Dieuwke (27)
Jaar: 2022
Filmtheater: Studio/K & Kriterion
‘Maandenlang worstelde ik met een groeiend gevoel van somberheid en spanningsklachten. Dat kwam doordat ik mezelf al jarenlang oplegde veel te veel te moeten doen. Daarnaast werd ik halverwege mijn onderzoeksmaster ineens onzeker over mijn studiekeuze, en daarmee een deel van mijn toekomst, én mijn sociale relaties – merci covid. Toen vervolgens een goede vriend plotseling aan een hersentumor overleed, stortte het kaartenhuis in één klap in.’
‘De weken erna kwam mijn leven tot stilstand. Eenmaal van de wachtlijst af, begaf ik me naar de psycholoog. Mijn nieuwe doel zou zijn: loslaten en proberen minder te moeten. Minder productief zijn en leren om te ontspannen. Rust nemen. Maar hoe kan je ontspannen als je gewend bent om zoveel te kunnen, te willen en te moeten – terwijl je eigenlijk geen energie meer hebt, überhaupt nergens voor?’
Soms ging ik gewoon in m’n pyjama*, als ik geen energie had om me om te kleden
‘Er was één lichtpuntje, iets wat me nog wel lukte ondanks mijn gemoedstoestand: in mijn eentje naar de film. Dat was tijd voor mezelf en even het huis uit zijn. Een soort van onder de mensen zijn, een mogelijkheid tot sociaal contact en bovendien bevrijd van de vier muren die ik inmiddels goed kende. Even niets hoeven. Sterker nog, niet echt iets kúnnen. Geen lijstjes maken, niet piekeren. Maar even zitten en ademen in het donker. Soms gewoon in m’n pyjama*, als ik geen energie had om me om te kleden. Ik werd meegevoerd en meegesleept, donkere minuten in. Voor eventjes hoefde ik geen moeilijke keuzes te maken. Film was mijn moment van rust, mijn remedie.’
‘Zo heb ik een treincoupé gedeeld met een Russische mijnwerker, in een sauna gezeten in Estland en met een ezel langs de Ierse kust gelopen. Ik heb gezwaaid naar Barbie en met Walter Steiner op de skischans gestaan. Natuurlijk zijn er ook films geweest die me minder raakten, maar op de een of andere manier kon ik dat wel accepteren. Want: volgende keer beter. In het donker heb ik in mijn eentje gelachen en ook veel gehuild. Ik voelde me weer een beetje mijn oude zelf, maar dan in een nieuw jasje. Rustiger, tevreden en geïnspireerd. Het besef dat film zoiets kan betekenen, voelt voor mij telkens weer als een klein wonder.’
*Dieuwke heeft haar pyjama/slaapshirt aan op de foto :)
----
Deze weken publiceren we iedere maandag een nieuw filmverhaal van een Cineviller. Lees ook:
Een leven met film #1: Tom
Een leven met film #2: Marlous
Een leven met film #3: Olimpia (en Ward)
Een leven met film #4: Jamila
Een leven met film #5: Claartje
Een leven met film #6: Fey (en Jesse)
Een leven met film #7: Frédérique
Een leven met film #8: Sophie
Een leven met film #9: Muhammad (en Sasha)
Een leven met film #10: Elsbeth en Daan
Een leven met film #11: Linn
Een leven met film #12: Brigitte
Een leven met film #13: Amber en Amaris
Fotografie: Tom van Huisstede