Mijn Rembrandt (2019), The Square (2017) en White Cube (2020) zijn alledrie kunstfilms die eigenlijk vooral níét over kunst gaan. De schilderijen en sculpturen zijn er wel, maar veel spannender is de wereld om de werken heen: de handelaars die over lijken gaan om een meesterwerk te bemachtigen, de curatoren die hun eigen exposities nauwelijks begrijpen, de multinationals die hun miljarden verdienen met neokolonialistische uitbuiting om deze vervolgens vol trots in musea investeren.
In deze podcast hebben we het over snobisme en oprechte liefhebberij, over pretentieuze museumdates en over doen alsof je snapt wat een wit vlak aan de muur ‘wil zeggen’. Hoe duiken deze drie films achter de schermen van de kunstwereld? En kan een film je misschien wel méér vertellen over die wereld dan een doodgewoon museumbezoek?
