Wie ben jij: hond of baasje?

Omdat ik minder over mezelf wilde schrijven had ik me voorgenomen om vaker met anderen naar de film te gaan, maar ik was de eerste keer al meteen te laat. Jan stond bij de kassa op mij te wachten met twee biertjes in zijn handen. Ik probeerde een kaartje te kopen. ‘Dat mag niet,’ zei Jan lachend. ‘Je bent te laat.’ De man achter de kassa keek me streng aan. ‘Inderdaad,’ zei hij. ‘Maar je hebt geluk dat ik hier zit.’ Ondertussen printte hij mijn kaartje alvast uit.

Onderweg naar de filmzaal stelde Jan dat de man had geprobeerd een grapje te maken. ‘Wat raar was, want het was eigenlijk míjn grap,’ zei hij. We deelden nog even onze verwachtingen van Dogman, al hadden we allebei niet verder gekeken dan de titel. Het idee dat het wel over een man met hond-achtige eigenschappen moest gaan liet ons zo hard lachen dat ik ervan baalde dat ik zo laat gekomen was. Voor ons gesprek echt begon moesten we alweer ruim anderhalf uur zwijgend naast elkaar in het donker zitten.

De hele film draait om de verhouding tussen hond en baasje

We hadden er niet eens zo ver naast gezeten. De titel Dogman is in eerste instantie de naam van de trimsalon van hoofdpersoon Marcello, maar Marcello zelf toont wel degelijk hond-achtige eigenschappen: in zijn uitstraling, zijn volgzaamheid, en in de manier waarop hij zijn vrienden hondstrouw blijft. Sterker nog, je merkt al gauw dat de hele film draait om de verhouding tussen hond en baasje, en de gelijkenissen met menselijke relaties.

In de eerste scène van de film probeert Marcello met veel moeite een agressieve Argentijnse dog te wassen. Het beest zit vastgebonden maar het is zo groot en sterk dat het hem makkelijk zou kunnen verscheuren. Wie is hier nou eigenlijk de baas, vraag je je onmiddellijk af. Het is een metafoor voor het verhaal dat volgt.

Jan zuchtte na afloop. De film had te lang geduurd, zei hij. Het eerste uur vond hij top maar er waren zó tien momenten waarop de film eerder en beter had kunnen stoppen. Hij moest wel meteen na die opmerking naar de wc, dus hij zei dat het ook daar mee te maken kon hebben.

Ik laat me altijd zo makkelijk overtuigen, dacht ik, ik ben een dogman

Terwijl ik nog wat te drinken voor ons bestelde bedacht ik me hoe makkelijk ik met zijn mening ingestemd had, terwijl ik het tijdens de film niet eens zo sterk gevoeld had als hij. Ik laat me altijd zo makkelijk overtuigen door anderen, dacht ik, ik ben een dogman.

We hebben die avond in het filmtheater gezeten tot ze ons vriendelijk kwamen vragen om weg te gaan. Het gesprek ging al gauw niet meer over de film, maar over onszelf. Er kwam iemand langs die Jan kende en ook naar Dogman was geweest. Ze voerden een amicaal gesprek, maar toen diegene doorliep bekende Jan dat hij geen idee had wie het was. Ik vertelde hem dat ik graag meer over anderen wilde schrijven en minder over mezelf. Ik vroeg hem om advies, maar hij zei: ‘Nu zet je me neer als een expert, en dat ben ik helemaal niet.’ Jan wilde geen baasje zijn. Wij waren gewoon twee dogmannen bij elkaar.