een podcast over The Mastermind, Josh O’Connor en de kunst van de heistfilm

Kelly Reichardt over The Mastermind: ‘Als man heeft JB de mogelijkheid om zijn leven te vergooien’

Joshua Oppenheimer over The End: 'Dit is een musical voor alle musical-haters'

Over de Cineville Kidspas: het grote scherm voor de kleine filmfan