Ik leefde een dag volgens de regels van Kinds of Kindness en ontdekte dat verzet de enige optie is

Ik denk al vijf jaar regelmatig aan een monoloog van Phoebe Waller-Bridge uit Fleabag, waarin ze bekent hoe graag ze wil dat iemand anders haar leven voor haar zou uitdenken. ‘I want someone to tell me what to wear every morning. I want someone to tell me what to eat. […] I want someone to tell me how to live my life, because so far I think I’ve been getting it wrong’, zegt ze. Hoe zou het zijn, als iemand je alle keuzestress en verantwoordelijkheid uit handen zou nemen? Niet elke dag hoeven bedenken wat je nu weer gaat eten, wat je moet aantrekken, aan welk boek van die stapel ongelezen meesterwerken (gekocht toen je dacht dat je zo iemand zou zijn die boeken leest) je vanavond écht gaat beginnen. Wat een mooi leven zou dat zijn?

In het eerste deel van Kinds of Kindness, de nieuwe film van Yorgos Lanthimos, leeft Robert (Jesse Plemons) die droom. Elke avond ontvangt hij een briefje van zijn baas (Willem Dafoe, obviously) met instructies voor de volgende dag. De baas bepaalt hoe laat Robert moet opstaan, wat hij gaat lunchen, wat hij zal lezen voor het slapengaan, of hij wel of niet de liefde moet bedrijven met zijn vrouw, enzovoorts. In ruil voor deze totale overgave (alsof je er iets voor terug zou willen!) krijgt Robert wat elke goed opgevoede consument het aller liefste wil: spullen. Een zeldzaam tennisracket van John McEnroe, een gesigneerde honkbalhandschoen, een glimmende auto.

Het levensritme van Robert doet me denken aan een van mijn favoriete vormen van vermaak: ochtend- en avondroutine-video’s. Ik kan uren scrollen langs filmpjes met titels als ‘My 5 to 9 before my 9 to 5’, ‘My evening routine for the best night’s sleep’, ‘Everything I eat in a day as a Victoria’s Secret model’, et cetera. Het is aspirational content waarin mensen doen alsof ze wakker worden terwijl duidelijk is dat ze al zijn opgestaan om de camera neer te zetten in een huis waar niemand per ongeluk 2 uur van z’n leven verspilt aan scrollen op TikTok, en – de grote gemene deler – waarin iedereen extréém productief is. Tijd vrij voor je naar werk gaat? Onderwerp jezelf aan een pilateslesje waardoor je straks súper energized voor je laptop zit! Klaar met werken? Snel naar huis, op tijd naar bed – je wil morgen wel weer ready to take on the day zijn. In ruil voor creating shareholder value krijgt de gemiddelde kantoormedewerker geen souvenirs van Wimbledon '84, maar als je even doorscrollt zie je een vergelijkbare deal: alle morning routine influencers hebben glanzend nieuwe Airpods, shampoo van veertig euro, dat ene viral Koreaanse dekbedovertrek en nog een hele hoop andere spullen. Is de fantasie van Yorgos Lanthimos echt zo sick and twisted, of maken we stiekem allemaal een zelfde dealtje met de duivel als Robert?

Omdat ik nog altijd geïntrigeerd ben door het idee van een uitgestippelde dag, wilde weten waarom ik me altijd een beetje depressief voel als ik te veel op TikTok zit én al maanden geen boek heb gelezen, wilde ik het experiment aangaan. Ik schreef de dagroutine van Robert op en probeerde 24 uur te leven zoals CEO Willem Dafoe dat van me zou willen. Het schema luidde als volgt:

---
wake up time: 0700
outfit: black monk strap shoes, blue suit, white shirt & tie

lunch: beef burger, vanilla milkshake
dinner: linguine bolognese, potatoes au gratin, chocolate mousse
drink: one glass of whisky, Johnnie Walker Red on the rocks

read: Anna Karenina ’til 2330 
no sexual intercourse
----

Wakker worden
0700

Hier gaat het eigenlijk al mis. Ik slaap onder een raam zonder gordijnen, waar in juli de zon ’s ochtends al rond 6 uur doorheen schijnt. Ik ben dus veel te vroeg wakker. Om Willem Dafoe tevreden te stellen houd ik mijn ogen dicht en doe ik alsof ik nog slaap. Een beetje zoals de influencers. 

