Schrijver Marten Mantel ('aan het typen…') legt uit waarom écht gore horrorfilms voor hem goeie films zijn: omdat je dan even niet over het echte leven na hoeft te denken, omdat je dan onbeschaamd naar het scherm mag schreeuwen en omdat weinig geld en veel bloed beter zijn dan veel thematiek en weinig monsters. En waarom de bad trip van Climax, de claustrofobie van The Descent en de lompheid van À l'intérieur hem zo bijbleven. Aaaaaaah!
In Goeie films volgens… gaan we met makers zoals kunstenaar Brian Elstak, actrice Sara Luna Zoric en schrijver Marten Mantel in gesprek over wat voor hen nou goeie films zijn. Want wat je goed vindt, en waarom, is voor iedereen anders. Goeie films raken je en verbazen je. Je kan er het beste samen naar kijken, of juist alleen. Bij sommige goeie films kan je heerlijk in slaap vallen, of je wordt er juist klaarwakker van. En goeie films zijn soms juist goed slecht.
De goeie gore films die langs kwamen:
Drag Me to Hell(Sam Raimi, 2009)
Evil Dead(Sam Raimi, 1981)
Cujo(Lewis Teague, 1983)
Climax (Gaspar Noé, 2019)
De Reddertjes in Kangoeroeland (Hendel Butoy, Mike Gabriel, 1990)
Alien (Ridley Scott, 1979)
The Descent (Neil Marshall, 2005)
À l'intérieur(Alexandre Bustillo, Julien Maury, 2007)
A Clockwork Orange (Stanley Kubrick, 1971)
Deze serie sluit aan bij onze nieuwe campagne, die ontwikkeld werd door KesselsKramer en HALAL, en geregisseerd werd door Thessa Meijer & Anna van 't Hek.
Camera: Milan van Schaik
Regie: Lauren Murphy
Edit: Bregt Verhagen
Productie: Fey Yen van Kolfschoten
Art direction: Noortje de Brouwer & Kotryna Buruckaitė
Concept: Robbert Doelwijt Jr.
Met dank aan: KesselsKramer, Maloney & Cafe Brecht
