Naar de sneak preview gaan is als nieuwe vrienden maken

Ik heb nog altijd dezelfde Cinevillepas als die mij in 2012 per post werd opgestuurd. Als ik naar de verouderde pasfoto erop kijk, tuur ik recht mijn verleden in. Ik was 19 en woonde net in Amsterdam. Door de pas had ik opeens plekken om naartoe te gaan. Samen met twee nieuwgemaakte vrienden van mijn studie fietste ik naar filmtheaters in buurten waar ik nog nooit was geweest, en zo leerde ik de stad langzaam kennen.

De pas is al een paar keer per ongeluk in de was geweest, daarom is ‘ie verkleurd en bladdert de coating af. Inmiddels kan ik mijn lidnummer niet meer lezen, en daarom moest ik laatst inloggen op de site om ‘m te zien. Ik vond het nummer, maar ik vond ook iets veel mooiers: mijn bezoekgeschiedenis, alle honderden films die ik de afgelopen zeven jaar heb gezien.

Scrollen door die lijst is alsof ik een deel van mijn geheugen heb teruggevonden. Iedere titel trekt een oude herinnering tevoorschijn uit een hoek waar ik in jaren niet ben geweest en dan herinner ik me weer waar ik was en hoe ik me toen voelde. Alsof ik al die tijd een dagboek heb bijgehouden zonder het zelf te weten.

Als ik naar de verouderde pasfoto op mijn pas kijk, tuur ik recht mijn verleden in

Toch zitten er ook gaten in die bezoekgeschiedenis. Eén van de tradities die mijn nieuwe vrienden en ik ontwikkelden was om op dinsdagavond om kwart over tien naar de sneak preview in Kriterion te gaan, maar op een of andere manier zijn al die films niet opgenomen in mijn lijstje op de site. Waarschijnlijk omdat ze in het systeem stonden onder de titel ‘sneak preview’, en niet onder de titel van de film.

Het zal geen groot verlies zijn. We hebben op die avonden niet de beste films gezien. Ik kan me de Scandinavische animatiefilm Ronal the Barbarian (2011) herinneren, waarbij we volgens mij alleen moesten lachen omdat we niet konden geloven hoe ontzettend flauw de film was. Of de Italiaanse filmMiele  (2013), de enige film waar ik ben weggelopen in zeven jaar. Niet omdat ‘t slecht was, maar omdat het een bloedserieuze trage film over euthanasie was terwijl we net een paar biertjes gedronken hadden. Oude mensen praatten over de dood en één van mijn vrienden viel steeds in slaap. Toen besloten we dat het beter was om terug naar de bar te gaan.

Toch zat het iedere dinsdag weer vol bij Kriterion, en wij waren er ook steeds weer. Natuurlijk kan dat komen doordat je een dropsleutel kreeg bij je kaartje, maar het zal ook het mysterie zijn. Je weet niet welke film je gaat zien, en in een tijd waarin er nog niet zoveel voorpremières waren hoopte iedereen net die ene film een week eerder te zien dan alle andere filmgangers. Een enkele keer begon het publiek te applaudisseren en te joelen toen de pre-roll van The Place Beyond the Pines (2012) begon (een enthousiaste ontvangst die de film nooit echt beantwoordde, vond ik), maar doorgaans had je geen flauw idee naar welke film je zat te kijken.

Voor mij ging de sneak dan ook niet zozeer om de film. Het was een plek waar ik zeven jaar geleden nieuwe vrienden maakte. We kochten een kaartje, en hadden nog geen idee waar we naartoe gingen.