Het dagritme zegt niks over ontbijt, dus ik denk dat Willem Dafoe (zoals zoveel ultiem succesvolle zakenmannen) niet aan ontbijt doet. Ik moet helaas wel aan ontbijt doen, anders word ik misselijk, dus ik eet stiekem een banaan. 

Outfit
black monk strap shoes, blue suit, white shirt & tie

Ik ben duidelijk een minder toegewijde werknemer dan Robert, want voordat ik aan deze dag begon besloot ik dat ik (behalve eten) geen dingen zou kopen voor dit experiment. Willem Dafoe heeft een andere smaak dan ik, dus de elementen van deze look moeten enigszins getweakt worden. Ik heb geen monk strap schoenen, maar wel zwarte loafers met een gesp. Ik vind dat dat telt. Een wit overhemd lukt ook. Bij het blauwe pak gaat het mis: in mijn kast hangt geen pak, en ook niet iets blauws. Het wordt dus een spijkerbroek (wat in de wereld van Kinds of Kindness waarschijnlijk een doodzonde is). Bij wijze van stropdas knoop ik een sjaaltje om mijn nek.

Lunch
beef burger, vanilla milkshake

Rond lunchtijd beginnen de verschillen tussen mijn levensstijl en die van Robert onoverkoombaar te worden. Op het menu: een beef burger. Ik eet geen vlees. In Lanthimos’ The Lobster was biseksualiteit geen optie voor Colin Farrell, nu blijkt in Kinds of Kindness vegetarisme geen topic of conversation. Leven in de werelden van Lanthimos zou me zwaar vallen. Ik ga voor de meest vlezig uitziende vegaburger die de supermarkt had liggen.

Beef burger
Ingrediënten:
Neutrale olie en/of boter
1 al dan niet vegetarische burger
1 hamburgerbroodje
een paar blaadjes little gem
1 tomaat (of een halve)
1 plakje hamburgerkaas
Rode ui
Augurken
Mosterd
Ketchup
Mayonaise

Bereiding
Verhit een beetje boter of olie in een koekenpan. Bak de burger tot ‘ie bruin vanbuiten en gaar vanbinnen is. Smelt vlak voordat 'ie klaar is een plakje kaas op de burger. Toast ondertussen de boven- en onderkant van het burgerbroodje in een droge pan. Snijd de tomaat, rode ui en augurken in schijfjes of plakjes. Beleg je broodje naar wens met sauzen en toppings. Hier heb je – voor de laatste keer vandaag – totale vrijheid, dus geniet ervan!

Vanillemilkshake
Na de burger is het tijd voor de vanillemilkshake, iets wat ik al zo’n vijftien jaar niet meer heb gedronken. Net als melk, trouwens. Daarnaast ben ik niet in het bezit van een blender, dus mijn shake wordt gepureerd met een staafmixer. Ik begin me af te vragen hoe productief mijn middag zal zijn na de suikerdip die ongetwijfeld gaat volgen.

Ingrediënten:
1 grote bol vanille-ijs
80ml melk
optioneel: een beetje vanille-extract of vanillesuiker
een blender (of iets anders wat mixt)

Bereiding
Check van tevoren of je ijs niet té hard is om te blenden. Laat het anders nog een kwartiertje buiten de vriezer staan. Stop alle ingrediënten in de blender, of – als je een staafmixer gebruikt – in een hoge beker. Mix tot de shake romig en luchtig is.

