Henry VIII leefde maar een schamele 38 jaar, maar dat weerhield hem er niet van om met zes verschillende vrouwen te trouwen. Twee van die zes vrouwen eindigden als ex (de eerste echtscheiding zorgde voor een nogal bepalende beef met de kerk), ééntje stierf in het kraambed en weer twee anderen stuurde Henry hoogstpersoonlijk naar het schavot. De laatste, Katharine Parr, was de enige die hem overleefde.
De filmgeschiedenis is dol op dode prinsessen, van Marie Antoinette en Anne Boleyn tot Sisi en Lady Di. Hoe bloederiger hun ondergang, hoe beter. In Firebrand, waarin Alicia Vikander de rol van Katharine op zich neemt, zien we voor de verandering een vorstin de eindstreep halen. Terwijl Henry (in de vorm van een glorieus gore Jude Law) letterlijk en figuurlijk wegrot na een ongeluk met zijn paard, probeert Katharine het hoofd boven water te houden. Makkelijker gezegd dan gedaan, want haar radicale protestantisme en (gasp!) interesse in regeren wekken overal argwaan, vooral bij haar langzaam doordraaiende echtgenoot.
Regisseur Karim Aïnouz (The Invisible Life of Euridice Gusmão) werkte voor Firebrand voor het eerst niet in zijn eigen taal, na meer dan twintig jaar films maken in Brazilië, zijn thuisland, en Algerije, het land van zijn vader. Een kostuumdrama over de Britse monarchie lag niet bepaald voor de hand, en toch is de film volgens Aïnouz helemaal van hem. ‘Het voelde alsof ik helemaal kon doen wat ik wilde, niet alsof ik was ingehuurd door een ander. Er waren geen red flags.’ In het rijtje Aïnouz-films misstaat Firebrand dan ook niet: het is een film over een koppige, vastberaden vrouw in een patriarchale wereld, en toont Henry eerder als een gewelddadige partner dan een groot vorst. Op het International Film Festival Rotterdam kletsen we lekker lang met Aïnouz over hoe zijn film zijn film werd, over het Britse koningshuis door niet-Britse ogen en de inspiratiebronnen voor deze versie van Henry VIII (van Bolsonaro tot Trump).