Diner
linguine bolognese, potatoes au gratin, chocolate mousse

Willem Dafoe’s dagschema voor mij zegt niks over snacks. Ik neem aan dat dat betekent dat deze uit den boze zijn, maar ondanks de gigantische lunch die ik heb gegeten rammelt mijn maag om half 6 alweer. Ik besluit alvast te beginnen aan het avondeten. Gelukkig maar, want het duurt even voor de linguine bolognese op tafel staan. Ook dit keer is er geen vegetarische optie. Of überhaupt een optie. Wat als ik geen zin heb in linguine? Wat als ik spaghetti wil? Wat als ik pasta supervies vind? Wat dan, Willem Dafoe?! Na een halve dag onder de duim van deze tiran begin ik alweer te verlangen naar mijn eigen keuzevrijheid. In een poging de regie over mijn leven weer een beetje terug te pakken, maak ik ook hier een vega-versie van de bolognese. Wil je ‘m liever met vlees? Vervang dan de linzen en walnoten met runder- en varkensgehakt.

Linguine bolognese
Ingrediënten (voor 4 personen):
400 gram verse linguine
2 eetlepels olijfolie (optioneel: een beetje boter)
1 gele ui
4 teentjes knoflook
1 stengel bleekselderij
1 kleine wortel
zout
zwarte peper
1 blikje tomatenpuree
100ml witte wijn
500ml groente- of runder bouillon
150 gram gedroogde rode linzen
25 gram walnoten
1 blik gepelde tomaten
een paar basilicumblaadjes
15 gram parmezaanse kaas

Carbs after carbs? Daar zeg ik geen nee tegen

Bereiding
Week de linzen minimaal een halfuur in een bakje water. Snijd ondertussen de ui, bleekselderij, wortel, knoflook en walnoten fijn. Verhit een grote pan op middelhoog vuur en voeg de olie en/of boter toe. Fruit de ui tot ‘ie glazig is, en voeg dan de bleekselderij en wortel toe. Draai het vuur laag, doe het deksel op de pan en laat alles pruttelen tot de groenten zacht zijn. Check af en toe of de boel niet aanbrandt, en roer de groenten elke paar minuten door. Haal het deksel na een minuut of 6 van de pan en voeg de knoflook en een flinke snuf zout en peper toe. Bak de knoflook een minuutje mee en doe daarna de tomatenpuree in de pan. Roer de puree door het groentemengsel en laat het even meebakken tot het donkerrood van kleur is.

Blus af met de witte wijn en voeg na 1 à 2 minuten de bouillon, linzen en walnoten toe. Draai het vuur omhoog tot de bouillon kookt, zet ‘m dan weer laag en laat alles 20 minuten pruttelen. Voeg de gepelde tomaten toe en plet ze met een pollepel tot kleinere stukjes. Voeg zout en peper naar smaak toe en laat de saus nog 20 minuten indikken. Zet een pan gezouten water op het vuur en breng aan de kook. Voeg de linguine toe en kook al dente. Schenk met een soeplepel wat pasta-water bij de saus. Giet af, en roer de pasta door de saus. Serveer met wat basilicumblaadjes en geraspte parmezaanse kaas. 

Aardappelgratin
Bij (of na) de pasta staat een aardappelgratin op het menu. Carbs after carbs? Daar zeg ik geen nee tegen. Al heb ik het gevoel dat mijn dieet van vandaag vooral bestaat uit koolhydraten, room en een halve vezel. Tegen de tijd dat deze tweede gang op tafel staat is de zon al lang en breed onder en omdat ik jullie een glimmende flitsfoto van een bak aardappelen met slagroom wil besparen, laten we het beeld hierbij achterwege.

Ingrediënten (voor 4 personen):
1 eetlepel boter, op kamertemperatuur
1 sjalot
300ml room
zout
peper
1 eetlepel tijmblaadjes
1 kilo vastkokende aardappelen
40 gram geraspte Gruyère
15 gram geraspte parmezaanse kaas

Bereiding
Verwarm de oven voor op 165 graden. Snijd één van de knoflooktenen doormidden en wrijf de gesneden kant over alle zijden van je ovenschaal. Wrijf daarna de boter over de gehele binnenkant van de schaal. Snijd de sjalot in kwarten en doe ‘m samen met de room, een volle theelepel zout, een flinke snuf versgemalen peper, de tijmblaadjes en de overgebleven 3 tenen knoflook in een steelpannetje. Breng de room op laag vuur aan de kook en laat 15 minuten zachtjes pruttelen. Laat afkoelen en pureer met een staafmixer. 

Tijd voor een slaapmutsje: een glas Johnnie Walker Red Label, vergezeld van Leo Tolstojs Anna Karenina

Was de aardappelen schoon en snijd ze in dunne plakjes (met een mandoline of een scherp mes). Leg ze in laagjes, als dakpannetjes, in de ovenschaal. Giet de room over de aardappelen, bedek met aluminiumfolie en zet de schaal in de oven. Haal ‘m na een dik uur uit de oven, verwijder het aluminiumfolie en zet de grill-functie van je oven aan. Bedek de bovenste laag van de aardappelen met de Gruyère en parmezaan, en plaats de schaal terug in de oven. Bak tot de kaas goudbruin is, zo’n 5 à 10 minuten. Klaar is Kees!

Onvrijwillige chocolademousse
Zit je al vol? Too bad! Er volgt nog een toetje. Op dit punt in mijn avond besef ik dat dit de eerste keer in mijn leven is dat het idee van chocolademousse me tegenstaat. Dat is wat dwang met je doet: zelfs de dingen waar je wél voor zou kiezen worden irritant. Maar goed, het experiment loopt nog steeds, dus tijd voor mousse.

Ingrediënten (voor 4 personen):
180 ml room
4 eieren
1 kopje espresso (of sterke koffie), ongeveer 60ml
een snuf zout
3 eetlepels suiker
170 gram pure chocolade (minstens 65% cacao)

Bereiding
Scheid de eieren. Je hebt uiteindelijk van 4 eieren het geel nodig, en van 2 eieren het eiwit. De rest van het eiwit kan je bewaren voor een ander recept (als je baas bijvoorbeeld wil dat je een eiwitomelet als ontbijt eet). Hak de chocolade in grove stukjes. Klop de slagroom met een mixer of garde tot je er stijve pieken mee kan maken. Meng in een andere, hittebestendige kom het eigeel, de espresso, zout, en 2 eetlepels suiker.

Verwarm au bain-marie (op een pannetje kokend water, waarbij de kom het water niet raakt) en blijf ongeveer 1 minuut kloppen met een garde tot het mengsel in volume is verdubbeld en lichtgeel van kleur is. Verwijder de kom van het vuur en roer de chocolade door de mix.

Laat afkoelen tot kamertemperatuur en roer af en toe door. Mix de eiwitten in een aparte, vetvrije kom tot er bubbeltjes ontstaan. Blijf mixen en voeg beetje bij beetje 1 eetlepel suiker toe tot de eiwitten stijf zijn. Vouw het eiwit door het chocolademengsel met een spatel of houten lepel (pas op dat je de lucht er niet uit roert). Roer daarna voorzichtig de slagroom erdoorheen. Verdeel de mousse over bakjes en zet ze in de koelkast tot de mousse is opgesteven, dit duurt ongeveer 2 uur. 

Johnnie Walker 
Na de chocolademousse heb ik buikpijn en is het tijd voor een slaapmutsje: een glas Johnnie Walker Red Label, vergezeld van Leo Tolstojs Anna Karenina. Ik heb Anna Karenina nooit gelezen, dus ik ben Willem Dafoe dankbaar voor dit duwtje in de juiste richting. Het boek begint als volgt:

‘Gelukkige gezinnen lijken allemaal op elkaar, maar elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen manier.’

Terwijl ik me na het lezen van één zin alweer laat afleiden door zielloze TikToks met high protein recepten van mensen die allemaal dezelfde Scrub Daddy-spons en pastelkleurige Stanley Cups gebruiken, vraag ik me af of Tolstoj gelijk had. Of misschien hebben we ‘m verkeerd begrepen. Na me een dag proberen te gedragen zoals andere gelukkige mensen, heb ik eerder het idee dat een drang om te ‘lijken op’ alle lol uit het leven haalt.

Robert lijkt op elk ander gelukkig mens: hij heeft een mooie auto, een groot huis, een lieve vrouw, een goede baan, en een blik in zijn ogen die verraadt dat dit het allemaal niet waard is. Ik giet de whisky (vind ik vies) door het putje van de gootsteen en pak een glas wodka. Dan maar ongelukkig op je eigen manier.